Παρανομούμε και δεν λογοδοτούμε…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Η ατιμωρησία των πολιτικών αποτελεί ίσως το χειρότερο έγκλημα που έχει συντελεστεί εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Κορυφαία πολιτικά σκάνδαλα, που σημάδεψαν αρνητικά το σύγχρονο ελληνικό κράτος, έχουν περάσει στην ιστορία ως «παραγραφέντα».
Τι τα σκαλίζεις σου λέει ο άλλος, ξέροντας πολύ καλά, πως η ατιμωρησία της πολιτικής αυθαιρεσίας προβλέπεται μέσα από την σχετική νομοθεσία, όπως είναι ο νόμος περί ευθύνης των υπουργών και η βουλευτική ασυλία.
Τι και αν συστήνονται οι περιβόητες προανακριτικές και εξεταστικές επιτροπές, για να διαλευκάνουν όλα τα σκάνδαλα που έχουν γνωρίσει το φως της δημοσιότητας. Στην πράξη δεν γίνεται τίποτα. Κανένα από τα πολιτικά πρόσωπα, που εμπλέκεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα εθνικά σκάνδαλα, δεν έχει λογοδοτήσει, μέχρι σήμερα, για τα πολιτικά εγκλήματα που τον βαραίνουν.
Ένας πολιτικός αμοραλισμός θα πει κάποιος και με το δίκιο του, στην προσπάθεια να περιγράψει με πιο ανάγλυφα χρώματα την υφιστάμενη κατάσταση, έτσι, δηλαδή, που την έχουμε γνωρίσει τόσα χρόνια. Κάποιοι, βέβαια, έχουν βολευτεί μέσα από αυτή την, ομολογουμένως, απαράδεκτη κατάσταση και συνεχίζουν να σφυρίζουν αδιάφορα όταν τίθεται θέμα αλλαγής του νόμου περί ευθύνης των Υπουργών. Οι υπόλοιποι, που μοιράζονται τα ίδια συμφέροντα με τους πρώτους, ενώ το παίζουν υπερασπιστές του δικαίου και κατακρίνουν ανάλογες συμπεριφορές, για την ταμπακιέρα δεν κάνουν απολύτως τίποτα. Βγάζει κόρακας κοράκου μάτι; Δεν βγάζει… Τότε, γιατί το συζητάμε; Εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να γίνει κάτι ουσιαστικό, όσο δηλαδή κάποιοι εθελοτυφλούν και κωφεύουν τόσο επιδεικτικά, δεν γίνεται τίποτα, για να αλλάξει η κατάσταση, που συνεχίζει να πληγώνει τον πολίτη αυτής της χώρας.
Όσον αφορά δε τις εξεταστικές επιτροπές για τα διάφορα πολιτικά αδικήματα, αυτές κακώς έγιναν, γιατί όλοι ξέραμε εκ των προτέρων, πως εκτός από επιπλέον οικονομικές επιβαρύνσεις, δεν πρόκειται να μας φέρουν τίποτα περισσότερο.
Το πιο τραγικό της υπόθεσης είναι που κάποιοι βγαίνουν και υποστηρίζουν, πως δεν τίθεται θέμα σκανδάλου για περιπτώσεις που αποδεδειγμένα εντάσσονται σε πλαίσιο πολιτικής αυθαιρεσίας. Αυτά, δηλαδή, που λέει σήμερα η Νέα Δημοκρατία, ότι δεν υπήρξε κανένα σκάνδαλο, από τα γνωστά, που δεν αξίζει καν να αναφέρουμε, είναι, αν μη τι άλλο, προσβλητικά για την νοημοσύνη μας.
Ενώ, η παραγραφή πολιτικών αδικημάτων για όλα τα κόμματα, ανεξαρτήτως χρώματος και νοοτροπίας, αποτελεί την χειρότερη μορφή πολιτικού «φασισμού». Παρανομούμε και δεν λογοδοτούμε, αυτή αποδεικνύεται πως είναι η τακτική μερικών υψηλά ιστάμενων. Ειδικά δε, όταν ορισμένοι από αυτούς θίγονται όταν βγαίνουν στην επιφάνεια τα παραπτώματά τους, ο εκνευρισμός μας χτυπά κόκκινο, ανεβαίνοντας στα ύψη.
Δεν υπάρχει πολιτική βούληση για να ξεκαθαρίσει το θολό τοπίο που έχει δημιουργήσει η «βρωμιά» των εθνικών σκανδάλων. Δεν είδαμε κανέναν να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Πάντα υπάρχει ένα «παραθυράκι», ακόμη και στην σχετική νομοθεσία του κράτους, που επιτρέπει την διαφυγή από την δικαιοσύνη.
