Οικονομικήκαι όχι μόνον “κατοχή”…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Η επιστολή που κυκλοφόρησε τις τελευταίες ημέρες στις Εκκλησίες της χώρας σχετικά με την υφιστάμενη οικονομική κατάσταση της πατρίδος μας στην παρούσα χρονική περίοδο, αν και ως επί τω πλείστων σχολιάστηκε αρνητικά, κυρίως, από διάφορους “μανδαρίνους” της ελληνικής τηλεόρασης, οι οποίοι βαυκαλίζονται, προβάλλοντας τις “μόστρες” τους από τα τηλεοπτικά παράθυρα, πραγματικά ανέφερε πολλές αλήθειες, που θα έπρεπε κάποια στιγμή να μας προβληματίσουν.
Δεν έχει, λοιπόν, καθόλου άδικο η Ιεραρχία, όταν αναφέρει πως η χώρα μας βρίσκεται υπό κατοχή. Πρόκειται για την χειρότερη οικονομική κατοχή που μπορεί να γνωρίσει ένα έθνος, μέσα από την οποία επιχειρείται μια άνευ προηγουμένου παρέμβαση εξωτερικών παραγόντων σε όλα τα εσωτερικά ζητήματα της χώρας.
Γιατί, όμως, ενοχλεί τόσο πολύ, όταν η εκκλησία αποκτά λόγο και μάλιστα τον εκφράζει μέσα από τις εμπεριστατωμένες τοποθετήσεις της; Γιατί κάποιοι θέλουν την εκκλησία, η οποία από ανέκαθεν διαδραμάτιζε έναν σημαντικό ρόλο στα κοινά πράγματα του έθνους, άβουλο και “άφωνο” θρησκευτικό όργανο;
Μήπως η Ορθοδοξία δεν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής πραγματικότητας, έναν ζωντανό οργανισμό που δεν εκφράζει μόνον την επίσημη θρησκεία μας, αλλά και το ελληνικό πνεύμα;
Είναι αλήθεια, ότι μας λείπει μια δυναμική θρησκευτική φυσιογνωμία, ισάξια με αυτήν του προηγούμενου Πατριάρχη μας, του Χριστόδουλου, ο οποίος ήξερε, τουλάχιστον, να υπερασπίζεται με σθένος τα ιδανικά της πατρίδος, μέσα στα οποία πρώτη θέση έχει η πίστη μας στον Χριστό. Ο αδόκητος θάνατός του προκάλεσε μια μεγάλη απώλεια στην πατρίδα, ένα αγεφύρωτο κενό, θα μπορούσε να πει κανείς και όχι άδικα, που δεν φαίνεται να κλείνει. Μια τέτοια φωνή λείπει από την χώρα. Να έχει θέσεις και να υπερασπίζεται με επιχειρήματα τα χρηστά ήθη και τις παραδόσεις της χώρας.
Δεν είναι κακό να ακούγεται ο λόγος της Εκκλησίας, ειδικά όταν αυτός βασίζεται σε ισχυρά επιχειρήματα και προασπίζει τα θρησκευτικά, αλλά και τα εθνικά δικαιώματα των πολιτών.
