Λεκτικές στρεβλώσεις…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Σαν χώρα, μεταξύ των πολλών άλλων μειονεκτημάτων, έχουμε και αυτό της ασύστολης περιττολογίας και αβάσιμης επιχειρηματολογίας. Το λέγειν από ανέκαθεν ήταν στο αίμα του Έλληνα. Βλέπετε οι καταβολές από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν καθοριστικές. Τότε, όμως, αναφέρομαι, κυρίως, στην κλασική περίοδο, η φιλοσοφία έψαχνε την επιβεβαίωσή της μέσα από παραδείγματα της ζωής. Σήμερα, προφανώς και λόγω των διαφορετικών αναγκών που έχουν προκύψει, ο κάθε σχετικός-άσχετος, που έχει την εντύπωση, ότι κάτι ξέρει ή που θέλει να προάγει τα ιδιωτικά του συμφέροντα προβαίνει σε βαρύγδουπες δηλώσεις, χωρίς, πρώτα, να εξετάζει αν αυτά που λέει έχουν κάποιο νόημα. Με απλά ελληνικά, ο καθένας λέει ότι θέλει, χωρίς να ελέγχεται για την εγκυρότητα των λόγων του.
Τρανταχτό παράδειγμα και είμαι σίγουρη πως σε αυτό θα συμφωνήσουν οι περισσότεροι, τουλάχιστον, μαζί μου, είναι οι εκάστοτε πολιτικοί μας, από όλους τους πολιτικούς χώρους (έτσι, για να μην αδικούμε κανέναν). Εδώ είναι που λέμε, δώσε και σώσε. Ευφάνταστα σενάρια, τολμηρή φαντασία, ουτοπικές τοποθετήσεις και δεν συμμαζεύεται.
Η πολιτική πυγμή, έτσι όπως υπήρξε κάποτε στην αρχαία Ελλάδα, βασισμένη στην ικανότητα του να παρέχει κάποιος ισχυρά επιχειρήματα, χάθηκε στο διάβα του χρόνου μαζί με την αίγλη του αρχαίου κόσμου. Τη σήμερον ημέρα πολιτικός θεωρείται ο δήθεν, αυτός που νομίζει ότι κάτι ξέρει, γιατί έτσι δηλώνει με ύφος και στόμφο. Με λίγα λόγια ο φωστήρας που θέλει να προωθήσει τα ιδιωτικά του συμφέροντα με αυτοσκοπό την αναρρίχηση σε θέσεις και αξιώματα, που συνεπάγονται εξουσία και δόξα.
Τελευταία ακούμε πολλά “τρελά”, που δεν μπαίνουμε, καν, στην διαδικασία να τα αναλύσουμε. Για παράδειγμα δεν είναι λίγοι αυτοί (οι περισσότεροι στα πλαίσια του αντιπολιτευτικού τους λόγου), που βγήκαν να δηλώσουν, ότι το κράτος είναι σπάταλο. Σκορπάει δηλαδή χρήματα από εδώ και από εκεί, όπως δηλώνει και η σημασία της λέξης. Κανείς, ωστόσο, δεν βγήκε να διευκρινίσει, πως το κράτος είναι σπάταλο, μόνον, σε περιπτώσεις ισχυρών, ιδιωτικών συμφερόντων. Γιατί δεν είχαμε κανέναν να σκορπάει λεφτά λόγου χάρη για τις ανάγκες της Παιδείας και της Υγείας. Εκεί οι πολιτικοί μας ηγέτες ήταν σφιχτοχέρηδες. Όχι απλά δεν ξόδεψαν, απεναντίας υπέδειξαν ένα δίχως προηγούμενο πείσμα να εξοικονομήσουν κονδύλια (ως νοικοκυραίοι άνθρωποι που είναι…).
Από την άλλη και αυτό είναι, ίσως, το πιο εντυπωσιακό στην παρούσα φάση που διανύουμε. Μας εντυπωσιάζει αρνητικά ο τρόπος με τον οποίο γίνεται ο δημόσιος διάλογος γύρω από μείζονος σημασίας θέματα που αφορούν το κράτος, συνολικά. Είχαμε, δεν είχαμε, ως πολίτες μιας χώρας γνωστής για την δημοκρατία της, αποκτήσαμε την ικανότητα να τα λέμε δημόσια. Παράπονα, επισημάνσεις, παρατηρήσεις και ότι άλλο μας προβληματίζει και θέλουμε να το αλλάξουμε αποτελεί αντικείμενο συζήτησης στα πλαίσια της δημόσιας διαβούλευσης. Το θέμα είναι ότι εμείς τα λέμε, ποιος μας ακούει όμως;
Το παιχνίδι των λέξεων που παίζεται εις βάρος μας δεν έχει όρια. Ούτε, βέβαια, οι δηλώσεις του τύπου, θα κάνουμε την κρίση ευκαιρία, μπορούν να σταθούν σε λογική βάση.
Οι στρεβλώσεις που δημιουργούνται λόγω ακριβώς τέτοιων λεκτικών ανοησιών είναι πολλές και αν μη τι άλλο, υποτιμάνε την στοιχειώδη νοημοσύνη του κόσμου που τις ακούει. Να είναι καλά τα αυτιά μας με αυτά που ακούνε. Ούτε, βέβαια, περιμένουμε να αλλάξει η κατάσταση. Η εποχή της λεκτικής βαρβαρότητας και κακοποίησης της ελληνικής γλώσσας, ενδεδυμένη τον επιστημονικό και πολιτικό μανδύα, αποτελεί ένα, ακόμη, έγκλημα που δεν μπορούμε να αποφύγουμε.
