Εργασία και χαρά…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Μπορεί να έχω μεγαλώσει αρκετά για να σκέφτομαι τι επάγγελμα θα ήθελα να ακολουθήσω στο μέλλον, ωστόσο ενδόμυχα και εντελώς αθώα περνάνε σκέψεις από το μυαλό μου σχετικά με το θέμα. Βλέπετε, στην Ελλάδα ότι και να σπουδάσεις είναι δύσκολο να απασχοληθείς επαγγελματικά στον αντίστοιχο τομέα, αλλά και αν το καταφέρεις, πάλι δεν είσαι ικανοποιημένος, καθώς οι οικονομικές απολαβές είναι πολύ χαμηλότερες από αυτές που θα έπρεπε να είναι.
Ως αρκετά συνειδητοποιημένο άτομο, λοιπόν, έχω οδηγηθεί στο συμπέρασμα, πως θα ήθελα να είχα γίνει δημόσιος υπάλληλος, όπως χιλιάδες τόσοι άλλοι συμπολίτες μου.
Αν κάποτε οι γονείς επιθυμούσαν τα παιδιά τους να διαπρέψουν σε κάποια επιστήμη, ιατρική ή νομική ας πούμε, σήμερα οι περισσότεροι θέλουν να τα δουν δημοσίους υπαλλήλους, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί ξέρουν πως είναι το μόνο επάγγελμα στην Ελλάδα, το οποίο σου παρέχει ένα σταθερό εισόδημα και την ασφάλεια του δημοσίου.
Μπορεί τα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης να στρέφονται σε μεγάλο βαθμό κατά των δημοσίων υπαλλήλων, καθώς οι τελευταίοι αντιμετωπίζονται ως η αιτία του κακού (και όπου κακό βλέπε την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας), η αίγλη του επαγγέλματος παραμένει ζωντανή.
Λίγο το έχεις, μέσα στα ασφυκτικά οικονομικά πλαίσια του σήμερα, εσύ να έχεις την θέση σου, το μισθό σου αν και περικομμένο, τις άδειες και τις αργίες σου; Όχι βέβαια, είναι μεγάλη υπόθεση, σκέφτονται οι περισσότεροι, μεταξύ των οποίων και δύο περσόνες που έτυχε να συναντήσω σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Είναι αυτό που λέμε εργασία και χαρά, μόνον που η χαρά στην περίπτωσή τους υπερισχύει με αποτέλεσμα το γραφείο που τις φιλοξενεί να έχει μετατραπεί σε χώρο κοινωνικών συναντήσεων. Καφεδάκια, γελάκια, κουβεντούλες… το σκηνικό που πλαισιώνει την εύθυμη ατμόσφαιρα του γραφείου. Είναι απίστευτος ο τρόπος που αντιμετωπίζουν την εργασία τους, χαλαρά και ξένοιαστα. Αμ δε! Έτσι είναι όταν έχεις και τις πλάτες της προϊστάμενης αρχής, που σφυρίζει αδιάφορα μπρος σε αυτές τις καταστάσεις.
Τι κι αν οι υπόλοιποι συνάδελφοι, από το δίπλα, γραφείο, που δεν έχουν τα ίδια κονέ κοιτάνε με στραβό μάτι. Οι συγκεκριμένες περσόνες, τους γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, συνεχίζοντας να βγάζουν τα φρύδια τους και να συνομιλούν με τους “φανταστικούς” τους φίλους στο Face Book. Αυτό θα πει δημόσιος υπάλληλος που ανταποκρίνεται πλήρως στον ρόλο του, ο οποίος δεν είναι κανένας άλλος, από το να στρογγυλοκάθονται στην καρέκλα τους, γεμίζοντας με την “πληθωρική” παρουσία τους τα γραφεία της δημόσιας υπηρεσίας όπου απασχολούνται.
