Τα ευτράπελα του δημοσίου
που μας οδήγησαν στο οικονομικό τέλμα…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Οι τελευταίες αποκαλύψεις όσον αφορά δημοσίους υπαλλήλους που έπαιρναν δύο μισθούς και αμείβονταν εξτρά για υπερωρίες που δεν δούλεψαν, αποτελούν τρανταχτό παράδειγμα της κατασπατάλησης δημοσίους χρήματος, που οδήγησε τελικά την χώρα σε δημοσιονομική ύφεση.
Ο δημόσιος τομέας καρκινοβατεί εδώ και πολλά χρόνια, το θέμα είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο. Το σαθρό σύστημα λειτουργίας πάνω στο οποίο στηρίζεται η δημόσια διοίκηση δεν έχει αφήσει και πολλά περιθώρια βελτίωσης των οικονομικής της χώρας.
Και ενώ φωνάζουν, δικαίως θα πει κάποιος, οι δημόσιοι υπάλληλοι για τα εργασιακά τους δικαίωμα, μην φέροντας ευθύνη για τις ρουσφετολογικές πρακτικές της εκάστοτε κυβέρνηση που οδήγησαν στον ασύλληπτο αριθμό τους στις διάφορες δημόσιες υπηρεσίες του κράτους, η εθνική οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο.
Χωρίς να θέλουμε να αδικήσουμε κανέναν, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο δημόσιος τομέας είναι αυτός που έχει επιβαρύνει τραγικά την δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Μόνον να σκεφτούμε τα διάφορα “κουφά” επιδόματα που έπαιρναν οι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως λόγου χάρη επίδομα μεταφοράς φακέλου από την μια υπηρεσία στην άλλη, γίνεται φανερό ότι το “μπάχαλό” στο οποίο είχαν εξελιχθεί κάποιες δημόσιες υπηρεσίες λειτούργησε εις βάρος του κοινωνικού συνόλου της χώρας, που σήμερα καλείται να πληρώσει τα σπασμένα.
Πιο αδικημένος παραμένει ο ιδιωτικός τομέας. Σήμερα, μάλιστα, που έχει αποφασιστεί να γίνουν περικοπές στους μισθούς των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι είναι έτσι και αλλιώς κατώτεροι από αυτό που θα έπρεπε να είναι, η κατάσταση μοιάζει ακόμη πιο απελπιστική.
Όσο και να μη μας αρέσει, όλο το κακό ξεκίνησε από τους λανθασμένους χειρισμούς κυβερνήσεων, που οδήγησαν στον ασύλληπτο για τα ελληνικά δεδομένα αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, με εντελώς λάθος ανακατανομή στις διάφορες υπηρεσίες.
Το αποτέλεσμα; Υπηρεσίες ζωτικής σημασίας να ταλαιπωρούνται από ελλείψεις σε προσωπικό, αντιμετωπίζοντας αδυναμία εξυπηρέτησης πολιτών και άλλες, που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα περισσότερο από το να συμβάλλουν στην ταλαιπωρία του Έλληνα πολίτη, μέσα από την πολυπλοκότητα της γραφειοκρατίας, να έχουν δεκαπλάσιο προσωπικό από αυτό που θα έπρεπε. Αμ, δε! Πως αλλιώς θα δικαιολογηθούν οι μισθοί κάποιων, που έχουν να προσφέρουν έργο μηδέν;
Είναι πολύ χαρακτηριστικά τα περιστατικά, όταν υπάλληλοι σε συγκεκριμένη δημόσια υπηρεσία έκαναν ποδόλουτρο εν ώρα εργασίας, γιατί πολύ απλά δεν είχαν να κάνουν τίποτα καλύτερο. Ενώ, κάποιοι άλλοι είχαν μετατρέψει τα γραφεία τους σε χώρο εστίασης. Απίστευτα περιστατικά, που, ωστόσο, εμπίπτουν στην δημοσιοϋπαλληλίστικη πραγματικότητα, για να μην πούμε νοοτροπία και παρεξηγηθούν κάποιοι.
Είναι να μην τρελαίνεσαι, όταν εν μέσω οικονομικής κρίσης και στα πρόθυρα χρεοκοπία της χώρας, υπάρχουν υπάλληλοι στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, οι οποίοι παίρνουν μισθό πάνω από τρεις χιλιάδες ευρώ και λίγα λέω τώρα. Τη στιγμή μάλιστα που ο βασικός μισθός του ιδιωτικού τομέα έχει κατέβει στα πεντακόσια ενενήντα δύο ευρώ και κινδυνεύει να πέσει ακόμη περισσότερο με τα σημερινά δεδομένα(;).
