Διανύουμε την εβδομάδα των Παθών. Με θλίψη και κατάνυξη. Όχι όμως δίχως ελπίδα χαράς για την Ανάσταση του Κυρίου! Δεν μπορούμε όμως να μη θλιβόμαστε και για την μαρτυρική καθημερινότητα όλων ημών, που άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, αναγκάζεται να σηκώνει το βαρύ του φορτίο.Εβδομάδα των Παθών! Ότι πρέπει για αυτοκριτική, μετάνοια και συγχώρεση. Κι όμως! Δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε (ο πληθυντικός στα ρήματα απαραίτητος, διότι οι περισσότεροι πολίτες που θίγονται από τα μέτρα, ασπάζονται και υιοθετούν το «ασυγχώρητο»), όσους οδήγησαν και οδηγούν την χώρα και τους πολίτες στα τάρταρα του «εθνικού» ξεπεσμού και καταποντισμού. Δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε τους οικονομικούς «δυνάστες» που προχωρούν διαρκώς σε σκληρότερη τιμωρία με προδιαγεγραμμένη πορεία επ’ αόριστον.
Από τις 2 Ιανουαρίου 1981, αναφερόμενος στην ένταξη της Ελλάδος στην ΕΟΚ, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωνε: «Από σήμερα η Ελλάς γίνεται το δέκατο μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Η ημέρα είναι ιστορική για την χώρα μου, γιατί με την ένταξή της ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο στην μακραίωνη ιστορία της…».
Η ημέρα όντως ιστορική, οι εξελίξεις όμως; Το καινούργιο κεφάλαιο προφητικό, η πορεία του όμως; Αν ζούσε ο αείμνηστος και έβλεπε πώς εξελίχθηκε η χώρα και πόσα στάδια ή κεφάλαια διήνυσε, ώστε να φθάσει στο σήμερα, χρεωμένη πάνω των ορίων αντοχής της, πέραν της αντοχής των κατοίκων της και υποταγμένη σε ένα αμείλικτο Ευρωπαϊκό καθεστώς, που χειρίζεται την παρούσα κατάσταση κατά το μη… δοκούν, πώς θα ένοιωθε;
Η δήλωση του Κ. Καραμανλή συνεχίζει: «Προσωπικά πιστεύω στις δυνατότητες και στο μέλλον της Ευρώπης. Τις δυνατότητες όμως αυτές δεν μπορεί να τις αξιοποιήσει παρά μονάχα με την ενοποίησή της. Γνωρίζω τις δυσκολίες, αλλά δεν θεωρώ τις δυσκολίες αυτές εμπόδιο για την ενοποίηση της Ευρώπης…». Αν τότε θεωρούνταν τα λόγια αυτά προφητικά, σήμερα είναι ανατρεπτικά. Η προοπτική του κοινού νομίσματος, ως υπέρτατο σύμβολο της οικονομικής ενότητας, με την συντονισμένη οικονομική συνεργασία των κοινοτικών εταίρων, εξελίχθηκε σε σύμβολο «θήρας» των επιτήδειων οπαδών της υφαρπαγής.
Ευρώ, εφεύρεση, λύση ή κατάλυση των οικονομιών των αδύναμων χωρών της Ενωμένης Ευρώπης; «Μαστίγιο» στα χέρια των νοσταλγών της εποχής του ολοκαυτώματος; Έτσι αισθάνονται οι Έλληνες, από την ανατρεπτική μανία των εταίρων, να μη νοιώθουν ούτε τον ελάχιστο οίκτο απέναντι τους.
Ότι γλίτωσε από την κατοχή και διατηρήθηκε στην πορεία των δεκαετιών, στοχοποιήθηκε από τους επίδοξους «επίγονους» της συγκεκριμένης… φυλής. Κυρίως. Ο καταμερισμός των ευθυνών βοηθάει στην συγκεκριμένη περίπτωση, ώστε να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Άρα οι ευθύνες βαραίνουν τους εταίρους και τους πολιτικούς της χώρας μας.
Βέβαια, ο δανεισμός προϋπήρχε και εξελίχθηκε σε πράξη κατ’ επανάληψιν, με ανεπανόρθωτες και απρόβλεπτες επιπτώσεις, τουλάχιστον για τους πολίτες. Η πίεση των εταίρων όμως, ήταν αμείλικτη και… σαδιστική. Εξοντωτική, ακραία, γι’ αυτό και ο θυμός περίσσιος και η άφεση αμαρτιών ή αν θέλετε το «συγχωροχάρτι» ανύπαρκτο.
Διανύουμε την εβδομάδα των Παθών. Δίχως συγχώρεση και δίχως τύψεις. Μεταγγίζοντας απλά την δική μας αμαρτία προς αυτούς που μας ανάγκασαν να γίνουμε μικρόθυμοι…!
