Σημάδια παρακμής …
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Έχουμε βυθιστεί τόσο πολύ στα οικονομικά ζητήματα της χώρας και το τι επιτάσσει το περιβόητο μνημόνιο, που έχουμε αφήσει εντελώς κοινωνικά θέματα μείζονος σημασίας, να εξελίσσονται σε πληγές που δεν κλείνουν.
Η ανεργία, ως άμεσο επακόλουθο της δημοσιονομικής ύφεσης, καλπάζει με τρελούς ρυθμούς. Νέοι ηλικίας μεταξύ τριάντα πέντε με σαράντα πέντε είναι αυτοί που πλήττονται περισσότερο από τις επιπτώσεις του κοινωνικού αυτού φαινομένου. Αντί όμως να ασχοληθεί το κράτος με το πρόβλημα της ανεργίας, που έχει γίνει ο εφιάλτης της σύγχρονης εποχής, έχει μετατοπίσει όλου του το ενδιαφέρον στην εθνική οικονομία, ανακυκλώνοντας τα ίδια και τα ίδια.
Οι πιο παραγωγικοί πολίτες της χώρας βρίσκονται στο περιθώριο, ανήμποροι να βρουν μια θέση εργασίας, εξαιτίας της ασφυκτικής οικονομικής κατάστασης που γνωρίζει η Ελλάδα. Ενώ, η αναπτυξιακή προοπτική παραμένει στο μηδέν. Με αυτά τα δεδομένα γίνεται εμφανές, ότι η οικονομική ανάκαμψη δεν πρόκειται να έρθει ούτε το 2013, όπως θέλουν να μας πείσουν οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ. Η ανάγκη να ξαναβγούμε στις αγορές για να δανειστούμε, θα εμφανιστεί σε σύντομο χρονικό διάστημα, πάλι, στο προσκήνιο. Και πώς να μην εμφανιστεί άλλωστε; Όταν η χώρα είναι παραγωγικά αδρανής. Εισάγουμε χωρίς να παράγουμε. Τόσα χρόνια το ίδιο βιολί, χωρίς αλλαγές προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Το ψαλίδισμα στους μισθούς και τις συντάξεις δεν βοηθάει την ανάπτυξη της χώρας! Δυστυχώς κάποιοι συνεχίζουν να κωφεύουν μπροστά σε αυτές τις αλήθειες, γιατί έχουν μάθει να ακολουθούν επιταγές άλλων.
Νέοι, μορφωμένοι, παραγωγικοί και με σημαντικές δυνατότητες επιλέγουν να μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Τα πιο λαμπρά μυαλά της χώρας μεσουρανούν στα ξένα εδάφη, γιατί η πατρίδα αρνήθηκε να τους χρησιμοποιήσει για το καλό και την ανάπτυξή της.
Όλοι δείχνουν απασχολημένοι με την οικονομική κατάσταση της χώρας, αδιαφορώντας για την κοινωνική κρίση που “ευωδιάζει” στην χώρα.
Σε λίγα χρόνια, αν δεν αλλάξει η υφιστάμενη κατάσταση, δε θα μείνει κανείς σε αυτή την χώρα. Ήδη, έχει γίνει η πρώτη έξοδος με τους πιο νέους και μορφωμένους συμπολίτες μας. Θα ακολουθήσουν και οι πιο μεγάλοι σε ηλικία, γιατί η μηδαμινή σύνταξη που παίρνουν, σε λίγο δε θα καλύπτει ούτε τις βασικότερες ανάγκες τους.
Από την άλλη, η αδυναμία μας να αποπληρώσουμε τα χρωστούμενα στους Ευρωπαίους δανειστές μας, μας καθιστά στρατιωτάκια χωρίς λόγο και άποψη. Ποιος θέλει να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του μέσα σε αυτά τα πλαίσια;
Οι χρόνιες παθογένειες του συστήματος λειτουργίας της κρατικής μηχανής δεν αλλάζουν. Το κατεστημένο δύσκολα μπορεί να χτυπηθεί. Αυτό κουράζει και απογοητεύει. Κοινωνικός αναβρασμός και σύγχυση. Παντού σημάδια παρακμής και τίποτα παραπάνω…