Με λίγα λόγια, το επάγγελμα του δημοσίου υπαλλήλου παραμένει ζητούμενο, τουλάχιστον, για τους περισσότερους, αφού το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι οι άυλες και πολλές φορές ανούσιες υπηρεσίες…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Μπορεί να έχω μεγαλώσει αρκετά για να σκέφτομαι τι επάγγελμα θα ήθελα να ακολουθήσω στο μέλλον, ωστόσο ενδόμυχα και εντελώς αθώα περνάνε σκέψεις από το μυαλό μου σχετικά με το θέμα. Βλέπετε, στην Ελλάδα ότι και να σπουδάσεις είναι δύσκολο να απασχοληθείς επαγγελματικά στον αντίστοιχο τομέα, αλλά και αν το καταφέρεις, πάλι δεν είσαι ικανοποιημένος, καθώς οι οικονομικές απολαβές είναι πολύ χαμηλότερες από αυτές που θα έπρεπε να είναι.
Ως αρκετά συνειδητοποιημένο άτομο, λοιπόν, έχω οδηγηθεί στο συμπέρασμα, πως θα ήθελα να είχα γίνει δημόσιος υπάλληλος, όπως χιλιάδες τόσοι άλλοι συμπολίτες μου.
Αν κάποτε οι γονείς επιθυμούσαν τα παιδιά τους να διαπρέψουν σε κάποια επιστήμη, ιατρική ή νομική ας πούμε, σήμερα οι περισσότεροι θέλουν να τα δουν δημοσίους υπαλλήλους, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί ξέρουν πως είναι το μόνο επάγγελμα στην Ελλάδα, το οποίο σου παρέχει ένα σταθερό εισόδημα και την ασφάλεια του δημοσίου.
Μπορεί τα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης να στρέφονται σε μεγάλο βαθμό κατά των δημοσίων υπαλλήλων, καθώς οι τελευταίοι αντιμετωπίζονται ως η αιτία του κακού (και όπου κακό βλέπε την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας), η αίγλη του επαγγέλματος παραμένει ζωντανή.
Λίγο το έχεις, μέσα στα ασφυκτικά οικονομικά πλαίσια του σήμερα, εσύ να έχεις την θέση σου, το μισθό σου αν και περικομμένο, τις άδειες και τις αργίες σου; Όχι βέβαια, είναι μεγάλη υπόθεση, σκέφτονται οι περισσότεροι, μεταξύ των οποίων και δύο περσόνες που έτυχε να συναντήσω σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Είναι αυτό που λέμε εργασία και χαρά, μόνον που η χαρά στην περίπτωσή τους υπερισχύει με αποτέλεσμα το γραφείο που τις φιλοξενεί να έχει μετατραπεί σε χώρο κοινωνικών συναντήσεων. Καφεδάκια, γελάκια, κουβεντούλες… το σκηνικό που πλαισιώνει την εύθυμη ατμόσφαιρα του γραφείου. Είναι απίστευτος ο τρόπος που αντιμετωπίζουν την εργασία τους, χαλαρά και ξένοιαστα. Αμ δε! Έτσι είναι όταν έχεις και τις πλάτες της προϊστάμενης αρχής, που σφυρίζει αδιάφορα μπρος σε αυτές τις καταστάσεις.
Τι κι αν οι υπόλοιποι συνάδελφοι, από το δίπλα, γραφείο, που δεν έχουν τα ίδια κονέ κοιτάνε με στραβό μάτι. Οι συγκεκριμένες περσόνες, τους γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, συνεχίζοντας να βγάζουν τα φρύδια τους και να συνομιλούν με τους “φανταστικούς” τους φίλους στο Face Book. Αυτό θα πει δημόσιος υπάλληλος που ανταποκρίνεται πλήρως στον ρόλο του, ο οποίος δεν είναι κανένας άλλος, από το να στρογγυλοκάθονται στην καρέκλα τους, γεμίζοντας με την “πληθωρική” παρουσία τους τα γραφεία της δημόσιας υπηρεσίας όπου απασχολούνται.
Με λίγα λόγια, το επάγγελμα του δημοσίου υπαλλήλου παραμένει ζητούμενο, τουλάχιστον, για τους περισσότερους, αφού το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι οι άυλες και πολλές φορές ανούσιες υπηρεσίες…
