Κοροϊδία και τίποτα λιγότερο…Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Πολλές φορές παραπονιόμαστε, και όχι άδικα, για την τύχη μας σαν ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο που ζει και δραστηριοποιείται στην χώρα που ακούει στο όνομα Ελλάδα. Δεν είναι λίγες οι φορές όταν ακούγονται φράσεις του τύπου -στην χώρα που ζούμε συμβαίνουν τα πιο «κουφά» του κόσμου. Και πώς να μην συμβαίνουν, άλλωστε, όταν η νοοτροπία που επικρατεί στην χώρα μας, και μιλάω πάντοτε για συγκεκριμένες ανθρώπινες συμπεριφορές, δεν ανταποκρίνεται στα «υγιή» πρότυπα που θα έπρεπε να διέπουν τις κοινωνικές και ανθρώπινες σχέσεις των πολιτών.
Μια ματιά να ρίξει κάποιος τριγύρω του, θα διαπιστώσει πως κάτι δεν πάει καλά, βρωμάει και ζέχνει, είτε αυτό είναι δημόσια υπηρεσία, είτε η ρουτίνα της καθημερινότητας.
Η κοροϊδία και το ψέμα αποτελούν δύο βασικά στοιχεία που συνθέτουν την πραγματικότητα του Έλληνα πολίτη. Τόσα χρόνια ο Έλληνας ζούσε σαν άρχοντας από τις ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις. Δίνανε και παίρναμε, αλλά ως γνωστόν, μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα δεν γίνεται. Η κατασπατάληση και η κακοδιαχείριση των εθνικών πόρων, που κατέληξαν, κατά την διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, σε χέρια που δεν θα έπρεπε, μας οδήγησαν στην σημερινή δραματική κατάσταση.
Επιδόματα πολυτέκνων πηγαίνουν, σε πολλές περιπτώσεις, σε ανθρώπους που δεν είναι δικαιούχοι. Ασθενείς που τελικά δεν είναι ασθενείς παίρνουν φάρμακα, χρεώνοντας επιπλέον τα αντίστοιχα ταμεία. Νεκροί συνάνθρωποί μας λαμβάνουν σύνταξη και φαρμακευτική αγωγή. Ακόμη και γιατροί που έχουν αφήσει προ πολλού τον μάταιο ετούτο κόσμο, συνεχίζουν να συνταγογραφούν, σύμφωνα με τις αποκαλύψεις που έχουν γίνει κατά καιρούς. Αυτά, βέβαια, είναι μερικά, μόνον, από τα «λαμπρά» παραδείγματα της αυθαιρεσίας που δεσπόζει κατά κόρον στην χώρα.
Ποιος μας φταίει μετά, όταν έχουμε μάθει να λειτουργούμε κατ’ αυτό τον παράνομο και παράτυπο τρόπο στην καθημερινή μας ζωή;
Βασικός σκοπός και επιδίωξη όλων, είναι να λάβουν τα «μέγιστα». Το χρήμα και η δόξα αποτελούν ζητούμενο. Οι αξίες της ζωής από την άλλη, όπως είναι η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά, έχουν ξεχαστεί ως άγραφοι κανόνες, που δεν βρίσκουν ανταπόκριση, τουλάχιστον από την πλειοψηφία του κόσμου.
Οι εκλογολόγοι και οι εκλογομάγειρες έρχονται ως κερασάκι στην τούρτα, για να συμπληρώσουν το τελευταίο κομμάτι του παζλ, που συνθέτει την «μαύρη» πραγματικότητα της ζωής μας. Η πολιτική στην Ελλάδα αποτελεί έναν τρόπο για να γίνει κάποιος πλούσιος. Να βολέψει τον εαυτό και την οικογένειά του. Ούτε πατριωτισμός, ούτε και αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης υπάρχει. Το μόνον που υπάρχει, και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες, είναι τα πολλά κυβικά βλακείας και κοροϊδίας, που κουβαλάνε ορισμένοι συνάνθρωποί μας. Αμόρφωτοι, αγράμματοι και πολλές φορές επικίνδυνοι για την κοινωνία πολίτες, έχουν αναρριχηθεί σε υψηλές «καρέκλες» της κρατικής μηχανής. Ενώ, μορφωμένα και με πολλές ικανότητες άτομα έχουν μείνει στο περιθώριο, υπόδουλοι της αυθαιρεσίας που «δέρνει» ανελέητα την ελληνική κοινωνία.
Ο μέσος πολίτης δε, αναγκάζεται να προσαρμοστεί στην γενικότερη κατάσταση, γι’ αυτό και πορεύεται στην ίδια ρότα που χάραξαν οι πρώτοι διδάξαντες με τις πράξεις τους, δηλαδή οι πολιτικοί μας.
Μας έχουν μάθει πολύ καλά ένα πράγμα, ότι εάν είσαι τίμιος και προχωράς με τον σταυρό στο χέρι, δεν πρόκειται ποτέ να προκόψεις. Η λαμογιά έχει γίνει πρότυπο συμπεριφοράς και δράσης. Ενώ, τα ψέματα, το καθημερινό δηλαδή λεξιλόγιο των πολιτικών ανδρών, έχει καταστεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας.
