Όσοι γνωρίζουν λίγο από την ιστορία της Μέσης Ανατολής, αντιλαμβάνονται καλύτερα τις επιπτώσεις του ξεσηκωμού στην Αίγυπτο, που λειτουργεί ως κλειδί προς την περιοχή αυτή. Όταν μάλιστα οι λάτρεις της εξουσίας «αγκιστρώνονται» σ’ αυτήν και αγνοούν πως «φωνή λαού, οργή Θεού», εθελοτυφλούν στην λαϊκή βούληση, κάνουν σπασμωδικές κινήσεις, έχοντας πίσω τους την Αμερική, τότε η κατάσταση εξελίσσεται σε λαϊκή εξέγερση με αποτελέσματα που καταγράφονται ως μελανά σημεία στην ιστορία.Απαίτηση του εν εξεγέρσει πλήθους είναι η απομάκρυνση δια της παραιτήσεως του Χόσνι Μουμπάρακ. Τον από τριακονταετίας Πρόεδρο της Αιγύπτου. Καιρός είναι να τον αλλάξουν, διότι αυτός που χαρίζει την εξουσία, ο λαός δηλαδή, έχει το δικαίωμα να παύσει έναν ηγέτη. Στην περίπτωση του Μουμπάρακ, η εμμονή στην κατοχή εξουσίας επέφερε ραγδαία εξέλιξη στα γεγονότα και κατά τις προβλέψεις τα δεινά θα αποκτήσουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις, αφού ήδη μετρούν πάνω από 100 νεκρούς. Η κατάσταση στην Αίγυπτο βρίσκεται εκτός ελέγχου. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Κύριος υπαίτιος ο Πρόεδρος της χώρας, που μεταξύ των σχεδίων του υπήρχε και η «κληρονομικώ δικαίω» μεταβίβαση και η ανάληψη της εξουσία από τον υιό του, στα πλαίσια της οικογενειοκρατίας, που ήθελε να καθιερώσει.
Στην ιστορία οι επαναστάσεις ξεκινούν κάπως έτσι, με αποκορύφωση την βίαιη απομάκρυνση των ηγετών από την εξουσία και την χώρα τους ή ακόμη και την θανάτωσή τους, αλλά παράλληλα και το αιματοκύλισμα των πολιτών ως πράξη εμφυλίου πολέμου με την έννομη τάξη.
Η ανάφλεξη της θρυαλλίδας στην Αίγυπτο ενσπείρει διεθνή ανησυχία, όχι μόνο για την επέκταση των γεγονότων και σε άλλες χώρες του ισλαμικού κόσμου, αλλά και σε παγκοσμίου ενδιαφέροντος συμφέροντα που θίγονται άμεσα ή ακόμα και με την προοπτική (το μείζον και χείρον) του κλεισίματος της διώρυγας του Σουέζ. Την μεγαλύτερη διώρυγα ανά τον κόσμο, που πέρασε δια πυρός και σιδήρου, από την κατασκευή, την κτήση, την διεκδίκηση και την εκμετάλλευσή της.
Εντελώς πληροφοριακά, κατά τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο (Πόλεμος των έξι ημερών») το 1967, η διώρυγα, λόγω μεγάλων ζημιών έμεινε κλειστή επί 7 χρόνια, συνηγορούσης και της Ισραηλινοαιγυπτιακής σύρραξης του 1973. Η θαλάσσια περιοχή της διώρυγας χαρακτηρίζεται ως «ουδέτερη θάλασσα», αλλά η κατάφορη παραβίαση του όρου, έγινε πρωτίστως από την Αίγυπτο το 1956 και κατά την διάρκεια του αραβοϊσραηλινού πολέμου το 1967. Βέβαια η συμμετοχή των Ελλήνων εφοπλιστών στον καθαρισμό της διώρυγας, από τα ναυάγια των πολέμων ήταν σημαντική, αφού παραδόθηκε στις θαλάσσιες μεταφορές το 1975 αποκαταστημένη πλήρως, προς λειτουργίαν. Πληθώρα πλοίων διαφόρων κατηγοριών, μεταξύ αυτών και πολλά ελληνικά πλοία εκτελούν τον διάπλου τους μέσω αυτής, από την Μεσόγειο προς την Ερυθρά θάλασσα και το αντίθετο.
Πρώτο «χτύπημα» σε περίπτωση κλεισίματος της γέφυρας, θα είναι η παύση της διακίνησης πετρελαίου προς όλες τις χώρες, που υπολογίζουν σ’ αυτό ως κινητήρια δύναμη. Εκτός αυτού, η άνοδος ης τιμής του πετρελαίου θα είναι δεδομένη και ανεξέλεγκτη, γεγονός που θα αναγκάσει να «βογκήξουν» πληθυσμοί χωρών που εξαρτώνται από αυτό. Οι έχοντες αυξημένη διορατικότητα, κάτοικοι Ασίας και Ευρώπης (κυρίως), αντιλαμβάνονται επιπλέον κινδύνους που ελλοχεύουν από την ανάφλεξη και συνέχιση της εξέγερσης στην Αίγυπτο, που ο αριθμός των μέχρι τώρα νεκρών εξαγριώνει το πλήθος, με αποτέλεσμα την πιθανή επέκταση σε χώρες που γειτνιάζουν με αυτήν. Τότε όμως, ίσως πιθανόν να είναι αργά, αν φέρουμε κατά νου το ισλαμικό τόξο και την εξέλιξη των γεγονότων σε «ιερό πόλεμο»!
Ούτε να το σκέφτομαι…
