«Σύμφωνα με την έκθεση του Ο.Η.Ε. η Ελλάδα βρίσκεται στην πιο δυσχερή θέση, από άποψη χρέους». Μεταξύ και άλλων πολλών που ελέχθησαν, από οικονομικό αναλυτή σε πρωινή εκπομπή. Εμείς το εμπεδώσαμε, η κυβέρνηση όμως; Αυτό είναι αίνιγμα! Διαφορετικά δεν θα είχε ενσωματώσει το ψέμα στην πολιτική της. Η απόκρυψη των πραγματικών στοιχείων των ελλειμμάτων από την Νέα Δημοκρατία και μάλιστα ακόμη και από τους εταίρους της Ε.Ε., δεν ήταν πανάκεια ούτε πατέντα της σύγχρονης πολιτικής του κόμματός της. Είναι είδος ευρείας κατανάλωσης, από όσους κυρίως βρίσκονται στην κυβέρνηση. Είτε είναι γαλάζιοι είτε πράσινοι. Αυτό λοιπόν που το ΠΑΣΟΚ αποδίδει στη Νέα Δημοκρατία, επιχειρηματολογώντας επί μονίμου βάσεως, πως για τις… «επτά πληγές του Φαραώ» που χτύπησαν την χώρα ευθύνεται η Κυβέρνηση Καραμανλή, είναι η σκυτάλη της ανειλικρίνειας που παρέλαβε η ίδια, μετά από παύση πεντέμισι ετών. Τι να πιστέψουν οι πολίτες, όταν αντιλαμβάνονται πως η αξιοπιστία εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χώρο και ένα εύσημο από την κ. Μέρκελ προς τον Πρωθυπουργό, είναι ικανό να διατηρεί παγίως την αισιοδοξία για την καλή πορεία της χώρας, στα μέλη της Κυβέρνησης; Αυτό βεβαίως θέλουν να το περάσουν και στους πολίτες. Πώς; Ωραιοποιώντας την νίκη της «επιμήκυνσης» (κατ’ αυτούς), αλλά μη πείθοντας τον ελληνικό λαό, διότι οι απλοί συνειρμοί της κοινής λογικής οδηγούν σε μια εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη, βασισμένη κυρίως στο «νοικοκύρεμα» της παραδοσιακής καθημερινότητας. Ευτυχώς η αλήθεια αποκαλύπτεται μέσα από τον τύπο, τα τηλεοπτικά παράθυρα από τα οποία παρελαύνουν πολιτικοί αναλυτές και οικονομολόγοι, που έχουν την ικανότητα μεταδοτικότητας των αναλύσεών τους, προς όλους εμάς τους άσχετους επί των οικονομικών, μέχρι πρότινος, θεμάτων, ώστε να «απολεπίζουμε» από τα ψεύδη τον πολιτικό λόγο της κυβέρνησης και να βλέπουμε κατάματα την αλήθεια με τις πραγματικές της διαστάσεις. Ακούμε τόσα πολλά, αγανακτούμε επίσης όχι μόνο για το ψέμα ως ψέμα, αλλά για τις απεχθείς συνθήκες διαβίωσης, που μετέτρεψαν την ελληνική κοινωνία σε αποδιοπομπαίο τράγο και πειραματόζωο της ευρωπαϊκής «εταιρικής» πολιτικής, η οποία εξαντλεί όλα τα μέσα προς παραδειγματισμόν των υπολοίπων «σύντεκνων», εκτός συνόρων. Οι φαεινοί εγκέφαλοι της κυβέρνησης εντοπίζουν την αγανάκτηση και την απαξία των πολιτών, προς τους πολιτικούς γενικότερα, στην οικονομική κρίση και στην επιβολή των μέτρων. Ξεχνούν ή δεν τους κόβει (έκφραση του συρμού), πως οι πολίτες έφθασαν σ’ αυτό το σημείο, διότι παρακολουθούν ένα θεατρικό έργο, που παίζεται εδώ και χρόνια, κατατρώει τα σωθικά της χώρας με εξειδικευμένα βαμπίρ, τα οποία δια της συγκάλυψης δεν βλέπουν το φως της ημέρας, δεν κατονομάζονται, δεν δικάζονται και δεν καταδικάζονται, αλλά παραμένουν στο απυρόβλητο των παραγραφών, υπό την… αιγίδα της ανωνυμίας και όλων όσων ευεργεσιών τους παρέχονται. Το αποτέλεσμα; Γνωστό τοις πάσι. Η επιβάρυνση του ελληνικού λαού να πληρώσει τα σπασμένα. Αλλά αυτό ανήκει στα ψιλά γράμματα, που κατ’ αυτούς τους βοηθάει να βαυκαλίζονται και να παρουσιάζουν μια πραγματικότητα με μέλλον κτισμένο σε «αμμώδες» έδαφος με κίνδυνο να παρασυρθεί από τσουνάμι. Τελικά στον κρετινισμό ποιοι ανήκουν; Πολίτες ή πολιτικοί; Φ. Βλαχοπούλου
