Αποτελούν τον κορμό του δημόσιου βίου, χαρακτηρίζονται δημόσιοι άνδρες, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά, από την πλευρά της βουλευτικής τους ιδιότητος, πού ανήκουν; Σε ποιον φορέα ανήκουν και απολαμβάνουν το δικαίωμα, με μειωμένο έως αστείο τον χρόνο της θητείας τους στο βουλευτικό αξίωμα, συνταξιοδοτήσεώς τους από την συμπλήρωση 4, οκτώ ετών και προσμετρήσεις τετραετιών (αναλόγως), ενώ οι ίδιοι αποφασίζουν και αυξάνουν τα χρόνια συνταξιοδότησης των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα;Τριάντα επτά συναπτά έτη εργασίας απαιτούνται πλέον, για τους εργαζόμενους στο δημόσιο, κατόπιν αποφάσεως των φαεινών και ουδόλως «αμερόληπτων» αρμοδίων υπουργών, που θεωρώντας πως βρήκαν τον μήνα που θρέφει τους ένδεκα, εφευρίσκουν ανεξάντλητους τρόπους και λόγους να δημιουργήσουν «καθεστώς» ενάντια στα κεκτημένα των έως σήμερα δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών.
Η μεταρρύθμιση που «ευαγγελίζονται» πως θα βοηθήσει στο νοικοκύρεμα του κράτους, είναι πεποίθηση μόνο της κυβέρνησης. Δεν έμεινε τίποτα ανέγγιχτο! Ξερίζωσαν άρδην, στα πλαίσια υπακοής και πειθαρχίας προς τις απαιτήσεις των ισχυρών της Ευρώπης, όσα υπήρχαν στον εργασιακό χώρο, στο ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό και σε όσα γενικώς αποτελούσαν την καθημερινότητα των πολιτών. Καμία μεταρρύθμιση όμως στα της ευνοούμενης τάξης των τριακοσίων.
Με αέρα αυτοπεποίθησης ο Πρωθυπουργός όδευσε προς Νταβός, μαζί με τον κ. Παπακωνσταντίνου και έχοντας υπό μάλης τα αποδεικτικά στοιχεία της προόδου της ελληνικής οικονομίας, τήρησε πιστά την αναφορά επί των ποσοστών επιτυχίας (;) της κυβερνητικής πολιτικής! Επί τη ευκαιρία ας αναρωτηθούμε, πόσο μας κοστίζουν τα ταξίδια του πρωθυπουργού, όταν στο Νταβός, το κόστος της συμμετοχής κατ’ άτομο ήταν περίπου 110.000 ευρώ; Μια «σούμα» επί των μετακινήσεων, Πρωθυπουργού και αρμοδίων υπουργών υφυπουργών (κατά καιρούς), θα ήταν ορθό να δημοσιοποιηθεί, για να κρίνουν οι «αιμοδότες»-πολίτες τι πληρώνουν, ώστε να περισωθεί έστω και κατόπιν εορτής, το εναπομείναν prestige της χώρας.
Για να είμαστε δίκαιοι κριτές, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την ψυχραιμία του Πρωθυπουργού να «περιφέρει» τα οικονομικά κουρέλια της χώρας, να προσπαθεί να πείσει ακόμη και γι’ αυτήν την υποτελή πειθαρχία προς τις βουλές και τις εξ αυτών επιβολής μέτρων, ώστε να αρθεί πρωτίστως η αναξιοπιστία και ακολούθως όλα τα άλλα.
Οφείλει όμως επίσης και ο κ. Παπανδρέου να παραδεχθεί και να αναφερθεί στις παροχές που απολαμβάνουν οι τριακόσιοι, οι οποίες διασώζονται υπό οιεσδήποτε συνθήκες, από όπου δεν διαφεύγουν τα δικαιώματα ενός κοινού θνητού αυτής της χώρας. Πόσοι και ποιοι όμως από τους υπερασπιζόμενους υποτίθεται το κοινωνικό δίκαιο και τους δήθεν υπέρμαχους της ισονομίας και ισοπολιτείας, διαμαρτύρονται ή μάχονται, ώστε να ευθυγραμμιστούν ισότιμα με «μέτρα και σταθμά», τα ισχύοντα στον χώρο της Βουλής με αυτά των Ελλήνων θνητών-πολιτών; Τα καλά και συμφέροντα απομακρύνονται ευλαβώς, εξαιρούνται κοινώς, από αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, ρυθμίσεις, διατάγματα και άρθρα. Τουλάχιστον όμως η κάθε κυβέρνηση και ιδιαιτέρως η παρούσα, ουσιαστικά θα όφειλε να προσμετρήσει το «βαρίδιο» του πνιγμού, πριν αποφασίσει να εισβάλλει δια της μεταρρυθμίσεως όπου δεν δει, με αποτέλεσμα οι πολίτες να βυθίζονται όλο και περισσότερο σε… κινούμενη άμμο!
