Πού πήγε η ποιότητα ζωής;…Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Τι λείπει από τον μέσο πολίτη της χώρας, για να γίνει ευτυχισμένος; Χρήματα; Ασφάλεια; Ποιότητα ζωής; Θα πω, ότι όλα αυτά είναι απαραίτητα για να αισθανθεί κάποιος ικανοποιημένος από την ζωή του. Όσον αφορά, δε, την ποιότητα, που τόσο πολύ λείπει από την μίζερη ζωή μας, αν δεν αλλάξουν ριζικά οι υποδομές του κράτους, αλλά και η γενικότερη ελληνική ιδεολογία περί ανωτερότητας σε σχέση με τους υπόλοιπους, ποιότητα δεν πρόκειται να δούμε ούτε «ζωγραφιστή».
Εξάλλου, για ποια ποιότητα μιλάμε, από την στιγμή που δεν ξέρουμε τι εστί να απολαμβάνεις κοινωνικές υπηρεσίες και την πρόνοια του κράτους; Συμβαίνει το εντελώς αντίθετο, οι Έλληνες πολίτες έχουν μάθει να απολαμβάνουν υπηρεσίες, ανάλογα με τα βαλάντιά τους, αλλά και τις δημόσιες σχέσεις που έχουν αναπτύξει. Είναι απλά τα πράγματα, για να αισθανθείς ολοκληρωμένος πολίτης, με πλήρη δικαιώματα σε αυτή την χώρα, θα πρέπει να έχεις «μπάρμπα στην Κορώνη»…
Αρκεί να σκεφτεί κανείς το εξής απλό, αν είναι ένας απλός μεροκαματιάρης, που δεν μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του, την πολυτέλεια να πάει σε κάποιον ιδιώτη γιατρό, αν ου μη γέννητω αρρωστήσει, θα αναγκαστεί να απευθυνθεί στο «δωρεάν» δημόσιο σύστημα υγείας και αν είναι τυχερός… θα ζήσει. Για κάποιο λόγο, που όλοι γνωρίζουν αλλά δεν είναι της παρούσης να αναλυθεί σε βάθος, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στο δημόσιο, είτε αυτό είναι νοσοκομείο, είτε κάποια άλλη υπηρεσία. Όποιος έχει την οικονομική δυνατότητα απευθύνεται, ασυζητητί, στον ιδιωτικό τομέα. Όποιος δεν έχει τέτοια δυνατότητα, κάνει τον σταυρό του και περιμένει μέχρι και δύο μήνες το ιατρικό ραντεβού που έχει κλείσει.
Όσον αφορά τις υπόλοιπες δημόσιες υπηρεσίες, επικρατεί η ίδια ακριβώς κατάσταση, ταλαιπωρία, εκνευρισμός και χάσιμο χρόνου. Η γραφειοκρατία έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού, με αποτέλεσμα να τρέχει και να μην φτάνει ο απλός πολίτης. Μετά θέλουμε και ποιότητα ζωής, τρομάρα μας…
Η καθημερινότητά μας, ένα άλλο θλιβερό κεφάλαιο, που έρχεται να συμπληρώσει το πάζλ της μιζέρια μέσα στην οποία ζούμε. Εγκληματικότητα, σκουπίδια, ελλείψεις σε υποδομές και δεν συμμαζεύεται. Η ποιότητα ζωής είναι άγνωστη στην χώρα μας, αφού δεν μπορούμε να την αγγίξουμε ούτε καν στο ελάχιστο. Τελικά, δεν μπορώ να απαντήσω με ασφάλεια, ποιοι είναι οι βάρβαροι…
Εξάλλου, για ποια ποιότητα μιλάμε, από την στιγμή που δεν ξέρουμε τι εστί να απολαμβάνεις κοινωνικές υπηρεσίες και την πρόνοια του κράτους; Συμβαίνει το εντελώς αντίθετο, οι Έλληνες πολίτες έχουν μάθει να απολαμβάνουν υπηρεσίες, ανάλογα με τα βαλάντιά τους, αλλά και τις δημόσιες σχέσεις που έχουν αναπτύξει. Είναι απλά τα πράγματα, για να αισθανθείς ολοκληρωμένος πολίτης, με πλήρη δικαιώματα σε αυτή την χώρα, θα πρέπει να έχεις «μπάρμπα στην Κορώνη»…
Αρκεί να σκεφτεί κανείς το εξής απλό, αν είναι ένας απλός μεροκαματιάρης, που δεν μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του, την πολυτέλεια να πάει σε κάποιον ιδιώτη γιατρό, αν ου μη γέννητω αρρωστήσει, θα αναγκαστεί να απευθυνθεί στο «δωρεάν» δημόσιο σύστημα υγείας και αν είναι τυχερός… θα ζήσει. Για κάποιο λόγο, που όλοι γνωρίζουν αλλά δεν είναι της παρούσης να αναλυθεί σε βάθος, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στο δημόσιο, είτε αυτό είναι νοσοκομείο, είτε κάποια άλλη υπηρεσία. Όποιος έχει την οικονομική δυνατότητα απευθύνεται, ασυζητητί, στον ιδιωτικό τομέα. Όποιος δεν έχει τέτοια δυνατότητα, κάνει τον σταυρό του και περιμένει μέχρι και δύο μήνες το ιατρικό ραντεβού που έχει κλείσει.
Όσον αφορά τις υπόλοιπες δημόσιες υπηρεσίες, επικρατεί η ίδια ακριβώς κατάσταση, ταλαιπωρία, εκνευρισμός και χάσιμο χρόνου. Η γραφειοκρατία έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού, με αποτέλεσμα να τρέχει και να μην φτάνει ο απλός πολίτης. Μετά θέλουμε και ποιότητα ζωής, τρομάρα μας…
Η καθημερινότητά μας, ένα άλλο θλιβερό κεφάλαιο, που έρχεται να συμπληρώσει το πάζλ της μιζέρια μέσα στην οποία ζούμε. Εγκληματικότητα, σκουπίδια, ελλείψεις σε υποδομές και δεν συμμαζεύεται. Η ποιότητα ζωής είναι άγνωστη στην χώρα μας, αφού δεν μπορούμε να την αγγίξουμε ούτε καν στο ελάχιστο. Τελικά, δεν μπορώ να απαντήσω με ασφάλεια, ποιοι είναι οι βάρβαροι…
