Χουβαρνταλίκια στην δική μας πλάτη…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Με πολλές δυσκολίες ξεκίνησε η νέα σχολική χρονιά στον Νομό Ξάνθης, καθώς η απόφαση του αρμόδιου Υπουργείου να κάνει περικοπές στις δαπάνες για τα σχολικά δρομολόγια, είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί μαθητές να μείνουν στο σπίτι τους. Φαίνεται πως η ανάγκη για εξεύρεση πόρων οδηγεί το κράτος σε ακραίες λύσεις, αφήνοντας εκτεθειμένους πολλούς συμπολίτες μας, που πληρώνουν το μάρμαρο της κρίσης.
Η λογική της σημερινής κυβέρνησης δεν απηχεί τα πιστεύω των περισσότερων πολιτών, καθώς είναι ασφυκτικά στενή και περιορισμένη. Τα πάντα λειτουργούν βάσει των κομματικών της συμφερόντων.
Ενώ, έχουν γίνει σημαντικές περικοπές, οι οποίες στρέφονται κατά του μέσου πολίτη, δεν έχει σημειωθεί καμία μείωση στους μισθούς των βουλευτών και των Υπουργών. Έχει συμβεί μάλιστα το ακριβώς αντίθετο. Ο ανασχηματισμός του κυβερνητικού σχήματος, μας φόρτωσε με περισσότερους Υπουργούς και Υφυπουργούς. Λες και μεσούσης της οικονομικής κρίσης αυτό που μας έλειπε ήταν μια διευρυμένη κυβέρνηση, όπως την βιώνουμε σήμερα. Αν πλήρωνε βέβαια ο πρωθυπουργός τους Υπουργούς του από την τσέπη του, θα είχε περιορίσει τον αριθμό τους στο ελάχιστο. Μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Χουβαρνταλίκια στην δική μας πλάτη! Δεν είπαμε, όμως, πως οι πολιτικοί ταγοί μας έχουν μάθει πάντα να επιλέγουν την πιο εύκολη οδό; Το είπαμε και το εμπεδώσαμε.
Λεφτά για μεταφορές παιδιών στο σχολείο δεν υπάρχουν, λεφτά όμως να πληρώνονται πλουσιοπάροχα οι Υπουργοί και Υφυπουργοί μας υπάρχουν και με το παραπάνω. Άρα, είχε δίκιο ο Πρωθυπουργός προεκλογικά, «Λεφτά υπάρχουν». Το θέμα είναι ότι τα διαχειρίζονται με τρόπο επιλεκτικό, για κάποιους δηλαδή υπάρχουν για κάποιους όχι.
Βαρεθήκαμε να πιπιλάμε την ίδια καραμέλα ότι χρήματα δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχουν για μας, τους απλούς και ταπεινούς πολίτες αυτής της χώρας. Υπάρχουν όμως για κάποιους άλλους, που έχουν μάθει να μας τα παρουσιάζουν μαύρα και άραχνα, για να ζουν οι ίδιοι μέσα στην καλοπέραση που τους παρέχει η δική μας κρίση.
Η κοινωνική αλληλεγγύη που ευαγγελίζονταν ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός μας υπάρχει μόνον ως θεωρία, χωρίς να βρίσκει την εφαρμογή της μέσα από ανάλογες κυβερνητικές αποφάσεις. Μόνιμη δικαιολογία για όλα, ότι δεν υπάρχουν χρήματα. Στο όνομα της έλλειψης χρημάτων παίρνονται σκληρά μέτρα, τα οποία πλήττουν βάναυσα τους οικονομικά ασθενείς πολίτες. Ενώ, αυτοί που διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα βρίσκονται διαρκώς στο απυρόβλητο, ως ευυπόληπτοι πολίτες της χώρας που χρήζουν σεβασμού.
Η δημοκρατία της μειοψηφίας είναι αυτή που περνάει τις επιταγές της, βάσει του “Νόμου” αποφασίζομεν και διατάζομεν, κρυμμένη πίσω από προσχήματα του τύπου κράτος αλληλεγγύης και δεν συμμαζεύεται…
Το όλο πολιτικό παιχνίδι σκάει στην δική μας καμπούρα στο τέλος, γι’ αυτό τα ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα, με τα οποία μας γαλουχούν οι πολιτικάντηδες όλα αυτά τα χρόνια, αποτελούν απλά ένα συνονθύλευμα που “στάζει” από παντού αυθαιρεσία.
