Στον ρυθμό της ολιγωρίας…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Η ελληνική Περιφέρεια στην πλειονότητα των περιπτώσεων αντιμετωπίζεται ως ένα αποκομμένο και ξεχασμένο τμήμα του ευρύτερου κράτους. Αν θέλουμε μάλιστα να χαριτολογήσουμε, διασκεδάζοντας ταυτόχρονα την πικρία μας, θα μπορούσαμε να πούμε, πως Ελλάδα θα έπρεπε να λέγεται το μικρό κρατίδιο των Αθηνών και των περιχώρων της. Εκεί, δηλαδή, όπου εστιάζεται το ενδιαφέρον των περισσότερων πολιτικών δυνάμεων της χώρας, οι οποίοι αγνοούν επιλεκτικά τα προβλήματα και τις ιδιομορφίες της ελληνικής περιφέρειας.
Το γεγονός είναι, εξίσου, λυπητερό και τραγικό. Ειδικά οι κάτοικοι της ελληνικής Περιφέρειας είναι αυτοί που νιώθουν τις συνέπειες της κατάστασης, που είναι απελπιστικά σταθερή. Η οικονομική εξαθλίωση για την τελευταία χρονική περίοδο είναι χαρακτηριστική για όλη την Περιφέρεια. Κίνητρα για την ανάπτυξη δεν υπάρχουν. Αυτό που υπάρχει είναι μια διάχυτη απαξίωση για τις απομακρυσμένες περιοχές της χώρας. Τις λεγόμενες ακριτικές, όπως συνήθως αποκαλούνται από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας.
Δεν χρειάζεται να αναλύουμε το θέμα σε βάθος, ούτε να ψάχνουμε για παραδείγματα, αφού οι ίδιοι, ως κάτοικοι της ελληνικής περιφέρειας, ξέρουμε τι θα πει πολιτική αδιαφορία.
Η πάλαι ποτέ βιομηχανική ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής μας, που έδινε κίνητρα για επένδυση στους επιχειρηματίες και θέσεις εργασίας στους πολίτες, βρίσκεται σε βαθιά παρακμή. Το συνεταιριστικό κίνημα του Νομού έχει ατονήσει. Τα εργοστάσια δε, έχουν μετατραπεί σε ερείπια για να θυμίζουν την παλιά αίγλη των προηγούμενων χρόνων. Τότε, δηλαδή, όταν ανθούσε οικονομικά η βιομηχανική ζώνη. Σήμερα, μας θυμούνται, μόνον, όταν έχουν ανάγκη, δηλαδή προεκλογικά. Κάτι τέτοιες χρονικές περιόδους είναι που βλέπουμε πολιτικούς αρχηγούς του κράτους μαζί με τις κουστωδίες τους να παρελαύνουν, κυριολεκτικά, από την περιοχή μας φορτωμένοι λογής υποσχέσεις. Μόλις σβήσουν, όμως, τα φώτα των εκλογών, όλοι αυτοί οι “κοστουμάτοι” κύριοι εξ Αθηνών εξαφανίζονται εκ δια μαγείας. Αποφεύγουν την Περιφέρεια όπως ο διάβολος το λιβάνι. Όχι ότι έχουμε ανάγκη από την παρουσία τους, απλά είναι τόσο προκλητικά κραυγαλέες οι απαξιωτικές συμπεριφορές τους, που δεν μπορούμε να μένουμε, πλέον, αμέτοχοι.
Η πόλη των Αθηνών, ως κέντρο λήψης αποφάσεων, αντιμετωπίζεται από κάποιους αδαείς κολωνακιώτες πολιτικούς ως μια μικρή και ευέλικτη χώρα με στενά περιορισμένα όρια. Από κάποιους, δηλαδή, που δεν βλέπουν πέρα από την αυλή του πολυτελέστατου σπιτιού τους. Ορισμένοι εξ αυτών μάλιστα αγνοούν για το που ξεκινούν και που τελειώνουν τα σύνορα της χώρας. Είναι οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι στο κοινοβούλιο, αυτοί που μας αντιπροσωπεύουν ως σύνολο στις διάφορες διεθνείς συμβάσεις και συμφωνίες. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή…
