Το δίκιο του ισχυρότερου…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Προφανώς οι Νόμοι που ψηφίζονται στην χώρα μας, για να κρατάνε σε μια τάξη την ελληνική πραγματικότητα, για κάποιους πολίτες αποτελούν απλά… άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Τρανταχτό παράδειγμα ο νέος αντικαπνιστικός νόμος, που αν και αποτελεί, πλέον, μέρος της καθημερινότητας του πολίτη μετά την ψήφισή του από την βουλή των Ελλήνων, δεν εφαρμόζεται στο μεγαλύτερο μέρος του.
Πέρα από τα όποια προβλήματα δημιουργεί η καθολική απαγόρευση του καπνίσματος στους επιχειρηματίες που διαχειρίζονται κλειστούς δημόσιους χώρους, καθώς υπάρχει έντονη δυσαρέσκεια από την πλευρά των καπνιστών, δεν παύει να είναι νόμος του κράτους, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει. Ως πολίτες μια κοινωνία που θέλει να λέγεται ευνομούμενη, οφείλουμε να εφαρμόζουμε τους νόμους που ψηφίζονται.
Το μπαϊράκι που σήκωσαν πολλοί επαγγελματίες της χώρας με το να αψηφήσουν τον προκείμενο νόμο, γιατί έρχεται ενάντια στα συμφέροντά τους, αποδεικνύει απλά, για άλλη μια φορά άλλωστε, ότι ο καθένας πράττει αναλογιζόμενος το δικό του ιδιωτικό συμφέρον.
Λέμε πολλές φορές, ότι αποτελούμε μέρος της Ευρώπης, αν το πιστεύουμε όμως πραγματικά, θα πρέπει να αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν Ευρωπαίοι, όχι μόνον εκεί που μας συμφέρει, αλλά σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Δεν είναι δυνατόν να ψηφίζουμε νόμους, τους οποίους δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε και δεν είναι μόνον η καθολική απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς δημόσιους χώρους, είναι και πολλά άλλα, τα οποία δεν είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε και να τα κάνουμε μέρος της καθημερινότητάς μας.
Ιδιαίτερα δε, όσον αφορά τον νέο αντικαπνιστικό νόμο, το όλο θέμα εμπίπτει σε μια στρεβλή λογική, ότι οι καπνίζοντες είναι περισσότεροι, γι’ αυτό και θα πρέπει να επιβάλλονται στους υπόλοιπους που δεν καπνίζουν. Μια λογική που θέλουν να περάσουν οι λάτρεις του καπνού, γιατί έτσι τους συμφέρει.
Τίθεται όμως και ένα άλλο ζήτημα, πέρα από το γεγονός, ότι υπάρχει ένας νόμος, μόνον, ως νομικό σημείο χωρίς αντίκρισμα. Τίθεται, παράλληλα, θέμα δημόσιας υγείας.
Είναι αδιαμφισβήτητο δικαίωμα του κάθε πολίτη να επιλέγει αν θα καπνίσει ή όχι. Επομένως, το κάπνισμα είναι μια συνειδητή επιλογή. Δεν είναι, όμως, επιλογή ενός αντικαπνιστή να γίνεται παθητικός καπνιστής, με το να μυρίζει αναγκαστικά τον καπνό που φουμάρουν κάποιοι άλλοι γύρω του.
Η ομάδα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, των αντικαπνιστών αν και πολύ μικρότερη από την αντίστοιχη των καπνιστών, έχει το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα να εισπνέει καθαρό αέρα.
Λέγοντας αυτά, σίγουρα, θα βρεθούν αρκετοί να μου προσάψουν κατηγορίες, ότι κρατάω ρατσιστική στάση απέναντι στους καπνιστές. Θα σπεύσω, ωστόσο, να διευκρινίσω με έμφαση, ότι η επιβολή μιας προσωπικής επιλογής, με την οποία βλάπτει συνειδητά κάποιος τον εαυτό και τους γύρω του, αν και ανήκει ο ίδιος σε μεγαλύτερη συγκριτικά ομάδα, δεν παύει να αποτελεί την χειρότερη μορφή φασισμού.
Παράλληλα, οι δηλώσεις του τύπου, όποιος δεν καπνίζει να κάθεται σπίτι του, δεν αποτελούν άλλοθι για την αντίθετη άποψη.
Ως φανατική αντικαπνίστρια και χρόνια παθητική καπνίστρια, ξέρω πολύ καλά τι εστί να μην γίνεται σεβαστό το δικαίωμά σου να απολαμβάνεις καθαρό αέρα.