Αν δεν μπει μια τάξη στο δημόσιο, προκοπή δεν πρόκειται να δει ο τόπος. Είναι τόσο απλό, όσο και δύσκολο, καθώς τα συμφέροντα που θα πληγούν δε θα επιτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Οι τελευταίες αποκαλύψεις όσον αφορά δημοσίους υπαλλήλους που έπαιρναν δύο μισθούς και αμείβονταν εξτρά για υπερωρίες που δεν δούλεψαν, αποτελούν τρανταχτό παράδειγμα της κατασπατάλησης δημοσίους χρήματος, που οδήγησε τελικά την χώρα σε δημοσιονομική ύφεση.
Ο δημόσιος τομέας καρκινοβατεί εδώ και πολλά χρόνια, το θέμα είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο. Το σαθρό σύστημα λειτουργίας πάνω στο οποίο στηρίζεται η δημόσια διοίκηση δεν έχει αφήσει και πολλά περιθώρια βελτίωσης των οικονομικής της χώρας.
Και ενώ φωνάζουν, δικαίως θα πει κάποιος, οι δημόσιοι υπάλληλοι για τα εργασιακά τους δικαίωμα, μην φέροντας ευθύνη για τις ρουσφετολογικές πρακτικές της εκάστοτε κυβέρνηση που οδήγησαν στον ασύλληπτο αριθμό τους στις διάφορες δημόσιες υπηρεσίες του κράτους, η εθνική οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο.
Χωρίς να θέλουμε να αδικήσουμε κανέναν, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο δημόσιος τομέας είναι αυτός που έχει επιβαρύνει τραγικά την δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Μόνον να σκεφτούμε τα διάφορα “κουφά” επιδόματα που έπαιρναν οι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως λόγου χάρη επίδομα μεταφοράς φακέλου από την μια υπηρεσία στην άλλη, γίνεται φανερό ότι το “μπάχαλό” στο οποίο είχαν εξελιχθεί κάποιες δημόσιες υπηρεσίες λειτούργησε εις βάρος του κοινωνικού συνόλου της χώρας, που σήμερα καλείται να πληρώσει τα σπασμένα.
Πιο αδικημένος παραμένει ο ιδιωτικός τομέας. Σήμερα, μάλιστα, που έχει αποφασιστεί να γίνουν περικοπές στους μισθούς των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι είναι έτσι και αλλιώς κατώτεροι από αυτό που θα έπρεπε να είναι, η κατάσταση μοιάζει ακόμη πιο απελπιστική.
Όσο και να μη μας αρέσει, όλο το κακό ξεκίνησε από τους λανθασμένους χειρισμούς κυβερνήσεων, που οδήγησαν στον ασύλληπτο για τα ελληνικά δεδομένα αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, με εντελώς λάθος ανακατανομή στις διάφορες υπηρεσίες.
Το αποτέλεσμα; Υπηρεσίες ζωτικής σημασίας να ταλαιπωρούνται από ελλείψεις σε προσωπικό, αντιμετωπίζοντας αδυναμία εξυπηρέτησης πολιτών και άλλες, που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα περισσότερο από το να συμβάλλουν στην ταλαιπωρία του Έλληνα πολίτη, μέσα από την πολυπλοκότητα της γραφειοκρατίας, να έχουν δεκαπλάσιο προσωπικό από αυτό που θα έπρεπε. Αμ, δε! Πως αλλιώς θα δικαιολογηθούν οι μισθοί κάποιων, που έχουν να προσφέρουν έργο μηδέν;
Είναι πολύ χαρακτηριστικά τα περιστατικά, όταν υπάλληλοι σε συγκεκριμένη δημόσια υπηρεσία έκαναν ποδόλουτρο εν ώρα εργασίας, γιατί πολύ απλά δεν είχαν να κάνουν τίποτα καλύτερο. Ενώ, κάποιοι άλλοι είχαν μετατρέψει τα γραφεία τους σε χώρο εστίασης. Απίστευτα περιστατικά, που, ωστόσο, εμπίπτουν στην δημοσιοϋπαλληλίστικη πραγματικότητα, για να μην πούμε νοοτροπία και παρεξηγηθούν κάποιοι.
Είναι να μην τρελαίνεσαι, όταν εν μέσω οικονομικής κρίσης και στα πρόθυρα χρεοκοπία της χώρας, υπάρχουν υπάλληλοι στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, οι οποίοι παίρνουν μισθό πάνω από τρεις χιλιάδες ευρώ και λίγα λέω τώρα. Τη στιγμή μάλιστα που ο βασικός μισθός του ιδιωτικού τομέα έχει κατέβει στα πεντακόσια ενενήντα δύο ευρώ και κινδυνεύει να πέσει ακόμη περισσότερο με τα σημερινά δεδομένα(;).
Αν δεν μπει μια τάξη στο δημόσιο, προκοπή δεν πρόκειται να δει ο τόπος. Είναι τόσο απλό, όσο και δύσκολο, καθώς τα συμφέροντα που θα πληγούν δε θα επιτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη…
