Εγώ πότε θα πάρω σύνταξη;
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Εγώ πότε θα πάρω σύνταξη; Ένα επιτακτικό ερώτημα της νέας γενιάς, της λεγόμενης και ως επτακοσίων ευρώ, τα οποία με τα σημερινά δεδομένα έχουν κατέβει στα τετρακόσια ή και τριακόσια ευρώ, αλλά κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται, αφού η χώρα οδεύει στο οικονομικά κραχ που της έχουν δημιουργήσει οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες που εδρεύουν μέσα και έξω από τα επίσημα εθνικά σύνορα.
Σύνταξη, λοιπόν, εμείς οι νέοι και εν δυνάμει παραγωγικοί πολίτες αυτής της χώρας κατά πάσα πιθανότητα δε θα πάρουμε ποτέ. Για να είμαστε, βέβαια, ειλικρινείς δεν μας ενδιαφέρει και τόσο, καθώς είμαστε πεπεισμένοι ότι δε θα φτάσουμε μέχρι τα βαθιά γεράματα, για να έχουμε δικαίωμα στη συνταξιοδότηση. Φορτωμένοι λογής οικονομικά προβλήματα έχουμε λυγίσει. Δεν υπάρχει κουράγιο για τίποτα. Από υπομονή, έχουμε στερέψει! Δεν μας έχει μείνει άλλη. Τα γεράματα και οι συντάξεις φαντάζουν ως σενάρια επιστημονικής φαντασίας του μυαλού μας. Δυστυχώς, είμαστε η πιο αδικημένη γενιά, καθώς η μόρφωση και οι γνώσεις μας έχουν μείνει ανεκμετάλλευτες ή κοστολογούνται με μισθούς πείνας, γεγονός που καθιστά την χώρα ανίκανη να διασφαλίσει τα δικαιώματά μας σε έναν υγιή και ποιοτικό τρόπο ζωής και εργασίας.
Πλέον, ούτε ο δημόσιος τομέας φαντάζει ως η ιδανικότερη λύση, για να προοδεύσει κάποιος στη ζωή του. Η σταδιακή κατάρρευση του δημοσίου, έτσι όπως την βιώνουμε σήμερα, αποδεικνύει ότι σε λίγα χρόνια ούτε εκεί τα πράγματα θα είναι ρόδινα. Το όνειρο των γονιών μας να γίνουμε υπάλληλοι του δημοσίου τομέα καταρρέει και αυτό μαζί με την εθνική οικονομία. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, αυτό είναι η ελληνική πραγματικότητα.
Η μετρολαγνεία της ελληνικής κυβέρνησης δεν έχει τέλος, με την μικρή επισήμανση, ότι κανένα από αυτά δεν έχει θετικό πρόσημο για το κοινωνικό σύνολο που επωμίζεται όλες τις αρνητικές συνέπειες της κρίσης. Ένα αβέβαιο, θολό τοπίο πλαισιώνει την καθημερινότητα του πολίτη, που αγκομαχεί να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Η επιβίωση έχει γίνει ζητούμενο. Ένας ανελέητος πόλεμος να κρατηθείς στη ζωή και τίποτα παραπάνω. Αυτή είναι η κοινωνική μέριμνα του ελληνικού κράτους. Η περιβόητη ανακούφιση του φτωχού και ταλαιπωρημένου πολίτη αυτής της χώρας, που υποτίθεται ότι θα ερχόταν μέσα σε μόλις εκατό ημέρες από την εκλογή του ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνησης. Πέραν όμως από περικοπές σε μισθούς, επιδόματα και συντάξεις δεν έχουμε δει τίποτα άλλο. Μάλιστα μας υπόσχονται χειρότερα χρόνια, καθώς τα χρήματα που μας λέγανε ότι υπάρχουν και μάλιστα με στόμφο, τελικά έχουν κάνει «φτερά».
