Γράφει η Ντιάνα ΤσερβονίδουΣτην Ελλάδα δεν έχουμε πολιτικούς, έχουμε, όμως, πολιτικάντηδες, γι’ αυτό και δεν τους πιστεύει κανένας. Σου φαίνεται τραγικά αστείο, αν κάποιος ανίδεος σου πει, ότι εμπιστεύεται τον τάδε ή τον δείνα πολιτικό ταγό. Γέλιο μέχρι δακρύων σε πιάνει, καθώς γνωρίζεις πολύ καλά, πως η πρωταπριλιά έχει περάσει… Βέβαια, δεν υπάρχουν ή τουλάχιστον είναι πάρα πολλοί λίγοι, αυτοί που, ακόμη, πιστεύουν στον πολιτικό λόγο, ο οποίος ισοδυναμεί, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, με τα ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα…
Όσα λέγονται, λέγονται για έναν και μόνο σκοπό, την αναρρίχηση σε πολιτικά πόστα, που επιτρέπουν σε κάποιον να κάνει μια πολύ πιο άνετη ζωή. Και όταν περνάει η περίοδος που ο πολιτικός λόγος είναι γεμάτος υποσχέσεις, επέρχεται η απόλυτη σιωπή, σαν την σιωπή των αμνών ένα πράγμα. Σε κάποιες περιπτώσεις, δε, αρχίζουν οι δικαιολογίες του τύπου δεν ήξερα, δεν ρώταγα, θα δούμε, θα κάνουμε κ.ο.κ..
Αχ, αυτός ο πολιτικός λόγος, ο γλαφυρός και πολλά υποσχόμενος, είναι που μας έχει καταστρέψει σαν χώρα συνολικά και καθολικά. Δεν έχουν άδικο αυτοί που υποστηρίζουν, ότι ο πολιτικός είναι ένας επαγγελματίας ρήτορας, κάποιος δηλαδή που μπορεί να σε πείσει ότι έξω είναι νύχτα, ενώ ξέρεις ότι είναι ακόμη μέρα. Η λέξη ψεύτης είναι κάπως βαριά και άκομψη, γι’ αυτό θα την αποφύγω αναφερόμενη στον Έλληνα πολιτικό. Εξάλλου, ο τελευταίος είναι που μας εκπροσωπεί στο κοινοβούλιο και υποτίθεται ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντά μας. Υπάρχουν, βέβαια, άλλες εκφράσεις, πολύ πιο κατάλληλες, για να περιγράψουν τον πολιτικό μας, όπως λόγου χάρη, εκτός τόπου χρόνου και πραγματικότητας, υπερβολικός για ευνόητους λόγους, χουβαρντάς με τα χρήματα του λαού και πάει λέγοντας. Αυτές δεν είναι δικές μου εκφράσεις μόνον, τις ενστερνίζονται και πολλοί άλλοι συνάνθρωποί μου, που έχουν καταλάβει σε βάθος την ψυχοσύνθεση του Έλληνα πολιτικού, που στο κάτω-κάτω είναι και δικός μας άνθρωπος. Αμ, δε! Έτσι δεν διατείνονται οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί, όταν έρχεται η ώρα της κρίσης τους;… (και όπου κρίση, βλέπε εκλογές). Εκεί είναι που γίνονται αξιαγάπητοι και πραγματικά δικοί μας άνθρωποι. Μας βλέπουν όλους σαν παιδιά τους, έτσι τουλάχιστον λένε, άσχετα αν μετά γίνονται κακοί γονείς και παρατάνε τα παιδιά τους στην μοίρα τους. Μας πλησιάζουν με τον πιο απλό και ταπεινό τρόπο, δίνοντάς μας με νόημα τα ψηφοδέλτιά τους. Μάλιστα, θέλουν να μας γνωρίσουν καλύτερα, να μάθουν για τα προβλήματά μας, την οικογένειά μας και τα σχετικά. Δεν είναι λίγες οι φορές, που μέσα στο ψηφοδέλτιο βάζουν, με τρόπο, το γαλάζιο χαρτονόμισμα των είκοσι ευρώ, έτσι για το καλό βρε αδελφέ…
Αθάνατε Έλληνα πολιτικέ, τελικά, δε θα αλλάξεις ποτέ νοοτροπία. Γεννήθηκες καμπούρης και με αυτό το κουσούρι θα πεθάνεις. Μπορεί να μας ταλαιπωρείς με την στάση σου, αφού φάσκεις και αντιφάσκεις ως γνήσιο τέκνο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, εσύ είσαι πάντα εκεί και επιμένεις. Δεν έχεις φάει λίγες φορές γιαούρτια και ντομάτες από εξαγριωμένα πλήθη, αλλά και πάλι, εσύ βρίσκεις τρόπους για να δικαιολογηθείς… (για όλα φταίνε οι πολιτικοί σου αντίπαλοι). Σε έχουμε καταλάβει, αλλά δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από την επιβλητική παρουσία σου, τον αντιφατικό λόγο σου και τις άμετρες υποσχέσεις σου. Τελικά, είσαι η μοίρα μας, αν και θα ευχόμασταν κάτι καλύτερο για εμάς και τα παιδιά μας…
