Άρθρο

Η Ακρόπολη άντεξε στις βαρβαρότητες των κατακτητών και των κλεφτών, οι εργαζόμενοι όμως δεν την βγάζουν καθαρή

Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου

Αυτό που γίνεται πάνω στον λόφο της Ακρόπολης τις τελευταίες ημέρες, αποτελεί σκηνή παρμένη από κάποια φανταστική ταινία τρόμου, δίχως προηγούμενο.
Πάντοτε λέγαμε και συνεχίζουμε να λέμε, ότι ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας, γνωστής για την ιστορική δημοκρατία της, έχει το δικαίωμα να διεκδικεί τα κεκτημένα δικαιώματά του και να προωθεί τις επίσημες θέσεις του.
Όσον αφορά, μάλιστα, την συγκεκριμένη περίπτωση τίθεται θέμα επιβίωσης και αξιοπρέπειας εργαζομένων, όπως δηλώνουν οι συμβασιούχοι του Υπουργείου Πολιτισμού, που αντιμετωπίζουν μια ολόκληρη λίστα με εργασιακά προβλήματα. Εξ ου και ο αποκλεισμός του ιερού βράχου της Ακρόπολης από τους ίδιους ανθρώπους. Μια ιστορία που αν καλοσκεφτούμε κρατά χρόνια ολάκερα... Κάθε χρόνο και ένας αποκλεισμός της Ακρόπολης, με όλες τις αρνητικές συνέπειες που αυτό συνεπάγεται για την δημόσια εικόνα της χώρας και κυρίως για τον τουρισμό της.
Πραγματικά, το ζήτημα εμπίπτει σε μια στρεβλή λογική, στην οποία έχουν μάθει καλά οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες. Ο καθένας κοιτάζοντας να εξασφαλίσει, μόνον, το δικό του προσωπικό συμφέρον, αδιαφορεί για τις άσχημες επιπτώσεις που έχουν οι ενέργειές του για το κοινό συμφέρον.
Καταρχήν, ο αρχαιολογικός χώρος της Ακρόπολης, που αποτελεί σήμα κατατεθέν της Ελλάδος, ένα μνημείο ιστορίας και παράδοσης που έχει γοητεύσει και εμπνεύσει πλήθος κόσμου, γίνεται στις μέρες μας πεδίο διεκδίκησης συμφερόντων. Όσο δίκαια και αν είναι τα συμφέροντα που πλήττονται, δεν είναι δυνατόν να υπερισχύουν της εθνικής συνείδησης που πρέπει να υπάρχει στον κάθε Έλληνα ξεχωριστά.
Τι θα έλεγε άραγε ο Περικλής, η κορυφαία αυτή πολιτική φυσιογνωμία του χρυσού αιώνα, όπως ονομάστηκε ο 5ος π.χ. αιώνας για την ευημερία και την πρόοδο που συνεπαγόταν, αν έβλεπε αυτές τις σκηνές(;). Τι θα σκεφτόταν, βλέποντας όλο αυτό το πλήθος εξοργισμένων, με το δίκιο τους θα πει κάποιος και όχι άδικα, ανθρώπων που έχουν μαντρωθεί πίσω από τα τείχη της Ακρόπολης, τη στιγμή που τα Ματ ρίχνουν δακρυγόνα για να επαναφέρουν την τάξη(;). Αδικαιολόγητες σκηνές ενός πολέμου που δεν ευνοεί κανέναν. Ένας εμφύλιος πόλεμος στην καρδιά της χώρας, που ντροπιάζει το έθνος συνολικά.
Μια ύβρις προς τα ιδανικά με τα οποία έχουν γαλουχηθεί οι ένδοξοι πατέρες του έθνους.
Η σωρεία οικονομικών προβλημάτων που έχει βρει την χώρα, έχει προκαλέσει μύρια προβλημάτων στους απλούς πολίτες. Αυτούς που πασχίζουν επί καθημερινής βάσεως να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες της εποχής. Ο εργαζόμενος είναι αυτός που, κυρίως, επωμίζεται τις συνέπειες της κρίσης, αλλά και των ψεμάτων που έχει εισπράξει από τους πολιτικούς ταγούς, που σήμερα το παίζουν ανυποψίαστοι και ξεγελασμένοι.
Καλοί και αποδεκτοί, βέβαια, οι αγώνες και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων. Το θέμα είναι να γίνονται με τρόπο που δε βλάπτει την υπόλοιπη κοινωνία.
Δεν είναι δυνατόν, να διεκδικεί κάποιος τα δικά του συμφέροντα, εις βάρος των άλλων κοινωνικών ομάδων. Αυτό καταντά αχαλίνωτη οχλαγωγία, τίποτα παραπάνω…
Οι υπάλληλοι του Υπουργείου Πολιτισμού έχουν ασυζητητί δίκιο. Δεν είναι όμως δυνατόν να αποκλείουν έναν δημόσιο χώρο, ο οποίος φέρνει χρήματα και κύρος στο ελληνικό κράτος, στο βωμό των ατομικών τους συμφερόντων. Δεν είναι ιδιωτικό οικόπεδο ο λόφος της Ακρόπολης, για να το μετατρέπει ο καθένας σε πεδίο προσωπικών του διεκδικήσεων. Αν μη τι άλλο, θα πρέπει να μάθουμε να διαχωρίζουμε κάποια πράγματα, για να μην δυσκολεύουμε τη ζωή των υπόλοιπων. Δεν δικαιολογείται τουρίστες και εν δυνάμει οικονομικές πηγές της χώρας να αντικρίζουν κλειστές τις πόρτες της Ακρόπολης και τους συμβασιούχους του Υπουργείου Πολιτισμού να μάχονται με τα Ματ. Τριτοκοσμικές καταστάσεις που δεν μας κολακεύουν καθόλου σαν χώρα.
Κάποτε θα πρέπει να καταλάβουμε, ότι είμαστε απλά ένα μέρος του συνολικού εθνικού σώματος, για την εύρυθμη λειτουργία του οποίου θα πρέπει να μην προκαλούμε κωλύματα στα επιμέρους τμήματα που υπάρχουν. Ένας αγώνας πρέπει να είναι δίκαιος, για να θεωρηθεί θεμιτός…