Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Αυτό που μας ενοχλεί περισσότερο είναι η πρόκληση, ειδικά όταν αυτή προβάλλεται σε βαθμό κακουργήματος.
Η χώρα καταρρέει σταδιακά, αλλά σταθερά. Οι πολίτες δεν είναι σε θέση να εμποδίσουν την εξέλιξη των πραγμάτων. Βιώνουν, απλά, στο πετσί τους τα προβλήματα που έχουν προκύψει, ως αποτέλεσμα της κρίσης που υπάρχει.
Οι διάφορες κρυφές πτυχές των πολιτικών σκανδάλων γνωρίζουν διαρκώς το φως της δημοσιότητας. Δεν φαίνεται, ωστόσο, να ξαφνιάζεται κανείς με την βρωμιά που ήταν τόσο καιρό κρυμμένη κάτω από το χαλί. Όλοι δείχνουν να έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα πως το πολιτικό τοπίο είναι πιο θολό, από ότι φαίνεται.
Το δεξί χέρι του απερχόμενου πρωθυπουργού, ο κύριος Αγγέλου, του οποίου το όνομα εμπλέκεται στο εθνικής σημασίας σκάνδαλο, λεγόμενο και ως «Μονής Βατοπεδίου», δείχνει ψύχραιμος, οι κατηγορίες, ωστόσο, που τον βαραίνουν είναι “ασήκωτες”.
Εύλογα αναρωτιέται κανείς, πώς είναι δυνατόν τόσο σημαντικά πρόσωπα του κράτους, που διετέλεσαν σε τόσο σημαντικές θέσεις με παχυλές ανταμοιβές, να έχουν αναμειχθεί στις πιο ντροπιαστικές υποθέσεις, που στιγμάτισαν με αρνητικό πρόσημο όλη την χώρα;
Πόσο ακόμα πρέπει να καρπωθεί κάποιος για να αισθανθεί ικανοποιημένος; Και δεν είναι μόνον ένας, είναι πολλοί και διάφοροι. Τα πλουσιοπάροχα τραπέζια που στήθηκαν εις βάρος του δημοσίου κορβανά είχαν πολλούς συνδαιτυμόνες. Η αλυσίδα των ισχυρών συμφερόντων που δεν σπάει εύκολα.
Από την άλλη, ξαφνιάζει δυσάρεστα η στάση που κρατάει η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας στην υπόθεση του κυρίου Αγγέλου. Μπορεί ο τελευταίος να κινείται υπό περιοριστικά μέτρα που του επιβλήθηκαν και να πλήρωσε μια εγγύηση άνευ προηγουμένου, ο Πρόεδρος του κόμματος, κ. Αντώνης Σαμαράς κάνει λόγο για προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να εμπλέξει γαλάζια στελέχη σε πράγματα που δεν υφίστανται, ακυρώνοντας με αυτό τον τρόπο τον θεμελιώδη ρόλο της δικαιοσύνης, που παρέπεμψε τον συγκεκριμένο κύριο στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Το παιχνίδι των εντυπώσεων, με τις βαρύγδουπες δηλώσεις συνεχίζεται. Ο καθένας προσπαθεί να αποποιηθεί των ευθυνών του ακόμα και σε περιπτώσεις που οι συνθήκες δεν βοηθάνε προς αυτή την κατεύθυνση. Κανείς δεν έχει το θάρρος να παραδεχτεί τα λάθη του και να αναλάβει το μέγεθος των επιπτώσεων, που αυτά συνεπάγονται. Το συμφέρον, τελικά, είναι αυτό που καθορίζει τα λόγια και τις πράξεις των περισσότερων. Μέχρι, που, όμως θα μας οδηγήσουν αυτού του είδους οι πρακτικές; Ποια είναι τα αποτελέσματα που θα καρπωθούμε; Απογοήτευση σε όλο της το μεγαλείο. Η πίκρα που έχουμε φάει με το “κουτάλι”, μας έχει κάτσει στο λαιμό. Κάθε μέρα συνειδητοποιούμε για πόσο κορόιδα μας έχουν, αφού μας μεταχειρίζονται σαν να ήμασταν τέτοιοι.
