Το οικονομικό έργο της κυβέρνησης,
μια συνταγή που έτυχε, αλλά δεν πέτυχε…
Αν μπούμε στην διαδικασία να κάνουμε έναν μίνι απολογισμό του κυβερνητικού έργου του ΠΑΣΟΚ στον έναν χρόνο και βάλε που ασκεί την διοίκηση της Ελλάδος, δε θα αργήσουμε να καταλάβουμε, πως πέρα από περικοπές μισθών και συντάξεων, αλλά και αυξήσεις σε φόρους και τέλη, το κυβερνών κόμμα δεν έχει να καυχηθεί για τίποτε άλλο.
Τα σκληρά οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης αποτελούν μια μόνιμη επωδό σε μια δίχως προηγούμενο σφιχτή πολιτική του κράτους, που έχει βαπτιστεί ως «νοικοκυροσύνη» της εθνικής δημοσιονομικής κατάστασης.
Οι πολιτικοί«νοικοκύρηδες», λοιπόν, ήρθαν για να βάλουν σε μια τάξη τα οικονομικά μας, αφού τα δικά τους τα έχουν τακτοποιήσει με περισσή φροντίδα στις τράπεζες της Ελβετίας, προκειμένου να είναι ασφαλείς και μακριά από τα πάτρια εδάφη, που δεν είναι ικανά να τα διασφαλίσουν (η εμπιστοσύνη που λέγαμε…). Γι’ αυτό και όταν δημοσιεύεται το πόθεν έσχες των πολιτικών ταγών της χώρας, όπως έχει καθιερωθεί στα πλαίσια της διαφάνειας που διατείνονται οι κυβερνώντες μας, διαπιστώνουμε πως οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας είναι σχεδόν.. φτωχοί, αφού οι αριθμοί είναι λειψοί και πολύ μικρότεροι από αυτό που θα έπρεπε να είναι.
Είχαμε μείνει όμως στον απολογισμό του έργου της σημερινής κυβέρνησης. Ένα έργο που οι περισσότεροι ευχόμαστε να μην είχαμε δει ποτέ, αφού βάζει στόχο την οικονομική μας δυνατότητα με όλες τις αρνητικές συνέπειες που απορρέουν από μια αυτή την πρακτική.
Ούτε η ίδια η κυβέρνηση δεν πιστεύει πια για την αποτελεσματικότητα της οικονομικής της πολιτικής, αφού δεν φαίνεται οι θυσίες μας να αποδίδουν καρπούς. Το ψαλίδισμα σε εισοδήματα και συντάξεις των πολιτών πήρε δραματικές διαστάσεις και το μόνο που κατάφερε η κυβέρνηση ήταν να οδηγήσει τους πολίτες στο χείλος της οικονομικής εξαθλίωσης.
Σήμερα, μετά από ένα χρόνο και κάτι μήνες που μετρά το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο μέσος πολίτης της χώρας αισθάνεται εγκλωβισμένος σε μια ασφυκτική οικονομική πολιτική, που ωστόσο δεν του παρέχει εγγυήσεις, ότι θα έχει ευνοϊκά αποτελέσματα έστω και σε βάθος χρόνου. Ακόμη και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός κομπάζει όταν μιλάει για το οικονομικό μέλλον της χώρας. Έχει χαθεί η σιγουριά από την φωνή του. Ο λόγος του έχει γίνει αβέβαιος και προβληματικός. Λέει κάτι ο κύριος Γ. Παπανδρέου και ακούγοντας τον σκέφτεσαι ανεπαίσθητα αν το εννοεί, γιατί σε έχει συνηθίσει σε δυσάρεστες εκπλήξεις. Η εμπιστοσύνη του κόσμου έχει κλονιστεί σοβαρά και μάλλον ανεπανόρθωτα.
Τι λες βρε Γιωργάκη… σκέφτεσαι και υπομειδιάς, γιατί γνωρίζεις πολύ καλά, ότι από σένα δεν εξαρτάται τίποτα. Εσύ υπάρχεις γιατί είσαι μέρος του συστήματος, που αντλεί από σένα πόρους, για να μπορεί να κινεί τα νήματα που τροφοδοτούν το «κεφάλι».
Τα φιλόδοξα σχέδια της κυβέρνησης για την οικονομική αναδιάρθρωση της χώρας και τα σχετικά, σερβιρίστηκαν πολύ ωραία και με ροζ περιτύλιγμα, στην πράξη, όμως, οδήγησαν στην οικονομική εξαθλίωση του πολίτη, η οποία μόλις ξεκίνησε, αφού κανείς δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει με ακρίβεια, για το πότε θα τελειώσουν οι οικονομικές περιπέτειες της κοινωνίας.
Από θεωρία μπουχτίσαμε. Στην πράξη αποτύχαμε παταγωδώς. Απλώς, επιβιώνουμε, αναγκασμένοι να επιτελούμε τον ρόλο του απλού, ταπεινού και χωρίς λόγο πολίτη μιας δημοκρατικής χώρας, που εξ ορισμού μας αναγκάζει να ακολουθούμε τις επιταγές των «ανωτέρων».
