«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά…»! Μεγαλώσαμε μ’ αυτό, συγκινούμασταν, το πιστεύαμε και γεμίζαμε εθνική υπερηφάνεια, έχοντας πάντα στα μάτια μας και στο μυαλό μας (προσωποποιημένη) την εικόνα της Ελλάδος, ως κόρη χλαμυδοφορούσα, με σπασμένη την αλυσίδα που ήταν δεμένη στους καρπούς των χεριών της, ωσάν χειροπέδες και απαραιτήτως δαφνοστεφανωμένη!Αναπολώντας το παρελθόν αρκετές ή μερικές δεκαετίες πριν, συγκρίνω για άλλη μια φορά το τότε με το σήμερα, αφού πρωτίστως διαμορφώνω, πάντα προσωποποιημένη, την εικόνα της Ελλάδος του σήμερα. Πώς; Η περιγραφή και η σύγκριση ίσως να μην περιορίζεται στην δική μου σκέψη, αλλά να βρίσκεται και στην ευχέρεια στοχασμού αρκετών πολιτών της χώρας.
Η Ελλάδα-κόρη του παρόντος, βάναυσα κακοποιημένη, τραυματισμένη, δίχως δάφνινο στεφάνι, με ξεσκισμένη χλαμύδα, γονατισμένη και συρόμενη με άρρηκτες τις αλυσίδες των χεριών της, στα διεθνή παζάρια και κυρίως αυτά της Ενωμένης Ευρώπης. Ο απόλυτος διασυρμός της χώρας, με την υποτέλεια δεδομένη και την υπερηφάνεια τσαλακωμένη. Χαροπαλεύει η Ελλάδα και κανείς δεν γνωρίζει αν κατορθώσει να επιβιώσει.
Η «φοβέρα» σκιάζει την καθημερινότητα, αλλά δεν αγγίζει την κυβέρνηση. Διότι η κυβέρνηση ζει το δικό της πλασματικό γίγνεσθαι, εθελοτυφλεί και προσπαθεί να πείσει τους «υπηκόους», πως σύντομα θα νοιώθουν εθνικά υπερήφανοι! Αφού πρωτίστως ο Πρωθυπουργός έπεισε τον εαυτό του γι’ αυτό!
Η «δόξα» προ πολλού ξεχασμένη. Μουχλιασμένη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και κιτρινισμένα τα φύλλα από την πολυκαιρία. Από πού να πιαστούμε, ώστε να σηκώσουμε ως χώρα το ανάστημά μας και να ανακτήσουμε την χαμένη αξιοπιστία μας, την υπερηφάνεια, την ικανότητα διαλλακτικότητας, ήθους και κύρους. Μια άτονη κυβέρνηση, που αποτελείωσε το «ολίσθημα» και όχι μόνον αυτό, της προηγούμενης κυβέρνησης.
Μια κυβέρνηση και μια αντιπολίτευση που συμπεριφέρονται τόσο χλιαρά, διότι περιορίζονται στον αγώνα απόδοσης ευθυνών ο ένας κατά του άλλου. Η χώρα σε πτώχευση, αλλά όχι σε χρεωκοπία. Τι μ’ αυτό; Υπάρχουν σωτήρες; Εδώ η κατάσταση θυμίζει ζούγκλα, διότι εκεί επικρατεί το «ο θάνατός σου η ζωή μου» και από πίσω ακολουθεί το αποτελείωμα των πτωμάτων από τις ύαινες που ελλοχεύουν. Κάπως έτσι εξελίσσεται η κατάσταση στα καθ’ ημάς, όπου όλοι βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, ώστε να αποτελειώσουν την χώρα μας ηθικά και οικονομικά.
Ακόμη κι αυτή η γεωστρατηγική ξεχάστηκε αφήνοντας κενά στην πολιτική αντιμετώπιση των άσπονδων φίλων, που βλέπουν την Ελλάδα τεμαχισμένη και μοιρασμένη. Όσο κι αν αυτό φαντάζει, ως γέννημα της φαντασίας.
Κι ενώ οι πολίτες τρελαίνονται από τις δυσοίωνες προβλέψεις, που απορρέουν από το γενικό κλίμα που επιδεινώνεται διαρκώς εις βάρος της χώρας, η κυβέρνηση περί άλλων «τυρβάζει»!
Την δυναμική της συμμετοχή στην διπλωματία !!! Σε ρόλο ρυθμιστή στις μετά την κατάπαυση του πυρός ημέρες στην Λιβύη. Γενικώς η εικόνα του καλού παιδιού, που ο Γ. Παπανδρέου διοχετεύει στην διεθνή κοινή γνώμη, μπορεί να συμβάλλει στην αισιοδοξία του, που για τους πολίτες της χώρας θεωρείται εκτός τόπου και χρόνου, άρα προκαλεί το δημόσιο αίσθημα που εκφράζεται ποικιλοτρόπως και δεν είναι κολακευτικό γι’ αυτόν.
«Ζει στον κόσμο του», θα μπορούσε ο καθένας να το ισχυριστεί και να επιχειρηματολογήσει επ’ αυτού. Διότι πλέον ο Έλληνας έμαθε μέσα από την εθνική κατάντια, να διαχωρίζει, να κρίνει, να επικρίνει, να θλίβεται και να ανησυχεί, δίχως να επηρεάζεται από τα Πρωθυπουργικά χαμόγελα και τις προσπάθειες για δημόσιες σχέσεις. «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»; Ξεχάστε το. Η Ελλάδα ταχύτατα σβήνει !!!
