Όταν οι λέξεις έχουν χάσει την σημασία τους…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Για παράδειγμα σε ρωτάει κάποιος από τυπικότητα, πάντα, τι κάνεις και συ χωρίς δεύτερη σκέψη απαντάς καλά, ακόμη και αν δεν είσαι καθόλου καλά. Ακόμα και αν είσαι στα μαύρα σου και δεν έχεις με ποιον να μοιραστείς τα προβλήματά σου. Έχεις γίνει ασυνείδητα υποκριτής, γιατί το μόνον που σε νοιάζει είναι το τι πρέπει να πεις. Φοβάσαι μην παρεξηγηθείς και πας κόντρα στο ρέμα (και όπου ρέμα βλέπε κατεστημένο), γι’ αυτό υπηρετείς με ευλάβεια τους σκοπούς που σου έχουν θέσει.
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Μια υποκρισία χωρίς προηγούμενο και χωρίς ενδοιασμούς. Το ξέρεις, ωστόσο δεν είσαι σε θέση να κάνεις κάτι, για να το αλλάξεις.
Έχεις γίνει ένα “ρομποτάκι”, μετρημένο και φοβισμένο. Ένα υποχείριο της τυπικότητας και των αναγκών της κοινωνίας που σε περιβάλλει. Έχεις μάθει να συμβιβάζεσαι με το κατεστημένο, γι’ αυτό και όλα σου πάνε από το κακό στο χειρότερο. Χαμογελάς από ανάγκη. Κρύβεις την πικρία σου πίσω από το προσποιητό χαμόγελο, ενώ μέσα σου κλαις και σπαράζεις. Κλαις για τα χαμένα όνειρα μιας χαμένης γενιάς και μιας σύγχρονης ανθρωπότητας που έχει βρεθεί στο επίκεντρο των δεινών που σπέρνει η εποχή στην οποία ανήκεις.
Απλές ερωτήσεις έχουν καταστεί τυποποιημένα σχήματα χωρίς ουσία και σκοπό. Λέμε από συνήθεια ότι είμαστε καλά και προτού προλάβουμε να απαντήσουμε, ο ερωτών, χωρίς να ακούσει την απάντησή μας, που είναι δεδομένη, έχει γυρίσει την πλάτη του και μας έχει προσπεράσει.
Ποτέ άλλοτε οι άνθρωποι δεν ήταν τόσο κοντά και συνάμα τόσο μακριά ο ένας από τον άλλον, όπως σήμερα. Έχουν απομακρυνθεί συναισθηματικά, γιατί ο καθένας έχει εγκλωβιστεί στα προβλήματά του, που δεν είναι και λίγα, για να λέμε του στραβού το δίκιο.
Με σημαία του τα οικονομικά προβλήματα, ο καθείς πορεύεται την δική του μοναχική πορεία, αδιάφορος για τον συνάνθρωπό του, που πράττει ακριβώς το ίδιο.
Οι λέξεις δεν ανταποκρίνονται πολλές φορές στην κυριολεκτική σημασία τους. Υπάρχουν για να εξυπηρετούν το τυπικό κομμάτι της καθημερινότητάς μας, γι’ αυτό, εξάλλου, δεν απορεί κανείς με την υφιστάμενη κατάσταση.
Νιώθεις και καθόλου άδικα, ότι ο κόσμος που σε περιβάλλει είναι ψυχρός και απόμακρος. Κάνεις μια βόλτα και παρατηρείς τα πρόσωπα των συμπολιτών σου, τόσο αποστασιοποιημένα που σε τρομάζουν. Προσπερνάει ο ένας τον άλλον αδιάφορα και βιαστικά.