Αν μπούμε στην διαδικασία να κάνουμε έναν μίνι απολογισμό του κυβερνητικού έργου του ΠΑΣΟΚ στον έναν χρόνο και βάλε που ασκεί την διοίκηση της Ελλάδος, δε θα αργήσουμε να καταλάβουμε, πως πέρα από περικοπές μισθών και συντάξεων, αλλά και αυξήσεις σε φόρους και τέλη, το κυβερνών κόμμα δεν έχει να καυχηθεί για τίποτε άλλο.
Τα σκληρά οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης αποτελούν μια μόνιμη επωδό σε μια δίχως προηγούμενο σφιχτή πολιτική του κράτους, που έχει βαπτιστεί ως «νοικοκυροσύνη» της εθνικής δημοσιονομικής κατάστασης.
Οι πολιτικοί«νοικοκύρηδες», λοιπόν, ήρθαν για να βάλουν σε μια τάξη τα οικονομικά μας, αφού τα δικά τους τα έχουν τακτοποιήσει με περισσή φροντίδα στις τράπεζες της Ελβετίας, προκειμένου να είναι ασφαλείς και μακριά από τα πάτρια εδάφη, που δεν είναι ικανά να τα διασφαλίσουν (η εμπιστοσύνη που λέγαμε…). Γι’ αυτό και όταν δημοσιεύεται το πόθεν έσχες των πολιτικών ταγών της χώρας, όπως έχει καθιερωθεί στα πλαίσια της διαφάνειας που διατείνονται οι κυβερνώντες μας, διαπιστώνουμε πως οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας είναι σχεδόν.. φτωχοί, αφού οι αριθμοί είναι λειψοί και πολύ μικρότεροι από αυτό που θα έπρεπε να είναι.
Είχαμε μείνει όμως στον απολογισμό του έργου της σημερινής κυβέρνησης. Ένα έργο που οι περισσότεροι ευχόμαστε να μην είχαμε δει ποτέ, αφού βάζει στόχο την οικονομική μας δυνατότητα με όλες τις αρνητικές συνέπειες που απορρέουν από μια αυτή την πρακτική.
Ούτε η ίδια η κυβέρνηση δεν πιστεύει πια για την αποτελεσματικότητα της οικονομικής της πολιτικής, αφού δεν φαίνεται οι θυσίες μας να αποδίδουν καρπούς. Το ψαλίδισμα σε εισοδήματα και συντάξεις των πολιτών πήρε δραματικές διαστάσεις και το μόνο που κατάφερε η κυβέρνηση ήταν να οδηγήσει τους πολίτες στο χείλος της οικονομικής εξαθλίωσης.
Σήμερα, μετά από ένα χρόνο και κάτι μήνες που μετρά το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο μέσος πολίτης της χώρας αισθάνεται εγκλωβισμένος σε μια ασφυκτική οικονομική πολιτική, που ωστόσο δεν του παρέχει εγγυήσεις, ότι θα έχει ευνοϊκά αποτελέσματα έστω και σε βάθος χρόνου. Ακόμη και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός κομπάζει όταν μιλάει για το οικονομικό μέλλον της χώρας. Έχει χαθεί η σιγουριά από την φωνή του. Ο λόγος του έχει γίνει αβέβαιος και προβληματικός. Λέει κάτι ο κύριος Γ. Παπανδρέου και ακούγοντας τον σκέφτεσαι ανεπαίσθητα αν το εννοεί, γιατί σε έχει συνηθίσει σε δυσάρεστες εκπλήξεις. Η εμπιστοσύνη του κόσμου έχει κλονιστεί σοβαρά και μάλλον ανεπανόρθωτα.
Τι λες βρε Γιωργάκη… σκέφτεσαι και υπομειδιάς, γιατί γνωρίζεις πολύ καλά, ότι από σένα δεν εξαρτάται τίποτα. Εσύ υπάρχεις γιατί είσαι μέρος του συστήματος, που αντλεί από σένα πόρους, για να μπορεί να κινεί τα νήματα που τροφοδοτούν το «κεφάλι».
Τα φιλόδοξα σχέδια της κυβέρνησης για την οικονομική αναδιάρθρωση της χώρας και τα σχετικά, σερβιρίστηκαν πολύ ωραία και με ροζ περιτύλιγμα, στην πράξη, όμως, οδήγησαν στην οικονομική εξαθλίωση του πολίτη, η οποία μόλις ξεκίνησε, αφού κανείς δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει με ακρίβεια, για το πότε θα τελειώσουν οι οικονομικές περιπέτειες της κοινωνίας.
Από θεωρία μπουχτίσαμε. Στην πράξη αποτύχαμε παταγωδώς. Απλώς, επιβιώνουμε, αναγκασμένοι να επιτελούμε τον ρόλο του απλού, ταπεινού και χωρίς λόγο πολίτη μιας δημοκρατικής χώρας, που εξ ορισμού μας αναγκάζει να ακολουθούμε τις επιταγές των «ανωτέρων».