Πολύ χειρότερο δε, να γράφεται στα παλαιότερα των υποδημάτων ένας νόμος του κράτους. Με την ίδια λογική να καταργήσουμε και τους υπόλοιπους νόμους, που, ενδεχομένως, δεν μας αρέσουν ή δεν μας εξυπηρετούν, για να ζήσουμε σε μια χαώδης κοινωνία, όπου επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Προφανώς οι Νόμοι που ψηφίζονται στην χώρα μας, για να κρατάνε σε μια τάξη την ελληνική πραγματικότητα, για κάποιους πολίτες αποτελούν απλά… άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Τρανταχτό παράδειγμα ο νέος αντικαπνιστικός νόμος, που αν και αποτελεί, πλέον, μέρος της καθημερινότητας του πολίτη μετά την ψήφισή του από την βουλή των Ελλήνων, δεν εφαρμόζεται στο μεγαλύτερο μέρος του.
Πέρα από τα όποια προβλήματα δημιουργεί η καθολική απαγόρευση του καπνίσματος στους επιχειρηματίες που διαχειρίζονται κλειστούς δημόσιους χώρους, καθώς υπάρχει έντονη δυσαρέσκεια από την πλευρά των καπνιστών, δεν παύει να είναι νόμος του κράτους, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει. Ως πολίτες μια κοινωνία που θέλει να λέγεται ευνομούμενη, οφείλουμε να εφαρμόζουμε τους νόμους που ψηφίζονται.
Το μπαϊράκι που σήκωσαν πολλοί επαγγελματίες της χώρας με το να αψηφήσουν τον προκείμενο νόμο, γιατί έρχεται ενάντια στα συμφέροντά τους, αποδεικνύει απλά, για άλλη μια φορά άλλωστε, ότι ο καθένας πράττει αναλογιζόμενος το δικό του ιδιωτικό συμφέρον.
Λέμε πολλές φορές, ότι αποτελούμε μέρος της Ευρώπης, αν το πιστεύουμε όμως πραγματικά, θα πρέπει να αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν Ευρωπαίοι, όχι μόνον εκεί που μας συμφέρει, αλλά σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Δεν είναι δυνατόν να ψηφίζουμε νόμους, τους οποίους δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε και δεν είναι μόνον η καθολική απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς δημόσιους χώρους, είναι και πολλά άλλα, τα οποία δεν είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε και να τα κάνουμε μέρος της καθημερινότητάς μας.
Ιδιαίτερα δε, όσον αφορά τον νέο αντικαπνιστικό νόμο, το όλο θέμα εμπίπτει σε μια στρεβλή λογική, ότι οι καπνίζοντες είναι περισσότεροι, γι’ αυτό και θα πρέπει να επιβάλλονται στους υπόλοιπους που δεν καπνίζουν. Μια λογική που θέλουν να περάσουν οι λάτρεις του καπνού, γιατί έτσι τους συμφέρει.
Τίθεται όμως και ένα άλλο ζήτημα, πέρα από το γεγονός, ότι υπάρχει ένας νόμος, μόνον, ως νομικό σημείο χωρίς αντίκρισμα. Τίθεται, παράλληλα, θέμα δημόσιας υγείας.
Είναι αδιαμφισβήτητο δικαίωμα του κάθε πολίτη να επιλέγει αν θα καπνίσει ή όχι. Επομένως, το κάπνισμα είναι μια συνειδητή επιλογή. Δεν είναι, όμως, επιλογή ενός αντικαπνιστή να γίνεται παθητικός καπνιστής, με το να μυρίζει αναγκαστικά τον καπνό που φουμάρουν κάποιοι άλλοι γύρω του.
Η ομάδα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, των αντικαπνιστών αν και πολύ μικρότερη από την αντίστοιχη των καπνιστών, έχει το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα να εισπνέει καθαρό αέρα.
Λέγοντας αυτά, σίγουρα, θα βρεθούν αρκετοί να μου προσάψουν κατηγορίες, ότι κρατάω ρατσιστική στάση απέναντι στους καπνιστές. Θα σπεύσω, ωστόσο, να διευκρινίσω με έμφαση, ότι η επιβολή μιας προσωπικής επιλογής, με την οποία βλάπτει συνειδητά κάποιος τον εαυτό και τους γύρω του, αν και ανήκει ο ίδιος σε μεγαλύτερη συγκριτικά ομάδα, δεν παύει να αποτελεί την χειρότερη μορφή φασισμού.
Παράλληλα, οι δηλώσεις του τύπου, όποιος δεν καπνίζει να κάθεται σπίτι του, δεν αποτελούν άλλοθι για την αντίθετη άποψη.
Ως φανατική αντικαπνίστρια και χρόνια παθητική καπνίστρια, ξέρω πολύ καλά τι εστί να μην γίνεται σεβαστό το δικαίωμά σου να απολαμβάνεις καθαρό αέρα.
Πολύ χειρότερο δε, να γράφεται στα παλαιότερα των υποδημάτων ένας νόμος του κράτους. Με την ίδια λογική να καταργήσουμε και τους υπόλοιπους νόμους, που, ενδεχομένως, δεν μας αρέσουν ή δεν μας εξυπηρετούν, για να ζήσουμε σε μια χαώδης κοινωνία, όπου επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου…
