Το μεγαλύτερο σφάλμα των κυβερνήσεων που πέρασαν εδώ και δεκαετίες από την εξουσία, ήταν η ανυπαρξία ενδελεχούς ελέγχου των εξόδων της δημόσιας διοίκησης. Όχι μόνο σε όσα δεν ήταν απαραίτητα για την εύρυθμη λειτουργία της, αλλά και σε αυτά που παρείχαν προμήθειες «σωτηρίας» για τους κυνηγούς του εύκολου πλουτισμού, που είχαν βρει την κότα που γεννούσε τα χρυσά αυγά. Από περιέργεια τα κατά καιρούς αρμόδια υπουργεία και τα επιτελεία τους θα μπορούσαν να κάνουν μια καταμέτρηση των ειδών που ζητούσαν οι αιτούντες και καταχωρούσαν στην λίστα των αναλωσίμων, κυρίως όμως αυτά που θεωρούσαν περιουσία των υπηρεσιών, στις οποίες υποτίθεται πως ήταν απαραίτητα για τις λειτουργικές τους ανάγκες.Θα αναρωτηθεί βεβαίως κάποιος, αν τα αναλώσιμα μπορούν να καταμετρηθούν μετά από την παρέλευση των χρόνων. Βεβαίως και όχι, αλλά ο έλεγχος των παραγγελιών κατά την παράδοσή τους και η χρήση αυτών, θα μπορούσαν να πιστοποιηθούν αμέσως μετά την παραλαβή. Αυτή η κινητή περιουσία (κυρίως μηχανήματα) σε Πανεπιστημιακές Σχολές, σε Νοσοκομεία και Ιδρύματα γενικώς, θα ήταν εφικτό να «προσελκύσουν» τον κρατικό έλεγχο και να διαπιστωθεί επιτέλους η χρήση τους, που παρέμεινε… εν αχρηστία.
Η ψηλάφηση της σχέσης παραγγέλλω-παραλαμβάνω και δεν χρησιμοποιώ, υποκρύπτει τον πραγματικό λόγο της ζήτησης, που πλούτισε και ίσως εξακολουθεί να πλουτίζει κάποιους επιτήδειους, που χρησιμοποιούν το IQ τους εις βάρος των πολιτών που δεν έχουν πρόσβαση σε λαμογιές. Η χώρα με τους θησαυρούς του Αλή Μπαμπά δεν ήταν στα παραμύθια. Ήταν και είναι η δική μας χώρα με τις ανεξάντλητες, μέχρι «χθες» πηγές «χρυσού», που ρευστοποιούνταν στα χέρια εκμεταλλευτών των πατρώων αποθεμάτων. Εις χρήμα!
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Έθνος της Κυριακής», τα αιτήματα, με την χρήση κωδικών, ανακαλύφθηκαν μόλις πρόσφατα, αφού η κακή συνήθεια των προηγούμενων χρόνων επεκτάθηκε και επί των ημερών μας. Η «τσιμπίδα» όμως του υπουργείου Ανάπτυξης έβαλε τέλος (για πόσο;) στο πάρτι των προμηθειών.
Όσο δε για τα είδη που έμπαιναν στα αιτήματα είναι τόσο αστεία, που θα μπορούσαν να βρίσκονται στο φάσμα της φαντασίας. Από κινητά τηλέφωνα, κοστουμάκια και ταγιέρ, υφάσματα, γάλα, μπάλες, μπασκέτες κ.α.π. έως…, εδώ σημειώστε Χ ως άγνωστο τέλος στην λίστα των αναγκών του Δημοσίου !!!
Έτσι το χρήμα γέμιζε χούφτες, τσέπες, πορτοφόλια και ξεχείλιζε προσφέροντας ποιότητα ζωής μόνο σε όσους είχαν την ευχέρεια να κρατούν την «πίτα» για τον εαυτό τους. Τους αχόρταγους μονοφαγάδες που συνετέλεσαν στην περίφημη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, προς ίδιον όφελος.
Τα πλέον απίθανα πράγματα αναφέρονταν στα αιτήματα, που δεν διευκρινίστηκαν ως είδη. Έτσι δεν μάθαμε αν μέσα σε αυτά υπήρχαν «πιπίλες» για τους παλιμπαιδίζοντες με το εξουσιαστικό παιχνίδι και τις ευκαιρίες του. Ή ακόμη και «μάσκες ύπνου» ως απαραίτητο είδος ορισμένων που μπαίνουν στην Βουλή για να συναντήσουν τον Μορφέα. Αναλώσιμα είναι κι αυτά.
Η χώρα τυχαίως δεν έφθασε σ’ αυτήν την κατάντια. Την «πλάνεψαν και της αφήρεσαν τα πλουμιστά στολίδια»! Την λεηλάτησαν στην κυριολεξία. Εδώ θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τους ακατονόμαστους, ως γνωστούς-αγνώστους, όπως πολλές φορές συνηθίζεται και μας ενοχλεί σαν πολίτες που θέλουμε τους υπαίτιους να είναι ή γνωστοί ή άγνωστοι. Να μάθουμε επιτέλους… σε ποια κατηγορία εκ των δύο ανήκουν.
