Ο σοσιαλισμός σε όλο τουτο μεγαλείο και τα μυαλά… στα κάγκελα
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Ο φετινός Χειμώνας συνεχίζει να είναι βαρύς και ασήκωτος για το “πορτοφόλι” ενός μέσου ελληνικού νοικοκυριού. Αυξήσεις σε όλα τα είδη και όλες τις υπηρεσίες, με αποτέλεσμα ο πολίτης να έχει εγκλωβιστεί σε έναν ασφυκτικό οικονομικό “κύκλο” υποχρεώσεων. Η λογική της κυβέρνησης να παίρνει χωρίς να δίνει έχει φέρει σε απόγνωση την ελληνική κοινωνία, που πλήττεται σε καθημερινή βάση από τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα. Ο σοσιαλισμός σε όλο του το μεγαλείο…
Εδώ και ενάμιση χρόνο, περίπου, έχουμε πιάσει τον πάτο σαν άνθρωποι, αλλά και σαν χώρα γενικά. Η φτώχεια εξελίσσεται σε κοινωνική μάστιγα που δεν έχει όρια.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε ανθρώπους να ψάχνουν μέσα στα σκουπίδια για λίγο φαγητό, την στιγμή που τα ράφια στα super markets είναι παραφορτωμένα με λογής αγαθά και προϊόντα. Τη στιγμή που οι “καρεκλοκένταυροι” πολιτικοί μας κάνουν ταξιδάκια αναψυχής, έχοντας εντύπωση ότι η δική τους ευημερία αποτελεί ζητούμενο του κράτους. Τη στιγμή που οι μισθοί των τελευταίων ξεπερνάνε την “καλπάζουσα” φαντασία μας, για να είναι σε θέση να εξασφαλίσουν τις επόμενες γενιές τους. Τα βλέπουν αυτά οι σημερινοί δεκαεπτάρηδες και όχι άδικα θέλουν να εγκαταλείψουν τα σύνορα της χώρας. Και τι να κάνουν, άλλωστε, σε μια χώρα που δεν έχει να τους προσφέρει τίποτα παραπάνω από φόρους που μεγαλώνουν σαν τα “μανιτάρια”.
Τόσο σκληρή πολιτική, τουλάχιστον, εμείς οι νεότεροι δεν έχουμε ξαναζήσει. Σκληρή και άδικη, χωρίς ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας που μόνον αρνητικά σχόλια και εντυπώσεις έχει προκαλέσει στην περιρρέουσα κοινωνία.
Πώς να ζήσει και να δημιουργήσει οικογένεια κάποιος νέος άνθρωπος, που ενώ έχει όλα τα εφόδια, δεν μπορεί λόγω των συνθηκών που επικρατούν, να βρει μια εργασία που θα του προσφέρει αξιοπρεπή διαβίωση;
Τώρα τελευταία ακούμε για καινούργιο κύκλο αυξήσεων, όπως λόγου χάρη στα τιμολόγια της ΔΕΗ. Κάποια στιγμή θα φτάσουμε στο σημείο να κόψουμε τελείως από την ζωή μας το ρεύμα και την θέρμανση, προκειμένου να απαλλαγούμε από το άγχος της αποπληρωμής που συνεπάγεται η χρήση τους.
Δεν ωφελεί να αναρωτιέται κανείς για το πώς φτάσαμε σε αυτό εδώ το σημείο. Για όλα φταίνε οι “καλοί” μας πολιτικοί με τις αδηφάγες ορέξεις τους. Οι “επαγγελματίες”, θα πει κάποιος πολύ εύστοχα, που μπαίνουν στον στίβο της πολιτικής με ένα και μόνο στόχο, να καρπωθούν όσα μπορούν περισσότερα από τον πακτωλό του δημοσίου χρήματος.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η τελευταία δημοσκόπηση, που θέλει το κυβερνών κόμμα να έχει υποχωρήσει σημαντικά στις προτιμήσεις του μέσου ψηφοφόρου. Όχι βέβαια ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν να μας πουν κάτι καινούργιο ή μπορούν να μας σώσουν από την “λαίλαπα” της κρίσης που μαστίζει την χώρα, αλλά η απόγνωση του κόσμου είναι τόσο μεγάλη, που εντελώς λανθασμένα σκέφτεται, ότι ο επόμενος θα είναι καλύτερος από τον προηγούμενο, γι’ αυτό εξάλλου στις τελευταίες εκλογές ο κόσμος εμπιστεύτηκε τις τύχες του στην σημερινή κυβέρνηση.
