Στα όρια της τρέλας…Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Η δημόσια υγεία στην Ελλάδα αποτελούσε από ανέκαθεν ένα πονεμένο κεφάλαιο, που δεν έλεγε και δεν λέει να κλείσει. Κάκιστες υπηρεσίες υγείας, ελλείψεις σε βασικά ιατρικά είδη, ταλαιπωρία των ασθενών, ολιγωρία και ανεπάρκεια σε ιατρικό προσωπικό. Πρόκειται για γνωστές σε όλους μας αρνητικές παραμέτρους, που ουκ ολίγες φορές απασχόλησαν και δικαίως την κοινή γνώμη. Ούτε εχθές, ούτε όμως και σήμερα, έγινε η παραμικρή προσπάθεια, ώστε να αλλάξουν τα κακώς κείμενα στην λειτουργία του συστήματος δημόσιας υγείας. Μια χρόνια παθογένεια που συνεχίζει να ταλανίζει τον απλό πολίτη, που περιμένει μέχρι και έξι μήνες για να τον εξετάσει ο κατάλληλος ιατρός. Τον απλό πολίτη που στριμώχνεται στους ασφυκτικά γεμάτους διαδρόμους του Νοσοκομείου, περιμένοντας υπομονετικά την σειρά του, εάν φτάσει ποτέ αυτή. Τον απλό πολίτη που του χορηγούν φασόν αντί για πρωτότυπα φάρμακα, γιατί, ενώ οι εκάστοτε κυβερνώντες κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα, κάνουν οικονομία στην ποιότητα της ζωής του. Τον πολίτη που πέφτει πολλές φορές θύμα της αλαζονείας, αλλά και της ανεπάρκειας σε γνώσεις, των ιατρών που καλούνται να τον εξετάσουν.
Σήμερα, σύσσωμος ο ιατρικός κόσμος της χώρας έχει εξαγγείλει κινητοποιήσεις, γιατί δεν συμφωνεί με τα νομοσχέδια της κυβέρνησης που αφορούν το επάγγελμά του. Κανείς, όμως από αυτούς τους «συνδικαλιστές» ιατρούς δεν παλεύει για να αλλάξει το απαρχαιωμένο σύστημα δημόσιας υγείας, που ταλαιπωρεί και φθείρει τους πολίτες. Τόσα χρόνια δεν έχει γίνει τίποτα για να αλλάξει η απαράδεκτη εικόνα στα δημόσια νοσοκομεία. Το αντίθετο, η κακοδιαχείριση των δημοσίων νοσοκομείων, των υπερχρεωμένων ιατρικών μονάδων, που χρησιμοποιήθηκαν από κάποιους ως μέσον για να πλουτίσουν, συνεχίζει να αποτελεί «αγκάθι» για την κοινωνία. Σπέκουλα στην δημόσια υγεία και τίποτα παραπάνω. Αποτέλεσμα; Ο ασθενής να απευθύνεται στους ιδιώτες ιατρούς, που ωφελούνται από όλη αυτή την απαράδεκτη κατάσταση. Τι να κάνει, όμως, ο άπορος ασθενής που χρήζει άμεσης ιατρικής εξέτασης και δεν έχει τα απαραίτητα χρήματα για να απευθυνθεί σε ιδιώτη; Απολύτως τίποτα, απλά περιμένει και εύχεται να μην πεθάνει, μέχρι να φτάσει το ραντεβού του στο δημόσιο νοσοκομείο.
Όσον αφορά, τώρα, τα επείγοντα… ούτε εκεί τα πράγματα λειτουργούν, όπως θα έπρεπε. Δέκα καρότσια με ηλικιωμένους, που αναστενάζουν από τον πόνο, περιμένουν έξω στο διάδρομο. Ενώ, μόνον, δύο ιατροί εξετάζουν. Άλλες δυο νοσοκόμες κόβουν βόλτες μασώντας επιδεικτικά την τσίχλα τους. Αν τους παραπονεθείς δε, ότι πονάς και δεν αντέχεις άλλο, σε επιπλήττουν με ύφος βλοσυρό που τόλμησες να τις ενοχλήσεις, επισημαίνοντας σου πως δεν είσαι ο μόνος και επομένως οφείλεις να περιμένεις χωρίς παράπονα. Αυτή είναι μια χαρακτηριστική εικόνα του δημοσίου νοσοκομείου, που λίγο ή πολύ έχουν ζήσει οι περισσότεροι, από αυτούς που απευθύνθηκαν σε αυτό για αυτονόητους λόγους.
Οι σημερινές κινητοποιήσεις των ιατρών δημιουργούν επιπλέον προβλήματα στους ασθενείς. Προγραμματισμένες επεμβάσεις έχουν ακυρωθεί, ραντεβού έχουν αναβληθεί και ο ασθενής δεινοπαθεί σε καθημερινή βάση. Οι ιατροί, όμως, συνεχίζουν να εμμένουν στις αρχικές τους θέσεις, κάνοντας λόγο για αδιαλλαξία της κυβέρνησης. Αυτός που επωμίζεται όλες τις αρνητικές συνέπειες είναι ο απλός πολίτης και κανένας άλλος. Δυστυχώς, στην χώρα που ζούμε δεν υπάρχει κοινωνική πολιτική, πολύ περισσότερο αίσθημα κοινωνικής ευθύνης. Ο καθένας πορεύεται στον δρόμο που έχουν χαράξει τα προσωπικά του συμφέροντα, θεωρώντας πως ο κόσμος περιστρέφεται, μόνον, γύρω από τον ίδιο…
