Με αφορμή το εν ενεργεία και μείζον θέμα της λαθρομετανάστευσης στην χώρα μας, τα προβλήματα που δημιουργούνται από την εισροή τους, μέσω των «πυλών της κολάσεως» («κατακυρώνω» την ονομασία και την χρησιμοποιώ κατά βούλησιν) και τα γνωστά τελευταία γεγονότα των διεκδικήσεών τους, ακούστηκε ίσως για πρώτη φορά το «δίκαιο του αίματος»!Όρος που για τον μέσο Έλληνα δημιουργεί την εντύπωση της κυριολεξίας, δίχως ιστορικές παρεμβάσεις και χρονικό καθιέρωσής του στην σύσταση του ελληνικού κράτους. «Ανάγκες και Θεοί πείθονται»! Πού κολλάει αυτό; Μα στην έλλειψη Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι θα αποτελούσαν τον θεμέλιο λίθο για το οικοδόμημα της χώρας. Στο παρελθόν.
Πού να βρεθεί τόσο ελληνικό αίμα, έστω κι αν αυτό το πολύτιμο συστατικό αποτελούσε εξ αρχής το βασικό στοιχείο αναγνώρισης των συμπατριωτών, που είχαν το δικαίωμα να ανήκουν στην ελληνική φυλή. Άλλωστε και στις μέρες μας περισσότερο συγκινούν και αναγνωρίζονται ως δικαιούχοι εθνοτήτων (παγκοσμίως), οι έχοντες το ίδιο αίμα και συνήθως ονομάζονται αυτόχθονες, γηγενείς ή εγχώριοι.
Το «δίκαιο του αίματος» πληθυσμιακά υπήρξε ανεπαρκές, άρα απαραίτητη η αφομοίωση ξένων πληθυσμών, με την ευεργεσία της ιθαγένειας και η ενσωμάτωσή τους στον κορμό του συγκροτηθέντος ελληνικού κράτους. Από εκεί κι έπειτα σίγουρα οι προσμίξεις ακολούθησαν την νόμιμη οδό. Και δημιούργησαν τους πολίτες που με το πέρασμα των χρόνων έφθασαν να έχουν ελληνικό αίμα. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι για τα σημερινά δεδομένα.
Στην Ελλάδα εισήλθαν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και λαθρομετανάστες. Εξαιτίας των συνθηκών που διαμορφώθηκαν διεθνώς και στην χώρα μας ιδιαιτέρως, αφού αυτό μας αφορά πρωτίστως, δημιουργήθηκαν δυσχέρειες που δυσκολεύουν όχι μόνο τους εισερχόμενους αλλά κυρίως τους Έλληνες. Η προστασία της φυλής και του αίματος επαφίεται ατύπως στον ελληνικό λαό, που βλέποντας να κινδυνεύουν ακόμη και οι παραδόσεις του, γίνεται ρατσιστής ώστε να διατηρήσει το αμιγές της ελληνικής κοινωνίας. Να διαφυλάξει το «δίκαιο του αίματος», έτσι όπως το εννοεί και το αισθάνεται αυτός.
Με την αύξηση του πληθυσμού και το μπέρδεμα που προήλθε από την πολυπολιτισμικότητα στους λαούς, κυρίως της Ευρώπης, οι χώρες θα «βουλιάξουν» υπό το βάρος των οικονομικών μεταναστών και των λαθρομεταναστών επίσης.
Το «όμαιμον» των πολιτών τείνει εξ ανάγκης να φθίνει κι αυτό είναι που πονάει τους παραδοσιακούς Έλληνες, που διεκδικούν το αμιγές, αλλά δεν το επιτυγχάνουν. Θεωρώντας μάλιστα πως όλοι οι δυστυχείς που εισέβαλλαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην χώρα, δεν είναι δυνατόν να διέπονται από… «φιλελληνικοίς αισθήμασιν» τηρούν επιφυλάξεις και αποδέχονται περισσότερο ως λύση την απέλαση παρά την παραμονή και ενσωμάτωσή τους στο σύνολο των Ελλήνων.
Οι πληθυσμιακές μετακινήσεις μεταξύ των χωρών αλλοιώνουν όχι μόνο τα χαρακτηριστικά των φυλών της Γης, αλλά δημιουργούν και μύρια όσα προβλήματα, αναστατώνοντας με διεκδικήσεις έως απαιτήσεως δικαιώματα που οι γηγενείς κάτοικοι μέσα από αγώνες δεκαετιών απόκτησαν.
Για ορισμένους όμως πολίτες, οπαδούς της ευσπλαχνίας, θεωρείται αυτονόητη η άνευ όρων απόκτηση ιθαγένειας των ξένων στην χώρα, με την λογική του «μπάτε σκύλοι κι αλέστε…», για να αποδείξουν την μεγαλοψυχία που τους διέπει, ώστε γίνονται οι σύγχρονοι Ρομπέν των πόλεων για να προστατεύσουν τους εισερχόμενους παρά το «δίκαιο του αίματος» με την ουσιαστική του έννοια. Δυστυχώς οι απόψεις απ’ αυτού διίστανται και εξακολουθεί να τίθεται το ερώτημα αν «Έλληνας γεννιέσαι ή γίνεσαι» με την λογική του «ποιος κάνει το αυγό;…».
