Περιμένοντας τον Μάρτη…Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Σύσσωμη η χώρα ζει με τον φόβο του Μαρτίου. Όποιον και να ακούσεις θα σου πει τα ίδια, ότι δηλαδή τον μήνα Μάρτιο, θα διευκρινιστεί για το εάν η Ελλάδα είναι στον σωστό ή όχι οικονομικό «δρόμο». Γι’ αυτό εξάλλου έχουν παγώσει τα πάντα, η καταναλωτική κίνηση έχει περιοριστεί στο ελάχιστο, ενώ οι επενδύσεις έχουν μειωθεί δραματικά. Τίποτα δεν κινείται στην χώρα, μέχρι να ξεκαθαρίσει το θολό οικονομικό τοπίο, γεγονός, που αναμένεται να γίνει, σύμφωνα με την γενικότερη άποψη που υπάρχει, τον ερχόμενο Μάρτη, ο οποίος προκαλεί φόβο και τρόμο στον απλό και ανίδεο πολίτη, που έχει προετοιμαστεί για τα χειρότερα.
Ο φόβος που υπάρχει από την πλευρά του κόσμου λειτουργεί με τον πλέον καταστρεπτικό τρόπο για την ομαλή λειτουργία όλων των οικονομικών παραμέτρων που είναι ζωτικής σημασίας για να πάρει μπρος η «ατμομηχανή» της ελληνικής οικονομίας.
Ακούς, λοιπόν, τους καταστηματάρχες να γκρινιάζουν, λέγοντας ότι έχουν πέσει οι δουλειές τους, ότι μεγάλη μερίδα συναδέλφων τους έχει οδηγηθεί στην έσχατη λύση του «λουκέτου» και ότι σε λίγο χρονικό διάστημα δε θα έχει μείνει ανοιχτό ούτε ένα ελληνικό κατάστημα. Ο καταναλωτής έχει κλειστεί στο «καβούκι» του, για ευνόητους λόγους. Οι περισσότεροι δεν έχουν χρήματα για να στηρίξουν την τοπική αγορά, ενώ αυτοί που έχουν δεν τα ξοδεύουν, φοβούμενοι τις χειρότερες μέρες. Ο Έλληνας έχει γίνει δικαιολογημένα «σφιχτοχέρης». Η ψυχολογία του βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα, γι’ αυτό και η καταναλωτική συμπεριφορά είναι προσαρμοσμένη στις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν.
Το θέμα, όμως, είναι πως οι διαταραγμένες οικονομικές σχέσεις συμβάλουν, παράλληλα, και στην σημερινή κοινωνική κατάσταση του μέσου πολίτη, δηλαδή φαινόμενα όπως η ανεργία και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης αποτελούν σημεία των καιρών μέσα σε αυτά τα πλαίσια, δυστυχώς!
Όσον αφορά, τώρα, το «επιχειρείν» αυτό έχει πάει στην ελληνικές καλένδες και ακόμα παραπέρα. Το αβέβαιο οικονομικό τοπίο και η έλλειψη προοπτικής, δεν αφήνουν τους εν δυνάμει επενδυτές να συμβάλουν στην ανάπτυξη της χώρας.
Όλοι, λοιπόν, πορεύονται στο άγνωστο και αβέβαιο μέλλον με «σημαία» τον φόβο και την ανασφάλεια. Ο κρίσιμος Μάρτης είναι μπροστά μας, γι’ αυτό και η συμπεριφορά μας είναι ανάλογη, δηλαδή έχουμε προετοιμαστεί ψυχολογικά για το χειρότερο. Η λιτότητα έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μας, μιας καθημερινότητας που έχει εξελιχθεί σε αγώνα επιβίωσης και τίποτα περισσότερο…
