Κοινωνικός παραλογισμός…Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Τις τελευταίες ημέρες, ο απεργιακός πυρετός χτυπάει «κόκκινο»στην χώρα. Φαρμακοποιοί, ιατροί και δικηγόροι, έχουν κατεβάσει τα ρολά, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις αποφάσεις της κυβέρνησης, που επηρεάζουν αρνητικά το επαγγελματικό τους μέλλον. Με την στάση τους, οι ανωτέρω επαγγελματίες δημιουργούν περαιτέρω προβλήματα στις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις. Ποιος νοιάζεται, όμως, για τον διπλανό του που δεινοπαθεί; Μάλλον κανένας, αφού το προσωπικό συμφέρον αποτελεί ζητούμενο και αιτούμενο του κάθε εμπλεκόμενου στις απεργιακές κινητοποιήσεις, που έχουν εξαγγελθεί.
Βέβαια και αυτό ίσως είναι το πιο αξιοσημείωτο της υπόθεσης, κανένας από τους παραπάνω επαγγελματίες δεν είναι ούτε άνεργος, ούτε και χαμηλόμισθος. Το αντίθετο, πρόκειται για επαγγέλματα που από ανέκαθεν θησαυρίζανε από την δουλειά τους, με αποτέλεσμα να θεωρούνται και ως προνομιούχα.
Σήμερα, όταν άρχισαν να θίγονται τα συμφέροντα των δικηγόρων, των ιατρών και των φαρμακοποιών, η αντίδρασή τους θεωρήθηκε ως δεδομένη. Τι να κάνει δηλαδή και ο απλός κοσμάκης, που τόσα χρόνια έχει μάθει να υπομένει με θρησκευτική ευλάβεια τις κακοτοπιές που τον βρίσκουν; Και δεν είναι μόνον η σημερινή οικονομική κρίση, που, οπωσδήποτε, έχει υπερβεί τα εσκαμμένα. Είναι και η αυθαιρεσία πολλών χρόνων, που θα έπρεπε να προβληματίσει αρνητικά την ελληνική κοινωνία και ειδικά τον μέσο πολίτη.
Όταν βγαίνουν στους δρόμους και απειλούν με δυναμικότερες κινητοποιήσεις ιατροί και δικηγόροι, που ως γνωστόν δεν εντάσσονται στους χαμηλοεισοδηματίες της χώρας, τι να πουν οι άνεργοι και οι εργαζόμενοι των πεντακοσίων ευρώ;
Κανένας δεν θέλει να χάσει ούτε ένα ευρώ από την τσέπη του στον βωμό της οικονομικής κρίσης. Όλοι επιδιώκουν να φορτώσουν τα βάρη της χρηματοοικονομικής ύφεσης στους άλλους.
Κανείς δεν βγαίνει να αντιδράσει για τα πολιτικά σκάνδαλα που έχουν γνωρίσει το φως της δημοσιότητας, με αποκορύφωμα αυτό του Βατοπεδίου και της Siemens. Δεν υποκινεί κινητοποιήσεις, ώστε να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι της κρίσης, αλλά και αυτοί που κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα επί σειρά πολλών ετών. Ούτε βγαίνει κανείς στους δρόμους, για να απαιτήσει την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, αλλά και του Νόμου περί της ευθύνης των Υπουργών. Θυμούνται τις κινητοποιήσεις, μόνον, όταν τίθεται θέμα προσωπικών συμφερόντων.
Από την άλλη, οι διάφορες συνδικαλιστικές οργανώσεις, έχουν κουράσει αφάνταστα την ελληνική κοινωνία, αφού στερούνται ρεαλιστικής στρατηγικής για την διεκδίκηση των συμφερόντων τους. Τι χρειάζεται; Σίγουρα, μια ριζική κοινωνική μεταρρύθμιση…
