Με την ευκαιρία του παραμυθένιου γάμου του πρίγκιπα Καρόλου με την θνητή Κέητ, έφερα στην σκέψη έναν άλλο γάμο γαλαζοαίματων, που έτυχε να παρακολουθήσω στην Αθήνα, όπου βρισκόμουν πολύ νεαρή τότε. Ο γάμος της πριγκίπισσας Σοφίας με τον τότε διάδοχο Χουάν Κάρλος. Ίδια παραμυθένια χρυσοποίκιλτη άμαξα, με ιπποκόμους, αυλάρχες, κυρίες των τιμών, σημαιάκια των δύο χωρών να ρίπτονται από ψηλά και να πλημμυρίζει η Αθήνα, βασιλείς και πρίγκιπες, αρχηγοί κρατών να καλύπτουν σε πληρότητα το ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας και δεκάδες αστυνομικοί στην προστασία των υψηλών καλεσμένων.Ίσως σε μικρογραφία συγκριτικά με αυτόν της Αγγλίας. Η ουσία είναι πως τα κράτη πληρώνουν για την χλιδή και την προβολή αυτών των σπάνιων και ξεχωριστών γεγονότων, τηρουμένου και του πρωτοκόλλου που δεν είναι ανέξοδο.
Έχει βέβαια ένας τέτοιος γάμος την ανάλογη αίγλη, που οι πολίτες ως απλοί θεατές παρακολουθούν τα βασιλικά δρώμενα, πλημμυρίζοντας τους δρόμους ή μέσω τηλεοράσεως. Η τηλεόραση ευνοεί τους σύγχρονους γάμους των εστεμμένων, ώστε η εικόνα τους να έχει απεριόριστη ανά τον κόσμο εμβέλεια και την καθήλωση απεριόριστων τηλεθεατών να βλέπουν, να θαμπώνονται και να κριτικάρουν. Υπέρ ή κατά! Εν αρχή ην η περιέργεια και ακολούθως τα σχόλια. Τα περισσότερα αρνητικά με την αιτιολογία της οικονομικής κρίσης και το σύνηθες «πως ο κόσμος πεινάει και οι άλλοι προκαλούν».
Όπως και να έχει, η χλιδή προκαλεί και η προβολή της κοστολόγησής της, ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων. Έστω κι αν οι Άγγλοι πολίτες ζητωκραύγαζαν, για τον βασιλόχρωμο γάμο, έως σημείου παραληρήματος, εν τούτοις υπήρχαν και πολίτες που αντιδρούσαν, αλλά παρέμεναν στην αφάνεια, διότι η κάμερα δεν ασχολήθηκε μαζί τους. Το αξιοσημείωτο σε όλο το πανηγύρι, είναι πως η βιομηχανία αναμνηστικών του γάμου άνθισε τις ημέρες προετοιμασίας του, με αποτέλεσμα εισροής κερδών εξ αυτού αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων λιρών. Ξέχωρα από τα κέρδη που αποκόμισαν από τους τουρίστες, που επισκέφθηκαν την Αγγλία λόγω του γάμου, από τα πέρατα της γης.
Η μοναρχία στην Ελλάδα είναι ξεχασμένη ιστορία. Οι «τέως» αντιμετωπίζονται, όταν έρχονται στην χώρα, λες και είναι επικίνδυνοι για την ανατροπή του πολιτεύματος! Τι να λέμε τώρα; «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ»; Γελοιότητες.
Ο ελληνικός λαός αποφάσισε την αλλαγή του πολιτεύματός του και όπως συμβαίνει συνήθως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Για «τον φόβο των Ιουδαίων» όμως, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν ασχολήθηκαν καθόλου με τους βασιλικούς θησαυρούς. Δεν αναφέρομαι φυσικά στα διαμάντια, σμαράγδια, ρουμπίνια, στέμματα, ασημικά κ.λ.π., αλλά κυρίως στα ανάκτορα, που αν βρίσκονταν σε άλλες χώρες θα τα αξιοποιούσαν, θα κρατούσαν τα νόμιμα που όφειλαν να παραμείνουν στην χώρα και θα τα λειτουργούσαν ως μουσεία, από τα οποία θα εξοικονομούσε η χώρα ουκ ολίγα έσοδα. Κι όμως!
Άφησαν τα ανάκτορα, ίδε Τατοΐου, να λεηλατηθούν, να καταστραφούν και να παραμείνουν στην ανυπαρξία δίχως οίκτο. Δεν αποδόθηκαν ευθύνες, ούτε για την εγκατάλειψη ούτε για την λεηλασία. Αυτό αποδεικνύει επιπλέον αδιαφορία, ανευθυνότητα, επιπολαιότητα, ανικανότητα από τις κυβερνήσεις που γύρισαν την πλάτη σε ένα κομμάτι της ιστορίας, λες και είναι μίασμα.
Δυστυχώς οι Έλληνες επαναπαύονται στα μνημεία των αρχαίων χρόνων, τα προβάλλουν, καμαρώνουν γι’ αυτά και καλύπτουν την δική τους ανικανότητα να διατηρήσουν τα σύγχρονα ή να δημιουργήσουν νέα μνημειακά πολιτισμικά ντοκουμέντα. Ας μη ξεχνάμε την κατάντια και των Ολυμπιακών έργων που τα δημιούργησαν για να τα καταστρέψουν!