Στάχτη έχουν γίνει τα όνειρά μας. Όνειρα που δεν πήραν ποτέ σάρα και οστά, γιατί πολύ απλά κάποιοι μας «έκλεψαν» το μέλλον, υποστηρίζοντας ότι πράττουν τα δέοντα, ώστε να κρατηθεί η χώρα σε στέρεη βάση, Το πολιτικό θράσος έχει περισσεύσει, με αποτέλεσμα να ξεχειλίσει το ποτήρι της δικής μας οργής…
Σύνταξη, λοιπόν, εμείς οι νέοι και εν δυνάμει παραγωγικοί πολίτες αυτής της χώρας κατά πάσα πιθανότητα δε θα πάρουμε ποτέ. Για να είμαστε, βέβαια, ειλικρινείς δεν μας ενδιαφέρει και τόσο, καθώς είμαστε πεπεισμένοι ότι δε θα φτάσουμε μέχρι τα βαθιά γεράματα, για να έχουμε δικαίωμα στη συνταξιοδότηση. Φορτωμένοι λογής οικονομικά προβλήματα έχουμε λυγίσει. Δεν υπάρχει κουράγιο για τίποτα. Από υπομονή, έχουμε στερέψει! Δεν μας έχει μείνει άλλη. Τα γεράματα και οι συντάξεις φαντάζουν ως σενάρια επιστημονικής φαντασίας του μυαλού μας. Δυστυχώς, είμαστε η πιο αδικημένη γενιά, καθώς η μόρφωση και οι γνώσεις μας έχουν μείνει ανεκμετάλλευτες ή κοστολογούνται με μισθούς πείνας, γεγονός που καθιστά την χώρα ανίκανη να διασφαλίσει τα δικαιώματά μας σε έναν υγιή και ποιοτικό τρόπο ζωής και εργασίας.
Πλέον, ούτε ο δημόσιος τομέας φαντάζει ως η ιδανικότερη λύση, για να προοδεύσει κάποιος στη ζωή του. Η σταδιακή κατάρρευση του δημοσίου, έτσι όπως την βιώνουμε σήμερα, αποδεικνύει ότι σε λίγα χρόνια ούτε εκεί τα πράγματα θα είναι ρόδινα. Το όνειρο των γονιών μας να γίνουμε υπάλληλοι του δημοσίου τομέα καταρρέει και αυτό μαζί με την εθνική οικονομία. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, αυτό είναι η ελληνική πραγματικότητα.
Η μετρολαγνεία της ελληνικής κυβέρνησης δεν έχει τέλος, με την μικρή επισήμανση, ότι κανένα από αυτά δεν έχει θετικό πρόσημο για το κοινωνικό σύνολο που επωμίζεται όλες τις αρνητικές συνέπειες της κρίσης. Ένα αβέβαιο, θολό τοπίο πλαισιώνει την καθημερινότητα του πολίτη, που αγκομαχεί να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Η επιβίωση έχει γίνει ζητούμενο. Ένας ανελέητος πόλεμος να κρατηθείς στη ζωή και τίποτα παραπάνω. Αυτή είναι η κοινωνική μέριμνα του ελληνικού κράτους. Η περιβόητη ανακούφιση του φτωχού και ταλαιπωρημένου πολίτη αυτής της χώρας, που υποτίθεται ότι θα ερχόταν μέσα σε μόλις εκατό ημέρες από την εκλογή του ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνησης. Πέραν όμως από περικοπές σε μισθούς, επιδόματα και συντάξεις δεν έχουμε δει τίποτα άλλο. Μάλιστα μας υπόσχονται χειρότερα χρόνια, καθώς τα χρήματα που μας λέγανε ότι υπάρχουν και μάλιστα με στόμφο, τελικά έχουν κάνει «φτερά».
Στάχτη έχουν γίνει τα όνειρά μας. Όνειρα που δεν πήραν ποτέ σάρα και οστά, γιατί πολύ απλά κάποιοι μας «έκλεψαν» το μέλλον, υποστηρίζοντας ότι πράττουν τα δέοντα, ώστε να κρατηθεί η χώρα σε στέρεη βάση, Το πολιτικό θράσος έχει περισσεύσει, με αποτέλεσμα να ξεχειλίσει το ποτήρι της δικής μας οργής…
