Το παπούτσι της οργής από τον
τόπο σου και ας είναι πεταμένο…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Όλα τα φώτα της δημοσιότητας για την τρέχουσα περίοδο είναι στραμμένα στην Διεθνή Έκθεση που λαμβάνει χώρα στην συμπρωτεύουσα. Το γεγονός αυτό καθαυτό ελάχιστα ενδιαφέρει τον απλό πολίτη, που είναι βυθισμένος στα προβλήματά του. Ούτε και οι εξαγγελίες που ακούστηκαν δια στόματος πρωθυπουργού αποτελούν κάτι καινούργιο, ικανό να αλλάξει το δυσοίωνο παρόν και μέλλον της Ελλάδος.
Το περιστατικό βέβαια που έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένο στην μνήμη μας είναι η άκαρπη προσπάθεια ενός εξοργισμένου συμπολίτη μας, που αντέδρασε στην αυθαιρεσία που δέρνει το κοινωνικό σύνολο, εκτοξεύοντας προς τον πρωθυπουργό ένα από τα παπούτσια που φορούσε. Ευτυχώς για τον τελευταίο το εν λόγω παπούτσι, που αλληγορικά θα μπορούσε να παρομοιαστεί με την οργή του εξαπατημένου κόσμου που ξεχειλίζει, δεν βρήκε τον στόχο του. Η αλήθεια είναι ότι ο μισός πληθυσμός της χώρας επιθυμεί διακαώς να πετάξει όχι ένα, αλλά όλα τα παπούτσια που έχει, κατά μέτωπο όλων των πολιτικών αρχηγών, που κατά καιρούς πέρασαν από τα έδρανα της βουλής και οι οποίοι έφεραν την χώρα στο χείλος του γκρεμού με τις πράξεις τους . Ένας ανελέητος “παπουτσοπόλεμος” αποτελεί έναν πραγματικό πόθο για το μεγαλύτερο σύνολο των πολιτών της χώρας. Μικροί και μεγάλοι, νέοι και γέροι, όλοι εξαπατημένοι πολίτες ενός κράτους που έχει μάθει να πληγώνει, έχουν φτάσει στο αμήν. Ο καθένας τους θα ήθελε να ζήσει την μοναδική εμπειρία να εκτοξεύει όχι παπούτσι, αλλά κάτι πολύ πιο βαρύ στο κατεστημένο, στο ψέμα και την αδικία, που έχουν γίνει το σήμα κατατεθέν της σύγχρονης Ελλάδος.
Το γεγονός με τον παρ’ ολίγον τραυματισμό του πρωθυπουργού μας από το “ιπτάμενο” παπούτσι σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έσπευσαν να καταδικάσουν απερίφραστα την κίνηση ως κατακριτέα. Πώς να το κάνουμε, άλλωστε, κοτζάμ Πρωθυπουργός είναι αυτός! Χωρίς να θέλω να πάρω θέση επί του θέματος και χωρίς να υιοθετήσω κάποια άποψη, θα πω μονάχα πως το ζήτημα που θα έπρεπε να πάρει διαστάσεις είναι η γενικότερη οργή του κόσμου. Η κοινωνική εξέγερση βρίσκεται προ των πυλών, άσχετα αν κάποιοι είναι βαθιά πεπεισμένοι ότι τα πάντα είναι αγγελικά πλασμένα, ο κόσμος απαθείς και άπραγος. Τελικά οι δυσάρεστες εκπλήξεις θα είναι πολλές για τις ισχυρές πολιτικές δυνάμεις της χώρας.
Θα ξαναγυρίσω όμως στην ΔΕΘ για να θυμίσω στους αναγνώστες μου τις λάβρες δηλώσεις του κυρίου Γιώργου Παπανδρέου, ότι δε θα παρθούν νέα μέτρα. Τον πιστεύει κανείς; Δε νομίζω…
Μετά από τόσα ψέματα που έχουμε φάει με το κουτάλι, δεν πιστεύουμε πια ΤΙΠΟΤΑ. Αν κάποιοι θέλουν να γίνουν πειστικοί ενόψει των επικείμενων αυτοδιοικητικών εκλογών, καθώς αποτελούν μια σφυγμομέτρηση της πολιτικής διάθεσης που υπάρχει, θα εκπλαγούν σε σημείο που δεν μπορούν να φανταστούν. Κακώς βέβαια που για άλλη μια φορά οι εκλογές χρωματίστηκαν κομματικά.
Όλα τα κόμματα της εξουσίας και ειδικά τα ισχυρά έχουν χάσει τον ουσιαστικό τους ρόλο. Δεν έχουν πλέον κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο. Ο υποτιθέμενος σοσιαλισμός έχει καταντήσει στυγνός καπιταλισμός, απογυμνωμένος από τις βασικές αρχές του. Η συντηρητική δεξιά έχει διασπαστεί σε παρακλάδια με ανοίγματα προς διάφορες κατευθύνσεις. Η αριστερά δε, έχει γίνει πολυδιασπαστική, μέσω των διαφόρων αριστερών κινημάτων που συνθέτουν το πλέγμα της πολιτικής της δύναμης. Με λίγα λόγια ένα μπάχαλο πολιτικών ζυμώσεων που δεν αντιπροσωπεύει κανέναν.
Αδαείς φωστήρες που έχουν μάθει να βασίζονται στην ασφαλή οδό της άμετρης “υποσχεσιολογίας” η οποία, ωστόσο, δεν βρίσκει εφαρμογή μέσα από τις αντίστοιχες πράξεις, οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις έχουν απογοητεύσει οικτρά τους Έλληνες πολίτες. Οι διάφορες εκθέσεις τύπου ΔΕΘ αποτελούν απλά φιέστες, για να περνάνε τις προκατασκευασμένες ιδέες τους στον κόσμο, που απηύδησε πλέον από την ασυδοσία των ψεμάτων που λέγονται…
