Συνήθεις πρακτικές
που δεν αλλάζουν…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Η φιέστα των εκλογολόγων και των εκλογομαγείρων έλαβε τέλος, τουλάχιστον, για την προσεχή τετραετία, με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων για τις «ταραχώδεις» αυτοδιοικητικές εκλογές του «Καλλικράτη».
Το θέμα είναι ότι η επόμενη ημέρα, την οποία κάποιοι ρομαντικοί περίμεναν ως βάλσαμο για την “φθαρμένη” καθημερινότητα, δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούργιο. Τα ίδια και τα ίδια, μόνον, που σε κάποιες περιπτώσεις με διαφορετικά πρόσωπα. Όπως λέει, όμως, πολύ θυμόσοφα ο λαός μας, τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Το σύστημα δεν αλλάζει, είναι ίδιο και απαράλλαχτο, ανεξάρτητα αν κάποιοι έρχονται και κάποιοι άλλοι φεύγουν.
Οι εκλογές αποτελούν μια τυπική διαδικασία, που απλά αποτελεί την «κουρτίνα» που κρύβει το μη δημοκρατικό πρόσωπο του συστήματος. Ειλημμένες αποφάσεις του συστήματος γίνονται πράξη, χωρίς να υπολογίζουν τη γνώμη και τα θέλω μας. Εμείς είμαστε πρόβατα, μαντρωμένα και τρομοκρατημένα από τις τελευταίες οικονομικές εξελίξεις και όχι μόνον, που λαμβάνουν χώρα στην πατρίδα μας. Έτσι ακριβώς μας αντιμετωπίζουν οι ισχυροί άνδρες της χώρας, ως πρόβατα που σχηματίζουν ένα άβουλο «σύνολο», που είναι χρήσιμο, μόνον, για να βγάζει εκλογικά αποτελέσματα, ανάλογα με τις ανάγκες που υπάρχουν κάθε φορά Και μετά μας λένε ότι ζούμε σε μια Δημοκρατική χώρα, όπου ο επικρατεί ο λόγος της πλειοψηφίας, κούνια που μας κούναγε…
Τελικά, δεν αλλάζουν τόσο εύκολα κάποια πράγματα. Ούτε, βέβαια, οι εκλογές είναι ικανές να φέρουν αλλαγές και ανατροπές σε κατεστημένα και παλαιοκομματικές πρακτικές.
Η επόμενη ημέρα των εκλογών είναι ακριβώς η ίδια με την προηγούμενη. Μάλιστα, σύμφωνα με τα μηνύματα που λαμβάνουμε από διάφορους καλοθελητές, οι οικονομικές δυσκολίες θα δυσχεραίνουν πολύ περισσότερο, άρα οι μέρες μετά τις εκλογές θα είναι πολύ χειρότερες.
Ως χώρα του μνημονίου και της τρόικας, είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούμε στις αποφάσεις που λαμβάνονται για εμάς χωρίς εμάς, άσχετα αν δεν φταίμε σε τίποτα.
Ούτε βέβαια οι βαρύγδουπες δηλώσεις κορυφαίων πολιτικών στελεχών της χώρας, που δεν ξέρουν τι εστί να είσαι άνεργος ή εργαζόμενος των πεντακοσίων ευρώ, ότι πρέπει να κάνουμε θυσίες για να ανακάμψει η χώρα, μας αγγίζουν.
Γιατί βρε παιδιά, μαζί τα φάγαμε και πρέπει να πληρώσουμε τα σπασμένα; Όχι βέβαια, αλλά επειδή, όπως είπα και προηγουμένως, ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα, το μάρμαρο το πληρώνουν πάντα οι αθώοι, ενώ οι άμεσα εμπλεκόμενοι μένουν κάπου στην άκρη. Συνήθεις πρακτικές που δεν αλλάζουν…
Γιατί δεν βγάζουν στη σέντρα όλους αυτούς που κατέκλεψαν και ρήμαξαν τη χώρα; Γιατί δεν προσωποποιήθηκε η αυθαιρεσία και η κακοδιαχείριση; Άπειρα γιατί, που δύσκολα θα απαντηθούν. Εμείς, όμως, ξέρουμε, ότι η σπατάλη έχει χέρια, η λαμογιά έχει πρόσωπο και τα ψέματα έχουν στόματα. Αν κάποιοι συνεχίζουν να υποτιμάνε την στοιχειώδη νοημοσύνη μας, νομίζοντας ότι είμαστε πειθήνια όργανα, η απάντηση που πήραν, αλλά το έπαιξαν ανίδεοι, στις εκλογές που πέρασαν, ήταν αποστομωτική και θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να τους προβληματίσει.
