Οικονομικά παιχνίδια στην καμπούρα του καταναλωτή…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Γυρίζοντας από τις διακοπές, μας περίμενε μία ακόμη δυσάρεστη έκπληξη, αυτή της αύξησης της τιμής της φραντζόλας, που ως βασικό προϊόν κατανάλωσης είναι απαραίτητη στο τραπέζι κάθε οικογένειας. Ειδικά δε, αν αναλογιστεί κανείς την συναισθηματική αξία που είχε από ανέκαθεν για τα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά η φραντζόλα, θα συνειδητοποιήσει το μέγεθος του εγκλήματος που συντελείται εις βάρος του καταναλωτή.
Βλέπετε, όμως, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα λειτούργησαν για άλλη μια φορά καταλυτικά, μέσω της σπέκουλας πάνω σε είδη πρώτης ανάγκης, εκεί, δηλαδή όπου υπάρχει περιθώριο κέρδους.
Η ακρίβεια καλπάζει, ξεκινώντας από ένα προϊόν και επεκτείνοντας σε άλλα. Οι τελευταίες εξελίξεις όσον αφορά την υποτιθέμενη έλλειψη αλεύρων λόγω των πυρκαγιών στη Ρωσία, που είχε σαν αποτέλεσμα την απαγόρευση των εξαγωγών σε σιτηρά, έφερε ραγδαία αύξηση στην τιμή του ψωμιού αρχικά, αλλά και σε άλλα είδη που κατασκευάζονται με πρώτη ύλη το αλεύρι, στη συνέχεια. Μια ολόκληρη αλυσίδα, δηλαδή, συμφερόντων ενεργοποιήθηκε άμεσα, χτυπώντας με μανία την αγοραστική ικανότητα του καταναλωτή.
Και το παιχνίδι μόλις ξεκίνησε. Ισχυροί οικονομικοί οίκοι, που ασκούν τον έλεγχο πάνω στην διακίνηση αγαθών και προϊόντων βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία να προωθήσουν την αισχροκέρδεια, στην προσπάθειά τους να καρπωθούν οικονομικά οφέλη. Μια αισχροκέρδεια που πλήττει σε καθημερινή βάση χαμηλοεισοδηματίες και συνταξιούχους, τις πιο ευάλωτες δηλαδή κοινωνικές ομάδες, που δύσκολα μπορούν να ανταποκριθούν στις πολλαπλές ανάγκες που γεννά η σύγχρονη εποχή.
Η τεχνητή κρίση που δημιούργησαν αλληλένδετα οικονομικά συμφέροντα εξοντώνει αργά και σταθερά τον απλό κόσμο, που μεταξύ των άλλων καταντά δέσμιος και των ψυχολογικών προβλημάτων που επιφέρει η δημιουργηθείσα οικονομική κατάσταση.
Μπαίνεις στο super market και έχεις στο μυαλό σου μόνον ένα πράγμα, -θα πάρω τα πιο βασικά και θα φύγω, αμέσως. Τίποτα άλλο, που δεν μου είναι ΕΝΤΕΛΩΣ απαραίτητο δε θα μπει στο καλάθι μου-.
Πλέον, τα ψώνια έχουν καταντήσει μια δύσκολη, από ψυχολογικής απόψεως, διαδικασία. Ατενίζεις τα δεκάδες ράφια γεμάτα λογής αγαθά, χρήσιμα και άχρηστα. Η βιομηχανία της εποχής κάνει θαύματα! Σκέφτεσαι, μόνον, για μια στιγμή και σκας ένα χαμόγελο, που παγώνει αμέσως στα χείλη σου. Εκεί είναι που συνειδητοποιείς, για άλλη μια φορά άλλωστε, πως είσαι ένας γεννημένος φτωχός, περιτριγυρισμένος από πλούτο και χλιδή.
Βάζεις με μηχανικές κινήσεις στο καλάθι τα πράγματα που χρειάζεσαι, κοιτώντας και ξανακοιτώντας αν η τιμή τους έχει αλλάξει. Η παραμικρή αύξηση αποτελεί μία ακόμη οικονομική αφαίμαξη της τσέπης σου, γι’ αυτό και οι συνεχείς ανατιμήσεις που αντιμετωπίζεις κάθε φορά που κάνεις τα ψώνια σου, αποτελούν δηλητηριώδη αγκάθια που σε τσιμπάνε αλύπητα, γιατί είσαι ένα πειθήνιο όργανο των ισχυρών συμφερόντων. Το ξέρεις, αλλά δεν αντιδράς. Και πως μπορείς να αντιδράσεις άλλωστε; Να κάνεις τι; Αποτελείς μια αμελητέα ποσότητα ανθρώπων που ακόμα προβληματίζονται, αλλά μέχρι εκεί.
Προσπερνάς βιαστικά όλα τα υπόλοιπα ράφια, επαναλαμβάνοντας διαρκώς στον εαυτό σου ότι δε σου χρειάζεται τίποτα από αυτά που βλέπεις. Σταματάς να μετρήσεις τα λεφτά που έχουν απομείνει, αν και ξέρεις ακριβώς το ποσό που βρίσκεται στο πορτοφόλι σου. Σκέφτεσαι, όμως, ότι ενδεχομένως να έκανες κάποιο λάθος στους υπολογισμούς σου και τα χρήματά σου να είναι περισσότερα. Δυστυχώς, όμως, τα παιχνίδια της φαντασίας σταματάνε όταν φτάνεις στο ταμείο. Με δυσκολία αποχωρίζεσαι τα λεφτά σου, όχι γιατί είσαι κανένας τσιγκούνης, αλλά γιατί ξέρεις με τι δυσκολία βγαίνουν. Μετράς το κάθε λεπτό που σου έχει μείνει. Και αυτά είναι λεφτά σκέφτεσαι, αν και ξέρεις ότι δε θα σε σώσουν.
Τελικά, είναι τραγικά τα πράγματα και που είμαστε ακόμα (;)…
