Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Καθώς πλησιάζουν οι τοπικές εκλογές του Νοέμβρη τα πράγματα δείχνουν να σκληραίνουν, όσον αφορά τον αντιπολιτευτικό αγώνα των υποψηφίων Δημάρχων και Περιφερειαρχών, σε πανελλαδικό επίπεδο.
Όπως πληροφορούμαστε τον Σεπτέμβρη θα ανακοινωθούν τα ονόματα στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που θα δώσουν αγώνα για την θέση του αιρετού, πλέον, Περιφερειάρχη.
Θα μου πείτε, βέβαια, πως με τόσα προβλήματα που έχει ο μέσος Έλληνας, ποσώς τον ενδιαφέρει η ταυτότητα των πολιτικών προσώπων που θα διεκδικήσουν θέσεις και αξιώματα. Έλα μου ντε, που τα πράγματα αν και φαινομενικά αστεία, στην πράξη λειτουργούν, εντελώς, διαφορετικά.
Και όλα αυτά, γιατί οι ενδιαφερόμενοι των πολιτικών θώκων, έχουν την εντύπωση, πως οι προσωπικές τους φιλοδοξίες αποτελούν το κέντρο του κόσμου.
Δεν έχει ξεκινήσει καλά - καλά η προεκλογική περίοδος και ήδη εμφανίστηκαν οι πρώτες κόντρες και αψιμαχίες. Αναφέρομαι, πάντοτε, γενικά, για να μην χάνουμε το θεωρητικό του θέματος.
Ο κόσμος πεινάει. Οι νέοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων με δύο και τρεις τίτλους σπουδών, βρίσκουν διαρκώς ερμητικά κλειστές πόρτες. Δεκάδες θέσεις εργασίας χάνονται καθημερινά. Η ανασφάλιστη και μαύρη εργασία κρατούν τα ηνία των εργασιακών σχέσεων. Και κάποιοι συνεχίζουν να έχουν την εντύπωση πως όλα είναι ρόδινα, όπως ακριβώς είναι η ζωή τους.
Λεφτά “γιόκ” θα πω χαριτολογώντας, στην προσπάθειά μου να διασκεδάσω την πικρία μου. Ο πράσινος παράδεισος που μας υπόσχονταν πριν κάτι μήνες οι σημερινοί μας κυβερνώντες αποδείχτηκε, τελικά, πλασματικός, ουτοπικός και ψεύτικος. Κάλπικα λόγια που ποτέ δεν γίνανε πράξη.
Ανήμποροι, όπως είμαστε, να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας, να βγουν από το γενικότερο τέλμα που μας έχουν οδηγήσει, επαναπαυόμαστε στα προβλήματά μας, που, τουλάχιστον, για την περίοδο που διανύουμε είναι λίγο-πολύ ίδια για όλους.
Η κινητικότητα, ωστόσο, όσον αφορά τις πολιτικές ζυμώσεις, συνεχώς, αυξάνει. Βλέπετε, έχουμε προεκλογική περίοδο. Ο Νοέμβρης δεν είναι και πολύ μακριά.
Ένα θα πω μόνον,- έχουν να δουν πολλά τα ματάκια μας και ακόμα περισσότερα να ακούσουν τα αυτάκια μας. Δεν μας ξαφνιάζει τίποτα. Ακόμα και τα πιο τρελά, τα πιο παράλογα και απίστευτα, ηχούν σαν εντελώς φυσιολογικά στα δικά μας τα αυτιά. Που μας κατάντησαν οι πολιτικάντηδες… Οι οποίοι μας θυμούνται, μόνον, κάτι τέτοιες περιόδους, όταν, δηλαδή, έχουν ανάγκη την ψήφο μας.
Τα ίδια για να μην πω χειρότερα, αφού λόγω της γνωστής κρίσης τα πράγματα έχουν αγριεύσει επικίνδυνα, θα δούμε και στις ερχόμενες εκλογές.
Τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια λόγια, τα ίδια χαμόγελα, οι ίδιες υποσχέσεις.
Τους έχουμε μάθει καλά, όλα αυτά τα χρόνια. Θέλοντας και μη ανεχόμαστε την παρουσία τους. Πάντοτε, όμως, όταν πέφτει η “αυλαία” των εκάστοτε εκλογών, αισθανόμαστε ως απλοί “ψήφοι” που πήγαν σε λάθος κάλπη.
Για το κοστούμι και την γραβάτα γίνεται όλος ο σαματάς, που λέγεται προεκλογικός αγώνας. Δυστυχώς, η ανιδιοτέλεια σε τούτη την χώρα είναι μια λέξη χωρίς περιεχόμενο. Υπάρχει απλά για να εμπλουτίζει το λεξιλόγιο των σύγχρονων δημαγωγών. Κατά τα άλλα, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε και τα μυαλά στα κάγκελα, όπως θα έλεγε το οργισμένο “νιάτο”, που πασχίζει απεγνωσμένα για μια θέση στον ήλιο. Οι θέσεις, όπως καταλαβαίνεται, είναι μετρημένες στα δάχτυλα και αν δεν έχεις βύσμα, απλά μένεις “εκτός”. Είναι τόσο απλό, όσο και τραγικό.
Ο εκλογικός αγών τώρα ξεκινάει…
