Στην χώρα του ΔΝΤ τα πάντα μοιάζουν
απελπιστικά μελαγχολικά
απελπιστικά μελαγχολικά
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Στην Ελλάδα ή καλύτερα στην χώρα του ΔΝΤ οι πολίτες έχουν μάθει καλά τι θα πει να αναλαμβάνεις το κόστος της πολιτικής αυθαιρεσίας, μιλώντας πάντοτε διαχρονικά και σε βάθος χρόνου. Οι πολιτικές πρακτικές των τελευταίων τριάντα χρόνων, αν μη τι άλλο, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως αποτυχημένες. Τρανταχτό παράδειγμα η οικονομική εξαθλίωση της χώρας, που σίγουρα δεν είναι αποτέλεσμα μιας μόνον κυβερνητικής πολιτικής.
Και όταν αναλογιζόμενος την σημερινή κατάσταση της εθνικής οικονομίας, διερωτάσαι φωναχτά «πως φτάσαμε σε αυτό εδώ το σημείο;» οι απαντήσεις κατακλύζουν το μυαλό σου σωρηδόν. Ξέρεις τι και ποιοι έφταιξαν, αλλά δεν ωφελεί να τους κατονομάσεις. Τα «παραθυράκια» που σκοπίμως έχουν δημιουργηθεί στους διάφορους ποινικούς Νόμους εξυπηρετούν συγκεκριμένα πρόσωπα, τα οποία είναι ή ήταν σε υψηλά ιστάμενες θέσεις. Ξέρεις, λοιπόν, ότι δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα. Ο καταγγελτικός λόγος σου δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, γι’ αυτό πολύ απλά δεν ασχολείσαι, παρά μόνον με τα δικά σου προβλήματα, που στην παρούσα φάση είναι πολλά και διάφορα.
Φτάσαμε λοιπόν και επίσημα να ακολουθούμε με θρησκευτική ευλάβεια οδηγίες και κατευθυντήριες γραμμές από εξωτερικούς παράγοντες, που ως «εισβολείς» σε ξένα εδάφη βρήκαν την ευκαιρία να βάλουν στο «μάτι» ότι πιο σημαντικό είχε από ανέκαθεν η χώρα μας.
Ενώ, «τρίτοι» αλωνίζουν στην χώρα, πάντοτε με την μεταφορική έννοια της λέξης, εμείς περιμένουμε τι άλλο θα μας ετοιμάσουν. Το «μαχαίρι» σε μισθούς, επιδόματα και συντάξεις είναι αυτό που αναμένεται να κόψει το νήμα της ζωής μας.
Η ασφυκτική πολιτική του κράτους μας πνίγει σε καθημερινή βάση. Μια αργή αλλά επώδυνη διαδικασία που έχει στόχο να μας αποτελειώσει. Περιμένουμε, μόνον, ποιος θα λυγίσει και θα πέσει πρώτος. Ο αγώνας για την επιβίωση είναι σκληρός και ανελέητος, σαν να ήταν παιχνίδι κάποιας αρρωστημένης φαντασίας που απολαμβάνει να βλέπει ανθρώπους να βασανίζονται από τις νέες παγίδες που τους στήνουν, κάθε φορά που πάνε να αποφύγουν τις παλιές. Δεν εξηγούνται διαφορετικά τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης που λαμβάνονται μόνον εις βάρος μας, δηλαδή μόνον εις βάρος του απλού, φτωχού και ταλαιπωρημένου πολίτη αυτής της χώρας. Ως εύκολα θύματα και ταυτόχρονα ως σύγχρονοι «χαμάληδες», είμαστε αυτοί που σηκώνουν το βάρος της κρίσης. Μια κρίση που δημιουργήθηκε ειδικά για μας, στην προσπάθεια κάποιων να δικαιολογήσουν την «φυγάδευση» χρημάτων του κράτους για άλλες Πολιτείες…
Στην Ελλάδα ή καλύτερα στην χώρα του ΔΝΤ οι πολίτες έχουν μάθει καλά τι θα πει να αναλαμβάνεις το κόστος της πολιτικής αυθαιρεσίας, μιλώντας πάντοτε διαχρονικά και σε βάθος χρόνου. Οι πολιτικές πρακτικές των τελευταίων τριάντα χρόνων, αν μη τι άλλο, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως αποτυχημένες. Τρανταχτό παράδειγμα η οικονομική εξαθλίωση της χώρας, που σίγουρα δεν είναι αποτέλεσμα μιας μόνον κυβερνητικής πολιτικής.
Και όταν αναλογιζόμενος την σημερινή κατάσταση της εθνικής οικονομίας, διερωτάσαι φωναχτά «πως φτάσαμε σε αυτό εδώ το σημείο;» οι απαντήσεις κατακλύζουν το μυαλό σου σωρηδόν. Ξέρεις τι και ποιοι έφταιξαν, αλλά δεν ωφελεί να τους κατονομάσεις. Τα «παραθυράκια» που σκοπίμως έχουν δημιουργηθεί στους διάφορους ποινικούς Νόμους εξυπηρετούν συγκεκριμένα πρόσωπα, τα οποία είναι ή ήταν σε υψηλά ιστάμενες θέσεις. Ξέρεις, λοιπόν, ότι δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα. Ο καταγγελτικός λόγος σου δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, γι’ αυτό πολύ απλά δεν ασχολείσαι, παρά μόνον με τα δικά σου προβλήματα, που στην παρούσα φάση είναι πολλά και διάφορα.
Φτάσαμε λοιπόν και επίσημα να ακολουθούμε με θρησκευτική ευλάβεια οδηγίες και κατευθυντήριες γραμμές από εξωτερικούς παράγοντες, που ως «εισβολείς» σε ξένα εδάφη βρήκαν την ευκαιρία να βάλουν στο «μάτι» ότι πιο σημαντικό είχε από ανέκαθεν η χώρα μας.
Ενώ, «τρίτοι» αλωνίζουν στην χώρα, πάντοτε με την μεταφορική έννοια της λέξης, εμείς περιμένουμε τι άλλο θα μας ετοιμάσουν. Το «μαχαίρι» σε μισθούς, επιδόματα και συντάξεις είναι αυτό που αναμένεται να κόψει το νήμα της ζωής μας.
Η ασφυκτική πολιτική του κράτους μας πνίγει σε καθημερινή βάση. Μια αργή αλλά επώδυνη διαδικασία που έχει στόχο να μας αποτελειώσει. Περιμένουμε, μόνον, ποιος θα λυγίσει και θα πέσει πρώτος. Ο αγώνας για την επιβίωση είναι σκληρός και ανελέητος, σαν να ήταν παιχνίδι κάποιας αρρωστημένης φαντασίας που απολαμβάνει να βλέπει ανθρώπους να βασανίζονται από τις νέες παγίδες που τους στήνουν, κάθε φορά που πάνε να αποφύγουν τις παλιές. Δεν εξηγούνται διαφορετικά τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης που λαμβάνονται μόνον εις βάρος μας, δηλαδή μόνον εις βάρος του απλού, φτωχού και ταλαιπωρημένου πολίτη αυτής της χώρας. Ως εύκολα θύματα και ταυτόχρονα ως σύγχρονοι «χαμάληδες», είμαστε αυτοί που σηκώνουν το βάρος της κρίσης. Μια κρίση που δημιουργήθηκε ειδικά για μας, στην προσπάθεια κάποιων να δικαιολογήσουν την «φυγάδευση» χρημάτων του κράτους για άλλες Πολιτείες…
