Μια χαμένη γενιά που ακόμα ελπίζει…Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Η σημερινή γενιά των Ελλήνων πολιτών είναι η πιο αδικημένη από όλες τις προηγούμενες, από κάθε άποψη. Μπορεί, βέβαια, η προκείμενη διατύπωση να ακούγεται υπερβολική και απόλυτη, αν αναλυθεί, ωστόσο, σε βάθος, θα βρει την επιβεβαίωσή της μέσα από παραδείγματα της καθημερινότητας.
Οι νέοι σήμερα, αν και μορφωμένοι στην πλειοψηφία τους και μάλιστα με δύο ή και τρεις τίτλους σπουδών, με γνώσεις ξένων γλωσσών και ηλεκτρονικών υπολογιστών, γιατί το επιβάλουν οι επιταγές της σύγχρονης εποχής βλέπετε, αδυνατούν να βρουν μια θέση εργασίας, ανάλογη της μόρφωσής τους ή αναγκάζονται να δουλεύουν για έναν μισθό, που δεν τους φτάνει ούτε για έλεος.
Η σημερινή γενιά δεν είναι ούτε καν των επτακοσίων ευρώ, όπως θέλαμε να πιστεύουμε πριν μερικούς μήνες, αλλά τον πεντακοσίων και εξακοσίων ευρώ στην καλύτερη των περιπτώσεων. Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη, για να καταλάβει κανείς πως είναι να ζεις με αυτές τις ισχνές αποδοχές. Ειδικά δε, αν δεν έχεις συγγενικό περιβάλλον να σε ενισχύει οικονομικά κάθε λίγο και λιγάκι, ώστε να μπορείς να ανταπεξέρχεσαι στις διαρκείς και πάγιες ανάγκες που γεννά η σύγχρονη εποχή, απλά επιβιώνεις με χίλια ζόρια.
Συχνά πυκνά ακούμε μερικούς να κατηγορούν τους νέους, ότι τα περιμένουν όλα έτοιμα από τους γονείς τους. Έχει σκεφτεί, όμως, κανείς από όλους αυτούς που τα υποστηρίζουν, πως οι νέοι είναι υποχρεωμένοι να διατηρούν δεσμούς οικονομικής εξάρτησης από τους γονείς τους, γιατί δεν τους δίνεται η ευκαιρία να σταθούν μόνοι τους στα πόδια και να προχωρήσουν βασισμένοι στις δικές τους δυνάμεις (;)
Καμία προσπάθεια για να ενισχυθούν οι νεολαίοι μας, δεν έχει παρθεί με πρωτοβουλία του ελληνικού κράτους, ούτε σήμερα, ούτε και χθες. Λες και πρόκειται για ένα αποκομμένο μέλος του συνολικού εθνικού σώματος.
Οι νέοι τελικά είναι οι πιο αδικημένοι, οι πιο εξαπατημένοι και οι πιο παραμελημένοι πολίτες αυτής της χώρας. Και όταν διαπρέπουν κάπου έξω από τα επίσημα εθνικά σύνορα της χώρας, ακούμε τους περισσότερους να καμαρώνουν σαν τα παγώνια, ενώ κανονικά θα έπρεπε να ντρέπονται, που τα παιδιά του έθνους έπρεπε να φύγουν μακριά από την πατρική εστία, για να μπορέσουν να αποδείξουν την αξία τους.
Το ένδοξο και οργισμένο νιάτο παλεύει καθημερινά, για να αποδείξει την αξία του. Τους βλέπεις, λοιπόν, να παίρνουν σβάρνα όλες τις επιχειρήσεις και να παρακαλάνε για μια θέση εργασίας, πολλές φορές με χαμηλές απολαβές.
Το κράτος, από την άλλη, βυθισμένο στα χρόνια προβλήματά του, ψάχνει λύσεις σαν να ήταν βελόνες μέσα στα άχυρα. Ο νέος και ορεξάτος άνθρωπος δεν εκτιμάται από κανέναν, αφού όλοι έχουν μάθει στην νοοτροπία του παλιού και απαρχαιωμένου. Έτσι, ακόμα και για τις επικείμενες εκλογές, οι παλιοί και κουρασμένοι, που πλέον δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα, είναι τα μεγάλα φαβορί για θέσεις και αξιώματα. Αντί, δηλαδή να δοθεί βήμα στον νέο, ορεξάτο και γεμάτο πάθος για κοινωνική προσφορά, προτιμάμε να ανακυκλώνουμε τα ίδια και τα ίδια, που, όπως έχει αποδειχτεί και μέσα από την πράξη, δεν έχουν να προσφέρουν κάτι καινούργιο, κάτι καινοτόμο ή κάτι πρωτοποριακό…
