Εκεί που σταματά
ο παραλογισμός,
αρχίζει η Ελλάδα…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται στην «καμπούρα» του κοσμάκη είναι προκλητικά και επικίνδυνα. Ο κόσμος, το εξιλαστήριο θύμα σε όλες τις περιπτώσεις, είναι αυτός που πληρώνει το μάρμαρο. Ανεξάρτητα, αν δεν φέρει καμία απολύτως ευθύνη για τα «σπασμένα» του κράτους. Αυτό, βέβαια, ελάχιστα ενδιαφέρει τους πολιτικούς ταγούς, που ακολουθούν πιστά το «δόγμα» του αποφασίζομεν και διατάζομεν.
Ενώ υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι εξεύρεσης κονδυλίων, για να καλυφθούν τα οικονομικά κενά του εξωτερικού χρέους, χωρίς να σηκώσει το βάρος ο μέσος πολίτης. Το κράτος, ακολουθώντας την πάγια πολιτική του, επιβάλει σκληρά μέτρα στο κοινωνικό σύνολο.
Περικοπές, μειώσεις και αυξήσεις, τρεις λέξεις κλειδιά στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, που έχουν φέρει στο χείλος του γκρεμού την ελληνική οικογένεια. Δεν ενδιαφέρει κανέναν αν εσύ δεν έχεις. Η απαίτηση να πληρώσεις παραμένει το ίδιο ισχυρή. Βλέπεις, είσαι πολίτης μιας «ευνομούμενης Πολιτείας» και επομένως οφείλεις να πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου προς το κράτος μέσα στο οποίο ζεις και δραστηριοποιείσαι. Έχει αναρωτηθείς όμως κανείς, γιατί το κράτος δεν πράττει από την πλευρά του αυτά που οφείλει να πράξει, στα πλαίσια των δικών του υποχρεώσεων προς την κοινωνία, την οποία εκπροσωπεί στα έδρανα του ελληνικού κοινοβουλίου; Δηλαδή να φροντίζει για το καλό και την ευημερία της, γιατί σίγουρα μια κοινωνία δεν ευημερεί, ούτε γίνεται ευτυχισμένη, όταν τα μέλη της επιβαρύνονται συνεχώς με νέα και σκληρά μέτρα που τους γονατίζουν. Τη στιγμή μάλιστα που η κοινωνική πολιτική του κράτους είναι ανύπαρκτη, γεγονός που σίγουρα δεν δικαιολογεί τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της σημερινής κυβέρνησης.
Γενικό συμπέρασμα είναι ότι την κρίση πληρώνουν, μόνον, οι απλοί πολίτες. Αυτοί είναι που καλούνται να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, γιατί το επίσημο κράτος δεν μπορεί να επιβάλει άλλα μέτρα, όπως λόγου χάρη πάταξη της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής που ακολουθούν τα ισχυρά συμφέροντα της χώρας, πέρα από τα γνωστά, που «ξεζουμίζουν» τον απλό φορολογούμενο.
Ενώ, αυτή η «έρμη», η ανάπτυξη της χώρας, πήγε στις ελληνικές καλένδες. Η χώρα αν και πλούσια σε φυσικά αγαθά, γιατί δεν είναι μόνον ο μουσακάς και το τζατζίκι που μας χαρακτηρίζουν, παραμένει σε σημείο μηδέν όσον αφορά την αναπτυξιακή της πορεία. Η ελληνική ανάπτυξη θα μπορούσε να παραλληλιστεί με μια άγονη γραμμή, συνεχής και απέραντη.
Είναι εγκληματικό και τραγικό να έχεις τα μέσα και να τα παραμερίζεις, ψάχνοντας για άλλες λύσεις, οι οποίες δεν αποδίδουν, παρά μόνον λυγίζουν την χώρα. Τρανταχτό παράδειγμα που αποδεικνύει του λόγου το αληθές, η ακίνητη περιουσία του κράτους. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, όταν κτήρια του ελληνικού κράτους μένουν ανεκμετάλλευτα, ενώ δημόσιες υπηρεσίες ενοικιάζουν και μάλιστα με υψηλό αντίτιμο άλλα, προκειμένου να βρουν στέγη. Παράλογο μεν, πραγματικό δε.
Τουρισμός, γεωθερμικό πεδίο, αρχαιολογία, φυσικά κάλλη και δυνατότητες μένουν ανεκμετάλλευτες, τη στιγμή μάλιστα που η εθνική οικονομία έχει πιάσει πάτο. Απίστευτο, αλλά οπωσδήποτε ελληνικό.
Τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται στην «καμπούρα» του κοσμάκη είναι προκλητικά και επικίνδυνα. Ο κόσμος, το εξιλαστήριο θύμα σε όλες τις περιπτώσεις, είναι αυτός που πληρώνει το μάρμαρο. Ανεξάρτητα, αν δεν φέρει καμία απολύτως ευθύνη για τα «σπασμένα» του κράτους. Αυτό, βέβαια, ελάχιστα ενδιαφέρει τους πολιτικούς ταγούς, που ακολουθούν πιστά το «δόγμα» του αποφασίζομεν και διατάζομεν.
Ενώ υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι εξεύρεσης κονδυλίων, για να καλυφθούν τα οικονομικά κενά του εξωτερικού χρέους, χωρίς να σηκώσει το βάρος ο μέσος πολίτης. Το κράτος, ακολουθώντας την πάγια πολιτική του, επιβάλει σκληρά μέτρα στο κοινωνικό σύνολο.
Περικοπές, μειώσεις και αυξήσεις, τρεις λέξεις κλειδιά στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, που έχουν φέρει στο χείλος του γκρεμού την ελληνική οικογένεια. Δεν ενδιαφέρει κανέναν αν εσύ δεν έχεις. Η απαίτηση να πληρώσεις παραμένει το ίδιο ισχυρή. Βλέπεις, είσαι πολίτης μιας «ευνομούμενης Πολιτείας» και επομένως οφείλεις να πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου προς το κράτος μέσα στο οποίο ζεις και δραστηριοποιείσαι. Έχει αναρωτηθείς όμως κανείς, γιατί το κράτος δεν πράττει από την πλευρά του αυτά που οφείλει να πράξει, στα πλαίσια των δικών του υποχρεώσεων προς την κοινωνία, την οποία εκπροσωπεί στα έδρανα του ελληνικού κοινοβουλίου; Δηλαδή να φροντίζει για το καλό και την ευημερία της, γιατί σίγουρα μια κοινωνία δεν ευημερεί, ούτε γίνεται ευτυχισμένη, όταν τα μέλη της επιβαρύνονται συνεχώς με νέα και σκληρά μέτρα που τους γονατίζουν. Τη στιγμή μάλιστα που η κοινωνική πολιτική του κράτους είναι ανύπαρκτη, γεγονός που σίγουρα δεν δικαιολογεί τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της σημερινής κυβέρνησης.
Γενικό συμπέρασμα είναι ότι την κρίση πληρώνουν, μόνον, οι απλοί πολίτες. Αυτοί είναι που καλούνται να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, γιατί το επίσημο κράτος δεν μπορεί να επιβάλει άλλα μέτρα, όπως λόγου χάρη πάταξη της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής που ακολουθούν τα ισχυρά συμφέροντα της χώρας, πέρα από τα γνωστά, που «ξεζουμίζουν» τον απλό φορολογούμενο.
Ενώ, αυτή η «έρμη», η ανάπτυξη της χώρας, πήγε στις ελληνικές καλένδες. Η χώρα αν και πλούσια σε φυσικά αγαθά, γιατί δεν είναι μόνον ο μουσακάς και το τζατζίκι που μας χαρακτηρίζουν, παραμένει σε σημείο μηδέν όσον αφορά την αναπτυξιακή της πορεία. Η ελληνική ανάπτυξη θα μπορούσε να παραλληλιστεί με μια άγονη γραμμή, συνεχής και απέραντη.
Είναι εγκληματικό και τραγικό να έχεις τα μέσα και να τα παραμερίζεις, ψάχνοντας για άλλες λύσεις, οι οποίες δεν αποδίδουν, παρά μόνον λυγίζουν την χώρα. Τρανταχτό παράδειγμα που αποδεικνύει του λόγου το αληθές, η ακίνητη περιουσία του κράτους. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, όταν κτήρια του ελληνικού κράτους μένουν ανεκμετάλλευτα, ενώ δημόσιες υπηρεσίες ενοικιάζουν και μάλιστα με υψηλό αντίτιμο άλλα, προκειμένου να βρουν στέγη. Παράλογο μεν, πραγματικό δε.
Τουρισμός, γεωθερμικό πεδίο, αρχαιολογία, φυσικά κάλλη και δυνατότητες μένουν ανεκμετάλλευτες, τη στιγμή μάλιστα που η εθνική οικονομία έχει πιάσει πάτο. Απίστευτο, αλλά οπωσδήποτε ελληνικό.
