Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Και που είμαστε ακόμη…


Και που είμαστε ακόμη…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου

Περήφανη για το νέο της κόμμα και ακόμα περισσότερο για τον εαυτό της, αφού πλέον είναι αρχηγός παράταξης, αισθάνεται η κυρία Μπακογιάννη που με βαρύγδουπες δηλώσεις προσπαθεί να κερδίσει εντυπώσεις.
Ήταν όνειρο ζωής να γίνει επικεφαλής παράταξης και από την στιγμή που η υπόθεση δεν «έκατσε» με την Νέα Δημοκρατία, η δημιουργία νέου κομματικού σχηματισμού αποτελούσε μονόδρομο για την ίδια. Με τις ευλογίες και του γηραιότερου της οικογένειας, η πολιτικός από ανεξάρτητη βουλευτής έγινε Πρόεδρος κόμματος.
Βέβαια, μέσα στην γενικότερη «αναμπουμπούλα» της κρίσης, αυτό που ενδιαφέρει λιγότερο τον Έλληνα πολίτη είναι το νέο κόμμα της κυρίας Μπακογιάννη. Η ανακύκλωση των ίδιων «απαρχαιωμένων» ιδεών, αλλά αυτή τη φορά σε διαφορετικό «καλούπι», σίγουρα είναι κάτι που δεν μας προκαλεί αίσθηση. Νέοι πολιτικοί σχηματισμοί, που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα περισσότερο από έντονες ρήξεις με άλλα κόμματα στο όνομα της πολιτικής επικράτησης, δεν απηχούν τα δικά μας θέλω. Αυτό, δυστυχώς, δεν το έχουν καταλάβει οι πολιτικοί «ταγοί», που πορεύονται την μοναχική τους πολιτική πορεία.
Αντί να έχουμε μια δυναμική συσπείρωση όλων των παρατάξεων και πολιτικών δυνάμεων της χώρας, με βασικό σκοπό την έξοδο της χώρας από το οικονομικό τέλμα, ο καθένας κοιτάει να εξασφαλίσει το πολιτικό- προσωπικό του συμφέρον. Η επικράτηση, δηλαδή η δόξα και το αίσθημα ανωτερότητας, εμπίπτουν στην σφαίρα του επιθυμητού.
Η πολιτική έχει εξελιχθεί σε έναν επαγγελματικό χώρο, ικανό να προσφέρει σε κάποιον οικονομικές απολαβές και διευκολύνσεις, ειδικά δε στην σύγχρονη εποχή, που η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο σε όλη την χώρα. Ενώ, οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης δεν αφήνουν ανάσα ζωής στους απλούς πολίτες, που βρίσκονται στο «μέτωπο» της κρίσης.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η δημιουργία του νέου κόμματος, της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», έχει περάσει στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας χωρίς φαμφάρες.
Η λέξη Δημοκρατία από την άλλη, ταλαιπωρημένη και φθαρμένη από τις λάθος χρήσεις τόσων χρόνων, αποτελεί μόνιμο σημείο στην γλώσσα των πολιτικών. Αμ, δε! Κοτζάμ Δημοκρατία είναι αυτή, ανεξάρτητα αν οι περισσότεροι δεν έχουν συνειδητοποιήσει την βαθύτερη σημασία της. Πώς να το κάνουμε, άλλωστε, είναι τάση της εποχής να δηλώνει ο κάθε άσχετος ότι είναι Δημοκράτης. Εξ ου και η συχνή χρήση της λέξης στο καθημερινό λεξιλόγιο των πολιτικών.
Όλοι, λοιπόν, έγιναν Δημοκράτες, θεωρώντας ότι μόνον έτσι θα μπορέσουν να φτάσουν στην συνείδηση του μέσου ψηφοφόρου, γιατί έτσι βλέπων τους Έλληνες πολίτες, ως «κινούμενες» ψήφους, που είναι χρήσιμες, μόνον, όταν το απαιτούν οι ανάγκες των εκλογών.
Μην παραλείπουμε, επίσης, ότι το νέο κόμμα της κυρίας Μπακογιάννη αναμένεται να αποδυναμώσει ακόμη περισσότερο την παράταξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού αποσκοπεί να ανδρωθεί και να ριζώσει μέσα από τα σπλάχνα της γαλάζιας παράταξης. Εξάλλου, τα πρώτα σκιρτήματα στους κόλπους της ΝΔ έχουν δημιουργήσει και τις πρώτες ρωγμές στην βάση της παράταξης. Με λίγα λόγια είναι προφανείς οι λόγοι δημιουργίας της ΔΗ. ΣΥ όπως πολύ χαρακτηριστικά λέγεται ο νέος κομματικός σχηματισμός της κυρίας Ν. Μπακογιάννη. Για να μην πιστέψει κανείς ότι θα προσφέρει κάτι περισσότερο. Και που είμαστε ακόμη…