Ο Μάης που δεν καταφέραμε να “πιάσουμε”…

Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Έφτασε ο Μάης, αν και οι περισσότεροι δεν καταφέραμε να τον πιάσουμε… δυστυχώς. Δεν βαριέσαι, όμως, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα στην χώρα, γενικότερα, αυτό είναι το λιγότερο... Οι μέρες περνάνε ανεπιστρεπτί και εμείς ακόμη ελπίζουμε, ότι θα γίνει κάποια αλλαγή, αυτή τη φορά προς όφελός μας... όμως μάταια. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια της φίλης μου, ότι όλα θα πάνε καλά και χαμογελάω. Τίποτα δεν πήγε καλά, αν και πέρασαν αρκετοί μήνες από τότε που διατηρούσαμε, ακόμη, τις ελπίδες μας…
Πού ζούμε επιτέλους; Σε μια κοινωνία δυστυχισμένη, θα απαντήσουν οι περισσότεροι, κυρίως νέοι συνάνθρωποί μας, έχοντας βιώσει στο πετσί τους την “ωμή” πραγματικότητα της Ελλάδος του σήμερα. Πάλι καλά που μπορούμε και επιβιώνουμε, θα σπεύσουν να συμπληρώσουν οι περισσότερο αισιόδοξοι πολίτες, αν και μπουχτισμένοι από την υφιστάμενη κατάσταση, στην οποία τους έχει καταδικάσει το επίσημο κράτος της χώρας, με τους εκάστοτε πολιτικούς «μαϊντανούς», που φυτρώνουν εκεί που δεν τους χρειάζεσαι.
Η απαισιοδοξία είναι διάχυτη και πώς να μην είναι άλλωστε, όταν είσαι νέος και γεμάτος όνειρα, τα οποία ξέρεις ότι δε θα μπορέσεις να πραγματοποιήσεις ποτέ, όσες δυνατότητες και αν έχεις. Είσαι καταδικασμένος να ψάχνεις απεγνωσμένα για δουλειά, γιατί οι δείκτες της ανεργίας στην χώρα έχουν ανέβει επικίνδυνα, με αποτέλεσμα, ακόμη, και η τετράωρη απασχόληση να φαντάζει ένα πραγματικό όνειρο. Έχεις βάλει στην άκρη τα «θέλω» σου και ακολουθείς πιστά τις επιταγές των υψηλά ιστάμενων ταγών, οι οποίοι αποφάσισαν για σένα χωρίς εσένα, ότι μια ζωή θα ζεις με την αβεβαιότητα του αύριο. Δεν έχει σημασία αν έχεις ικανότητες και ποιες είναι αυτές, μεγαλύτερη σημασία έχει αν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη. Επομένως δεν μετράει τι ξέρεις, αλλά ποιους ξέρεις…
Δύσκολα αλλάζει το σύστημα, γιατί έχει εξειδικευτεί στο να αλλάζει τους άλλους, ώστε να προσαρμόζονται, αυτοί οι ίδιοι, στα δεδομένα που υπάρχουν. Το ξέρεις, αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι ουσιαστικό, προκειμένου να το αλλάξεις. Πλέον, δεν πιστεύεις στα παραμύθια. Έχεις προσαρμοστεί στην πραγματικότητα, που αν και φαντάζει εντελώς παράλογη στα δικά σου τα μάτια, είναι αυτή που είναι.
«Θα σκίσω τα πτυχία μου», φωνάζει κάθε φορά που δεν μπορεί να βρει μια δουλειά ανάλογη των γνώσεών της, η κολλητή μου. Είναι τραγικό να την βλέπεις έτσι, γιατί ξέρεις από πρώτο χέρι πόσο έχει κοπιάσει, αυτή αλλά και οι γονείς της, για να πάρει στα χέρια της αυτά τα χαρτιά ανεργίας, που φέρουν την σφραγίδα του ελληνικού κράτους και καλούνται ως... πτυχία. Προσπαθώντας να διασκεδάσω τις εντυπώσεις, της υπενθυμίζω ότι πρόκειται για κρατικά έγγραφα, που εκούσια καταστροφή τους συνεπάγεται ποινές από το ίδιο το κράτος. Γελάει νευρικά, γελάω και εγώ, όχι με την φίλη μου αυτή τη φορά, αλλά με τα χάλια, στα οποία καταδίκασαν την νέα γενιά, την πιο αδικημένη ελληνική γενιά.
Τέλος πάντων, ο Χειμώνας πέρασε, ήρθε ο Μάης, υποσχόμενος νέα μέτρα, νέα νομοσχέδια και δεν συμμαζεύεται... Στον απόηχο όλων αυτών των εξελίξεων κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι κάτι ευχάριστο, τα παλιά μου όνειρα που δεν έγιναν πραγματικότητα και τα βάζω με τον εαυτό μου, γιατί δεν βρήκα το κουράγιο να τα κυνηγήσω. Συνειδητοποιώ, όμως, ότι δεν ήταν στο χέρι μου και ένα αίσθημα ανεξήγητης ικανοποίησης με κατακλύζει κυριολεκτικά. Αχ, Μάη ήρθες, αλλά εγώ δεν πρόλαβα να σε πιάσω… τι κρίμα!