Στην άκρη του πουθενά…Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Το πολιτικό σύστημα της χώρας καρκινοβατεί. Δεν υπάρχουν υγιείς πολιτικές δυνάμεις, ικανές να βγάλουν την χώρα από το τέλμα, στο οποίο έχει οδηγηθεί εδώ και πολύ καιρό. Ο καθένας κοιτάζει να ικανοποιήσει τα πολιτικά του συμφέροντα, γι’ αυτό και δεν έχει να παρουσιάσει βιώσιμες λύσεις για την έξοδο της χώρας από τη κρίση.
Ο πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, ακολουθεί μια ομολογουμένως σκληρή οικονομική πολιτική, δικαιολογώντας την στο όνομα της χρηματοοικονομικής κρίσης. Βέβαια, τα αποτελέσματα από την σφιχτή οικονομική πολιτική της κυβερνώσας παράταξης είναι μηδέν. Με αυτά τα δεδομένα, σίγουρα, δεν έχει μείνει η ελάχιστη αισιοδοξία, ότι μπορεί να αλλάξει κάτι και τελικά θα μπορέσουμε να απελευθερωθούμε από τα οικονομικά δεσμά που μας έχουν βάλει.
Όσον αφορά τώρα την αντιπολίτευση, τα πράγματα δεν είναι πιο αισιόδοξα. Κανείς δεν πιστεύει ή τουλάχιστον είναι πολύ λίγοι αυτοί που πιστεύουν, ότι υπάρχει πολιτικός, από τους υπάρχοντες, ο οποίος μπορεί να μας σώσει από την «λαίλαπα» της κρίσης.
Ή μήπως πιστεύει κανείς πως ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης, κύριος Αντώνης Σαμαράς, μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα, μόνον και μόνο επειδή κέρδισε την Ντόρα στην μάχη για την αρχηγία του κόμματος; Όχι, βέβαια, ότι η τελευταία έχει περισσότερες ικανότητες, ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, τις θέσεις κλειδιά της προηγούμενης κυβέρνησης από τις οποίες πέρασε. Άσχετα, εάν σήμερα νίπτει τας χείρας της, διατεινόμενη πως δεν φταίει για τίποτα, από τα άσχημα που γνωρίζει το κράτος, ως απόρροια της κακοδιαχείρισης των προηγούμενων χρόνων. Ως αθώα περιστερά, λοιπόν, η πάλαι ποτέ σιδηρά κυρία της γαλάζιας παράταξης, σήμερα έχει αποκηρύξει το κόμμα που την ανέδειξε στον πολιτικό στίβο και ακολουθεί την δική της μοναχική πορεία, δημιουργώντας, παράλληλα, προβλήματα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Τα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης από την άλλη, απλά συνεχίζουν στην ίδια ρότα που έχουν μάθει τόσα χρόνια, χωρίς να εκφράζουν την πλειοψηφία του κόσμου, πηγαίνοντας από το ένα άκρο στο άλλο.
Γίνεται εύκολα σαφές, πως, αν περιμένουμε από τους πολιτικούς μας να μας σώσουνε, θα μείνουμε με την όρεξη, δυστυχώς…
Ο πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, ακολουθεί μια ομολογουμένως σκληρή οικονομική πολιτική, δικαιολογώντας την στο όνομα της χρηματοοικονομικής κρίσης. Βέβαια, τα αποτελέσματα από την σφιχτή οικονομική πολιτική της κυβερνώσας παράταξης είναι μηδέν. Με αυτά τα δεδομένα, σίγουρα, δεν έχει μείνει η ελάχιστη αισιοδοξία, ότι μπορεί να αλλάξει κάτι και τελικά θα μπορέσουμε να απελευθερωθούμε από τα οικονομικά δεσμά που μας έχουν βάλει.
Όσον αφορά τώρα την αντιπολίτευση, τα πράγματα δεν είναι πιο αισιόδοξα. Κανείς δεν πιστεύει ή τουλάχιστον είναι πολύ λίγοι αυτοί που πιστεύουν, ότι υπάρχει πολιτικός, από τους υπάρχοντες, ο οποίος μπορεί να μας σώσει από την «λαίλαπα» της κρίσης.
Ή μήπως πιστεύει κανείς πως ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης, κύριος Αντώνης Σαμαράς, μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα, μόνον και μόνο επειδή κέρδισε την Ντόρα στην μάχη για την αρχηγία του κόμματος; Όχι, βέβαια, ότι η τελευταία έχει περισσότερες ικανότητες, ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, τις θέσεις κλειδιά της προηγούμενης κυβέρνησης από τις οποίες πέρασε. Άσχετα, εάν σήμερα νίπτει τας χείρας της, διατεινόμενη πως δεν φταίει για τίποτα, από τα άσχημα που γνωρίζει το κράτος, ως απόρροια της κακοδιαχείρισης των προηγούμενων χρόνων. Ως αθώα περιστερά, λοιπόν, η πάλαι ποτέ σιδηρά κυρία της γαλάζιας παράταξης, σήμερα έχει αποκηρύξει το κόμμα που την ανέδειξε στον πολιτικό στίβο και ακολουθεί την δική της μοναχική πορεία, δημιουργώντας, παράλληλα, προβλήματα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Τα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης από την άλλη, απλά συνεχίζουν στην ίδια ρότα που έχουν μάθει τόσα χρόνια, χωρίς να εκφράζουν την πλειοψηφία του κόσμου, πηγαίνοντας από το ένα άκρο στο άλλο.
Γίνεται εύκολα σαφές, πως, αν περιμένουμε από τους πολιτικούς μας να μας σώσουνε, θα μείνουμε με την όρεξη, δυστυχώς…
