Τραγικό και όμως πραγματικό…Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Οι μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα αποτελούν μια σταθερή και πάγια τακτική της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας. Με άλλα λόγια, ο κάθε Υπουργός που αναλαμβάνει τα ηνία του Υπουργείου Παιδείας επιχειρεί αλλαγές, ανάλογα με τα δικά του πιστεύω, γι’ αυτό και δεν έχουμε δει, μέχρι σήμερα, καμία θετική εξέλιξη, σε ότι έχει σχέση με τον εκπαιδευτικό τομέα.
Συμβαίνει, μάλιστα, το εντελώς αντίθετο, αφού οι αλλαγές που επιχειρούνται είναι πάντα ημιτελείς και δεν υιοθετούνται από την επόμενη ηγεσία του Υπουργείου.
Σήμερα, ακολουθώντας την παραδοσιακή αυτή πολιτική στη παιδεία, η αρμόδια Υπουργός προωθεί τις δικές της αλλαγές, με έναν τρόπο που, μάλλον, προκαλεί προβληματισμό, παρά μας βρίσκει σύμφωνους.
Χωρίς να θέλω να επεκταθώ σε όλο το μεταρρυθμιστικό έργο της Υπουργού, θα σταθώ, μόνον, σε ένα σημείο, που κατά την άποψή μου, είναι κομβικό. Πληροφορούμαστε, λοιπόν, πως έχει αποφασιστεί η δημιουργία του «Νέου Λυκείου» και μέχρι εδώ τα πράγματα βαίνουν καλώς, αφού όλοι αναγνωρίζουμε, πως τα πράγματα στον χώρο της παιδείας δεν πάνε καλά και χρειάζονται κάποιες ουσιαστικές αλλαγές. Μαθαίνοντας, όμως, πως το μάθημα της ιστορίας εξαιρείται από τον κορμό των υποχρεωτικών μαθητών, προβληματιζόμαστε αρνητικά για το πού οδηγούν την παιδεία μας οι ισχυροί της σημερινής πολιτικής σκηνής.
Η ιστορία αποτελεί το σημαντικότερο σημείο της ταυτότητας ενός λαού, γιατί εσωκλείει τον πολιτισμό και τα κατορθώματά του. Ένας λαός που έχει χάσει την ιστορία του είναι ένας λαός δυστυχισμένος, γιατί, επί της ουσίας, έχει χάσει τις ρίζες και το παρελθόν του.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που γεννιέται πολύ εύλογα το ερώτημα, γιατί κάποιοι προσπαθούν, τόσο επίμονα, να μας στερήσουν το δικαίωμα να ξέρουμε την ιστορία του έθνους μας; Ποιους ενοχλεί η ελληνική ιστορία και θέλουν να την διαγράψουν, αφού η λήθη επέρχεται μέσα από ανάλογες αποφάσεις, όπως είναι αυτή της σημερινής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας, που αποσκοπεί στην υποβίβαση του μαθήματος της ιστορίας;
Πρώτη από όλες τις υπόλοιπες χώρες, η Ελλάδα δίδαξε την σημασία της ιστορίας, μέσα από «αθάνατα» παραδείγματα, που για κάποιους έχουν γίνει τρόπος ζωής. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε πως οι δύο μεγαλύτεροι ιστορικοί του κόσμου και αυτοί που διέσωσαν την παράδοση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, ο Θουκυδίδης και ο Ηρόδοτος, έθεσαν με το έργο τους τα θεμέλια του Δυτικού πολιτισμού.
Μπρος, όμως, στις τελευταίες εξελίξεις που βλέπουμε να διαδραματίζονται στον χώρο της ελληνικής παιδείας, τα λόγια είναι περιττά. Και τι να πει, άλλωστε, κανείς, όταν δεν υπάρχει ίχνος σεβασμού για την παράδοση και τις αξίες ενός πολιτισμού και μάλιστα από τους εκ των έσω ισχυρούς παράγοντες.
Τελικά, είμαστε άξιοι της μοίρας μας, γι’ αυτό και τα λουζόμαστε…