Μια διάχυτη μελαγχολία, σημείο των καιρών θα μπορούσε να συμπληρώσει κάποιος φιλόσοφος της σύγχρονης εποχής αν και φιλοσοφία και σύγχρονη εποχή αποτελούν δύο έννοιες, μάλλον, ασυμβίβαστες…
Για παράδειγμα σε ρωτάει κάποιος από τυπικότητα, πάντα, τι κάνεις και συ χωρίς δεύτερη σκέψη απαντάς καλά, ακόμη και αν δεν είσαι καθόλου καλά. Ακόμα και αν είσαι στα μαύρα σου και δεν έχεις με ποιον να μοιραστείς τα προβλήματά σου. Έχεις γίνει ασυνείδητα υποκριτής, γιατί το μόνον που σε νοιάζει είναι το τι πρέπει να πεις. Φοβάσαι μην παρεξηγηθείς και πας κόντρα στο ρέμα (και όπου ρέμα βλέπε κατεστημένο), γι’ αυτό υπηρετείς με ευλάβεια τους σκοπούς που σου έχουν θέσει.
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Μια υποκρισία χωρίς προηγούμενο και χωρίς ενδοιασμούς. Το ξέρεις, ωστόσο δεν είσαι σε θέση να κάνεις κάτι, για να το αλλάξεις.
Έχεις γίνει ένα “ρομποτάκι”, μετρημένο και φοβισμένο. Ένα υποχείριο της τυπικότητας και των αναγκών της κοινωνίας που σε περιβάλλει. Έχεις μάθει να συμβιβάζεσαι με το κατεστημένο, γι’ αυτό και όλα σου πάνε από το κακό στο χειρότερο. Χαμογελάς από ανάγκη. Κρύβεις την πικρία σου πίσω από το προσποιητό χαμόγελο, ενώ μέσα σου κλαις και σπαράζεις. Κλαις για τα χαμένα όνειρα μιας χαμένης γενιάς και μιας σύγχρονης ανθρωπότητας που έχει βρεθεί στο επίκεντρο των δεινών που σπέρνει η εποχή στην οποία ανήκεις.
Απλές ερωτήσεις έχουν καταστεί τυποποιημένα σχήματα χωρίς ουσία και σκοπό. Λέμε από συνήθεια ότι είμαστε καλά και προτού προλάβουμε να απαντήσουμε, ο ερωτών, χωρίς να ακούσει την απάντησή μας, που είναι δεδομένη, έχει γυρίσει την πλάτη του και μας έχει προσπεράσει.
Ποτέ άλλοτε οι άνθρωποι δεν ήταν τόσο κοντά και συνάμα τόσο μακριά ο ένας από τον άλλον, όπως σήμερα. Έχουν απομακρυνθεί συναισθηματικά, γιατί ο καθένας έχει εγκλωβιστεί στα προβλήματά του, που δεν είναι και λίγα, για να λέμε του στραβού το δίκιο.
Με σημαία του τα οικονομικά προβλήματα, ο καθείς πορεύεται την δική του μοναχική πορεία, αδιάφορος για τον συνάνθρωπό του, που πράττει ακριβώς το ίδιο.
Οι λέξεις δεν ανταποκρίνονται πολλές φορές στην κυριολεκτική σημασία τους. Υπάρχουν για να εξυπηρετούν το τυπικό κομμάτι της καθημερινότητάς μας, γι’ αυτό, εξάλλου, δεν απορεί κανείς με την υφιστάμενη κατάσταση.
Νιώθεις και καθόλου άδικα, ότι ο κόσμος που σε περιβάλλει είναι ψυχρός και απόμακρος. Κάνεις μια βόλτα και παρατηρείς τα πρόσωπα των συμπολιτών σου, τόσο αποστασιοποιημένα που σε τρομάζουν. Προσπερνάει ο ένας τον άλλον αδιάφορα και βιαστικά.
Μια διάχυτη μελαγχολία, σημείο των καιρών θα μπορούσε να συμπληρώσει κάποιος φιλόσοφος της σύγχρονης εποχής αν και φιλοσοφία και σύγχρονη εποχή αποτελούν δύο έννοιες, μάλλον, ασυμβίβαστες…