Ο φετινός Χειμώνας συνεχίζει να είναι βαρύς και ασήκωτος για το “πορτοφόλι” ενός μέσου ελληνικού νοικοκυριού. Αυξήσεις σε όλα τα είδη και όλες τις υπηρεσίες, με αποτέλεσμα ο πολίτης να έχει εγκλωβιστεί σε έναν ασφυκτικό οικονομικό “κύκλο” υποχρεώσεων. Η λογική της κυβέρνησης να παίρνει χωρίς να δίνει έχει φέρει σε απόγνωση την ελληνική κοινωνία, που πλήττεται σε καθημερινή βάση από τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα. Ο σοσιαλισμός σε όλο του το μεγαλείο…
Εδώ και ενάμιση χρόνο, περίπου, έχουμε πιάσει τον πάτο σαν άνθρωποι, αλλά και σαν χώρα γενικά. Η φτώχεια εξελίσσεται σε κοινωνική μάστιγα που δεν έχει όρια.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε ανθρώπους να ψάχνουν μέσα στα σκουπίδια για λίγο φαγητό, την στιγμή που τα ράφια στα super markets είναι παραφορτωμένα με λογής αγαθά και προϊόντα. Τη στιγμή που οι “καρεκλοκένταυροι” πολιτικοί μας κάνουν ταξιδάκια αναψυχής, έχοντας εντύπωση ότι η δική τους ευημερία αποτελεί ζητούμενο του κράτους. Τη στιγμή που οι μισθοί των τελευταίων ξεπερνάνε την “καλπάζουσα” φαντασία μας, για να είναι σε θέση να εξασφαλίσουν τις επόμενες γενιές τους. Τα βλέπουν αυτά οι σημερινοί δεκαεπτάρηδες και όχι άδικα θέλουν να εγκαταλείψουν τα σύνορα της χώρας. Και τι να κάνουν, άλλωστε, σε μια χώρα που δεν έχει να τους προσφέρει τίποτα παραπάνω από φόρους που μεγαλώνουν σαν τα “μανιτάρια”.
Τόσο σκληρή πολιτική, τουλάχιστον, εμείς οι νεότεροι δεν έχουμε ξαναζήσει. Σκληρή και άδικη, χωρίς ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας που μόνον αρνητικά σχόλια και εντυπώσεις έχει προκαλέσει στην περιρρέουσα κοινωνία.
Πώς να ζήσει και να δημιουργήσει οικογένεια κάποιος νέος άνθρωπος, που ενώ έχει όλα τα εφόδια, δεν μπορεί λόγω των συνθηκών που επικρατούν, να βρει μια εργασία που θα του προσφέρει αξιοπρεπή διαβίωση;
Τώρα τελευταία ακούμε για καινούργιο κύκλο αυξήσεων, όπως λόγου χάρη στα τιμολόγια της ΔΕΗ. Κάποια στιγμή θα φτάσουμε στο σημείο να κόψουμε τελείως από την ζωή μας το ρεύμα και την θέρμανση, προκειμένου να απαλλαγούμε από το άγχος της αποπληρωμής που συνεπάγεται η χρήση τους.
Δεν ωφελεί να αναρωτιέται κανείς για το πώς φτάσαμε σε αυτό εδώ το σημείο. Για όλα φταίνε οι “καλοί” μας πολιτικοί με τις αδηφάγες ορέξεις τους. Οι “επαγγελματίες”, θα πει κάποιος πολύ εύστοχα, που μπαίνουν στον στίβο της πολιτικής με ένα και μόνο στόχο, να καρπωθούν όσα μπορούν περισσότερα από τον πακτωλό του δημοσίου χρήματος.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η τελευταία δημοσκόπηση, που θέλει το κυβερνών κόμμα να έχει υποχωρήσει σημαντικά στις προτιμήσεις του μέσου ψηφοφόρου. Όχι βέβαια ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν να μας πουν κάτι καινούργιο ή μπορούν να μας σώσουν από την “λαίλαπα” της κρίσης που μαστίζει την χώρα, αλλά η απόγνωση του κόσμου είναι τόσο μεγάλη, που εντελώς λανθασμένα σκέφτεται, ότι ο επόμενος θα είναι καλύτερος από τον προηγούμενο, γι’ αυτό εξάλλου στις τελευταίες εκλογές ο κόσμος εμπιστεύτηκε τις τύχες του στην σημερινή κυβέρνηση.
