Οικονομικά άγχη και ανησυχίες…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Οι αυξήσεις σε τιμές ειδών πρώτης ανάγκης, όπως φαίνεται, αποτελούν μια πάγια πρακτική που δεν λέει να αλλάξει. Συνέχεια ακούμε για ανατιμήσεις, γι’ αυτό εξάλλου το θέμα σαν ένα de facto γεγονός, δεν μας ξαφνιάζει. Μας έχει κουράσει, βέβαια, το καθημερινό ξεζούμισμα που δεχόμαστε, καθώς οι επιδρομές στο πορτοφόλι μας είναι τραγικά συχνές, αλλά ανήμποροι όπως είμαστε, απλά παρακολουθούμε παθητικά τις εξελίξεις.
Η κοινωνία βαδίζει σταθερά και με βήμα γοργό στον γκρεμό που φαίνεται ολοκάθαρα στην άκρη του τούνελ που μας οδήγησε η αυθαιρεσία των εκάστοτε πολιτικών μας ταγών. Η αισιοδοξία δεν υπάρχει ούτε για δείγμα και πώς να υπάρξει, άλλωστε, όταν κινούμαστε σε καθεστώς τρόμου και αδικίας (;).
Είχαμε δεν είχαμε, μία ακόμη αύξηση σε τιμές ειδών πρώτης ανάγκης δεν την γλιτώνουμε. Εκεί που το ψωμί ήταν το πιο προσφιλές προϊόν στον καταναλωτή, εξελίσσεται σιγά-σιγά σε είδος πολυτελείας. Όπως πληροφορούμαστε μάλιστα η αύξηση στην τιμή του ψωμιού θα είναι συνεχόμενη για την φετινή χρονιά.
Αυξήσεις και επιβολή ΦΠΑ παντού. Ότι μπορεί να φορολογηθεί, φορολογείται και με το παραπάνω. Πληθαίνει δε η φημολογία που θέλει επιβολή φόρου, ακόμα και στους χρήστες ηλιακών συστημάτων. Θα πληρώσουμε μέχρι εσχάτων, αυτή είναι η μοίρα μας. Και μετά μας λένε πως έχουμε ελευθερία και ζούμε υπό καθεστώς Δημοκρατίας. Όχι κύριοι, βιώνουμε την πιο βάρβαρη μορφή τρομοκρατίας, κρυμμένοι πίσω από προσχήματα, που δεν αξίζουν τίποτα.
Τελικά και αυτό αποτελεί ένα τραγικό συμπέρασμα στο οποίο οδηγούμαστε κατόπιν αναλυτικής σκέψης, είμαστε αιχμάλωτοι των οικονομικών δεσμεύσεων που μας έχουν επιβάλει. Αντί να χαιρόμαστε την ζωή, που είναι τόσο σύντομη και ενίοτε απρόβλεπτη, είμαστε βυθισμένοι στα χρόνια οικονομικά προβλήματα του κράτους. Ζούμε με ένα βασικό άγχος: Πώς θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε;
Οικονομικά άγχη και ανησυχίες αποτελούν την βασική γραμμή πλεύσης που ακολουθούμε ως άνθρωποι και πολίτες αυτής της χώρας.
Μας λένε με ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους την πικρία, ότι δεν υπάρχουν χρήματα. Τους πιστεύει όμως κανείς; Ιδού το μεγάλο ερώτημα! Χρήματα υπάρχουν και με το παραπάνω, βρίσκονται ωστόσο σε λάθος ταμείο. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος μόνον αυτό, ότι με τόσα χρήματα που έχουμε πάρει από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να είμαστε βασιλιάδες και όχι οι ρακένδυτοι της γηραιάς ηπείρου, βάσει πάντοτε της στοιχειώδους λογικής που διαθέτουμε.
Πιπιλάμε τόσο καιρό την ίδια καραμέλα, ότι δηλαδή δεν έχουμε δεκάρα σαν κράτος. Ακόμα και αν το δεχτούμε σαν γεγονός, προκύπτει ένα άλλο ερώτημα που δύσκολα μπορεί να απαντηθεί. Που πήγαν όλα αυτά τα χρήματα, για τα οποία υποφέρουμε σήμερα σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής μας ζωής; Γιατί κάπου πήγαν! Αυτό είναι το μόνο βέβαιο, στην αβέβαιη, κατά τα άλλα, ζωή μας. Αρκετά υποτιμήσανε την νοημοσύνη μας οι κύριοι των γραφείων και της χαρτούρας. Ούτε βέβαια μας συγκινούν τα κροκοδείλια δάκρυά τους, όταν απειλούνται τα ατομικά και προσωπικά τους συμφέροντα. Πολύ απλά δεν πιστεύουμε πια κανέναν και τίποτα. Η πίστη μας έχει χαθεί, δυστυχώς για πάντα…
