Άλλος ένας λόγος ο οποίος μας διευκολύνει να παραδεχθούμε πως είμαστε ρατσιστές, ίσως όχι εκ πεποιθήσεως αλλά εξ ανάγκης. Αυτό που συνέβη στη χώρα μας είναι πρωτοφανές! Η κατάρριψη του Πανεπιστημιακού ασύλου και η κατάληψη της νομικής σχολής από λαθρομετανάστες, με εκβιαστική διεκδίκηση πολιτικού ασύλου !!! Και; Πώς να μην μεταλλαχθείς από τέτοιες συμπεριφορές, σε πολίτη οπαδό πλέον του ρατσισμού, για να διαφυλάξεις αυτά που σου ανήκουν;Προσεχώς η πληθώρα μεταναστών, που εισέρχονται με οιονδήποτε τρόπο στην χώρα, μπορεί να κάνει εισβολή και κατάληψη στα σπίτια Ελλήνων (καθαρόαιμων) πολιτών και να εγκατασταθούν σ’ αυτά δίχως κανείς να τολμήσει να τους βγάλει, διότι πιθανόν αυτό να οδηγήσει σε αιματοκύλισμα.
Η Πολιτεία; Έως ανίκανη να αντιμετωπίσει καταλυτικά ένα πρόβλημα που χρονίζει και εξαιτίας της αυξητικής του διάστασης θα ψάχνουμε προσεχώς να βρούμε την εθνική μας ταυτότητα. Ένας επί πλέον κίνδυνος στα «σπλάχνα» της χώρας, πέρα από τους εξωτερικούς, που τους θεωρούν οι κυβερνώντες πως βρίσκονται σε χειμερία νάρκη, ενώ θα έπρεπε να έχουν τις «κεραίες» τους σε διαρκή ετοιμότητα. Δια παν ενδεχόμενο. Διότι, όταν το παρελθόν έγραψε ιστορία και τα γεγονότα απέβησαν μοιραία ως προς τα καθ’ ημάς, οφείλουν να διατηρούν επιμελώς την επιφύλαξη και την καχυποψία.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε και σε τι εποφθαλμιά ο «άσπονδος φίλος». Η «νάρκη» έχει μάλλον πλήξει την δική μας κυβέρνηση, αφού η αδράνεια που κληροδοτείται από χρόνια στον πολιτικό χώρο, παγιοποιήθηκε και εξελίχθηκε σε ύπνο βαθύ. Πού όμως να εμβαθύνουν, έστω και να ανησυχούν επί το ελάχιστο, για ότι μπορεί να προκύψει στο μέλλον; Τα δάνεια, τα χρέη, τα ελλείμματα, το prestige, οι τρύπες και οι εξεταστικές των επί ματαίω ανασκαλεύσιμων υποθέσεων, απορροφούν το μέγιστο ενδιαφέρον τους.
Ο σκόπιμος προσανατολισμός, είναι οι διαδικασίες της «γιαλαντζί» διαφάνειας και της κάθαρσης, που ξεθωριάζουν μέσα από δικαστικές διαδικασίες και με την αιτιολογία των παραγραφών λόγω παρέλευσης ετών, ακολουθεί η μία υπόθεση την άλλη, δίχως την απόδοση δικαιοσύνης. Μπαίνουν στο αρχείο διασφαλίζοντας το απόρρητο, την προστασία εκ της κακόβουλης και περίεργης προσέγγισης δια παν ενδεχόμενο. Ο μόνος κίνδυνος; Ο φθοροποιός χρόνος που μετατρέπει τα χαρτιά σε παπύρους, ξεθωριάζει την «μελάνη» των εγγράφων μετατρέποντάς τα σε δυσανάγνωστα κείμενα, όπου παύει να επαληθεύεται το scripta manent (τα γραπτά μένουν)!
Παρ’ ότι ο Πρωθυπουργός δήλωσε πως «προχωράμε με θάρρος και τόλμη, για να αλλάξουμε αυτό το τοπίο… Είπαμε φως παντού…», εν τούτοις μόνο αυτό δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα ούτε στο τούνελ. Επιπλέον με αυτού του είδους τις δηλώσεις ισχυροποιείται η άποψη πως η κυβέρνηση δεν μιλάει την ίδια γλώσσα με τους πολίτες. Διότι, θα ήταν ευκρινή τα ουσιαστικά αν η Κυβέρνηση τολμούσε με θάρρος να αποθέσει επί πίνακι τα ονόματα των εμπλεκομένων στα σκάνδαλα και σε όσους συνέβαλλαν στην διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Όλα τα άλλα που βλέπουμε και ακούμε διακινούνται με τέχνη, μέσω της σκοπιμότητος προς ύπνωση των πολιτών. Αμ δε! Αφυπνίσθηκαν και οι πλέον κοιμώμενοι.
