«Για πόσα χρόνια άραγε, οι μισθοί και οι συντάξεις θα κάνουν να δουν έστω μια μικρή αύξηση;». Ερώτηση γνωστού, σε συζήτηση και η έκπληξη των υπολοίπων εκφράσθηκε τάχιστα. «Καλά, ούτε εξωγήινος να ήσουν. Πού ζεις ρε φίλε; Για ποια αύξηση μιλάς; Των χρεών και των ελλειμμάτων;». Ευκαιρία λοιπόν για μια αναδρομή στο «κάθε πέρυσι και καλύτερα»! Τότε που κάθε Ιανουάριο ανακοινώνονταν αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, έστω του 3,5% ή 4% και πανηγύριζαν κυρίως οι ηλικιωμένοι, διότι με την αναδρομική ισχύ της αυξήσεως, ήταν σημαντικό το ποσόν που εισέπρατταν.Τότε που το δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα, μαζί και το επίδομα αδείας, κάλυπταν τυχόν «τρύπες», που δημιουργούνταν στα μεσοδιαστήματα μεταξύ των εορτών. Τότε που τα λαμόγια δρούσαν αλλά δεν φανερώνονταν. Απλώς απομυζούσαν υπό το έρεβος της αδιαφορίας των υπολοίπων, που θεωρούσαν εαυτούς Μεσσίες και ευεργέτες. Η υπεροψία της εξουσίας άφηνε περιθώρια δράσης των «σαπρόφυτων», έως σημείου οικονομικής απίσχνασης του κράτους. Και βέβαια δεν ήταν τα λαμόγια ο μοναδικός παράγοντας που συνετέλεσε στον καταποντισμό της «εθνικής» τσέπης.
Οι αυξήσεις λοιπόν έχουν γίνει παρελθόν και έδωσαν την θέση τους στην μείωση των πενιχρών εισοδημάτων. Οι Έλληνες υπό καθεστώς ομηρίας, εξαθλίωσης, με άγνωστο μέλλον αποδοχών και επιβίωσης. Η γκρίνια των πολιτών έχει αντίκρισμα! Η άνοδος του πληθωρισμού καθιερώνει μαζί με τις τιμές των αγαθών και το «μη μου άπτου», ώστε να λιγοστεύουν οι πιθανότητες ανάκαμψης της αγοράς.
Η αγοραστική ευχέρεια μηδαμινή, ούτε καν στα απαραίτητα προς βρώσιν, πόσιν και ένδυση. Η κατάσταση γνωστή αλλά απαράδεκτη. Διότι η δυσμοιρία δεν οφείλεται μόνο στην στέρηση των απαραίτητων αγαθών. Η βάναυση προσέγγιση στον τομέα της Υγείας και οι αλλαγές που άρχισαν με τις συγχωνεύσεις νοσοκομείων, τα χρέη των ασφαλιστικών ταμείων, τα ελλείμματα και οι ελλείψεις στα ιδρύματα που έχουν σχέση με την υγεία, αφήνουν ακάλυπτο τον Έλληνα πολίτη, έρμαιο των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει, δίχως επαρκή νοσοκομειακή περίθαλψη, που θα έπρεπε τουλάχιστον να προβληματίζει την κυβέρνηση. Κι όμως! Τα αθηναϊκά ρεπορτάζ αποδεικνύουν διαρκώς την κατάντια του ανασφάλιστου Έλληνα ασθενή.
Στην σημερινή εποχή υπάρχουν ανασφάλιστοι, όχι όμως… λαθρομετανάστες, που υπό την σκέπην της πλήρους νοσοκομειακής περίθαλψης και τις ευλογίες του Εθνικού Συστήματος Υγείας διαβιώνουν στην χώρα. Ποιος νοιάζεται αν ο Έλληνας πεθάνει,, αν ταλαιπωρηθεί, αν δεν μπορεί να αγοράσει τα φάρμακά του, αν επείγει η νοσηλεία του και παραμένει εκτός νοσοκομείου, αν…, αν…, αν…! Όλα γίνονται για το θεαθήναι, χάριν της έξωθεν καλής μαρτυρίας.
Με την απεργία πείνας των λαθρομεταναστών το ζήσαμε κι αυτό. Μια κυβέρνηση ηττημένη, από 200-250 ανθρώπους που έδρασαν εκβιαστικά, έτυχαν άμεσης επέμβασης ασθενοφόρων, γιατρών και νοσοκομείων, μη τύχει και πειραχτεί μια τρίχα από την κεφαλή τους. «Μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου»!
Ενώ οι αυτόχθονες πληρώνουν στα νοσοκομεία, για το πολύτιμο χαρτάκι προτεραιότητος εξέτασης, περιμένουν επί δίμηνο, για ραντεβού στα πολυϊατρεία των ασφαλιστικών ταμείων, πληρώνουν συμμετοχή στα φάρμακα, αναλώνουν χρόνο στις ουρές και το χειρότερο υπάρχουν «ανθρωπάκια» συμπατριώτες μας, που λόγω ανέχειας δεν μπορούν να καλύψουν το παραμικρό όταν αρρωσταίνουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους.
Ελλάδα αντιφατική, αδύναμη, κουρασμένη, γηρασμένη, σχεδόν ετοιμοθάνατη! Ελλάδα του 2011, του 2013, του 2023 και βάλε… Ζήτω η Ελλάς…
