Δεν είναι θέμα παιδείας, είναι θέμα ατιμωρησίας...Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Οι απαράδεκτες εικόνες με τους μουτζουρωμένους τοίχους και τα ακαλαίσθητα γκράφιτι αποτελούν εικόνες της καθημερινής μας ζωής . Όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου, αυτό θα πέσει πάνω σε κάποια μουτζούρα, με την οποία κάποιος ασυνείδητος κακοποιεί την δημόσια εικόνα της πόλης.
Βέβαια, το πρόβλημα είναι γενικό και θα έπρεπε να εξεταστεί στην ολότητά του. Δεν είναι, μόνον, η δική μας πόλη που υποφέρει από τους άγνωστους ζωγράφους-κακοποιούς της αισθητικής μας, όλη η χώρα υποφέρει από την, κατά γενική ομολογία, απαράδεκτη αυτή κατάσταση.
Χρόνια ολόκληρα ζούμε με αυτές τις εικόνες, θεωρώντας πολλές φορές, ότι το θέμα είναι δεδομένο και επομένως θα πρέπει να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με αυτό. Τα πράγματα, ωστόσο, δεν είναι έτσι, καθώς υπάρχουν και εκείνοι οι πολίτες, που θέλουν να ζουν σε μια όμορφη και καθαρή πόλη, με όλη την σημασία της λέξης.
Μια πρόσφατη βόλτα στην Παλιά Πόλη της Ξάνθης, τον παραδοσιακό ιστό της πόλης μας, με τα γραφικά καλντερίμια και τα ιστορικά αρχοντικά, με έκανε να προβληματιστώ σοβαρά, όσον αφορά την βαθύτερη έννοια του χώρου και κατά πόσο ορισμένοι συμπολίτες μας την έχουν κατανοήσει.
Τα αισθήματα που βιώνεις αντικρίζοντας το μεγαλείο της Παλιάς Ξάνθης διίστανται. Από την μια η αρχοντιά των επιβλητικών της κτηρίων και από την άλλη, οι μουτζουρωμένοι τοίχοι από το χέρι κάποιων άγνωστων συνανθρώπων μας, οι οποίοι με τον τρόπο αυτό εκφράζουν, ενδεχομένως ,τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες ή αντιστέκονται στο κατεστημένο της εποχής. Κανένας, βέβαια, λόγος δεν μπορεί να δικαιολογήσει την συμπεριφορά τους. Κανένα επιχείρημα του κόσμου δεν είναι ικανό να τους δώσει δίκαιο, αφού φθείρουν την δημόσια αισθητική, πολύ περισσότερο δε, προσβάλλουν τα ιστορικά μνημεία, πάνω στα οποία «ασελγούν» με το σπρέι που ρίχνουν πάνω τους.
Σε καμία άλλη πολιτισμένη χώρα του κόσμου δεν συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με αυτό που βιώνουμε στην Ελλάδα. Η χώρα μας αποτελεί πρόσφορο έδαφος για τον κάθε ενδιαφερόμενο, που θέλει να γράψει κάποιο σύνθημα στον δημόσιο ή ιδιωτικό τοίχο ή γι’ αυτόν που θέλει να πετάξει στον δρόμο το άδειο κουτί από τα τσιγάρα του ή και τα σκουπίδια του, τη στιγμή, μάλιστα, που στην Γερμανία, θεωρείται ποινικό αδίκημα το να ρίξεις μια γόπα στο εξωτερικό περιβάλλον.
Ενώ, δηλαδή σε κάποια πράγματα είμαστε πολύ προοδευτικοί, όπως παραδείγματος χάρη στο θράσος που υποδεικνύουμε, όταν πλένοντας τα χαλιά μας ρίχνουμε όλο το νερό στο από κάτω πεζοδρόμιο, όσον αφορά τα στοιχειώδη πράγματα, όπως είναι η διατήρηση μιας καθαρής πόλης, είμαστε ακόμη στην «νεολιθική εποχή». Και δεν μας φταίει κανένας άλλος, παρά μόνον εμείς οι ίδιοι, αφού έχουμε επαναπαυτεί στην ατιμωρησία του κράτους και αντιδράμε σφοδρά σε ενδεχόμενες κυρώσεις σε τέτοιου είδους θέματα. Μας φαίνεται αυτονόητο να «τσαλαπατάμε» την δημόσια εικόνα της πόλης που ζούμε, χωρίς να μας καταλογίζουν τις αντίστοιχες κυρώσεις. Δεν είναι θέμα, μόνον, παιδείας, είναι θέμα ατιμωρησίας,. Όταν, λοιπόν, ξεπεράσουμε αυτό το στάδιο, θα διαπιστώσουμε, ότι μπορούμε να γίνουμε οι πιο νομοταγείς πολίτες της Ευρώπης.
