Συνειδητά φυλακισμένοι…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Ο Έλληνας είναι γνωστός για την αχαλίνωτη τρέλα του. Πώς να το κάνουμε, άλλωστε, είναι θέμα γονιδίων, γι’ αυτό και όλα τα απίστευτα λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα.
Μπορεί η οικονομική κρίση να κρατά καλά και γερά… Οι συνθήκες διαβίωσης να χειροτερεύουν, οι νέοι να αδυνατούν να βρουν μια θέση εργασίας, οι ηλικιωμένοι να μετράνε τα κουκιά της σύνταξής τους, η υπανάπτυξη να δεσπόζει σε όλο της το μεγαλείο, η αναδουλειά και η ανασφάλιστη εργασία να αποτελούν σημεία των καιρών, ο Έλληνας βρίσκει χίλιους τρόπους για να διασκεδάζει την πικρία του και να αναλώνεται σε θέματα χωρίς ουσία και περιεχόμενο.
Ο κόσμος πεινάει και έχει φτάσει στο αμήν, κάποιοι όμως έχουν ξεχαστεί τελείως, αφού προτιμάνε να ασχοληθούν με τα reality shows που ανεβάζουν τα ποσοστά τηλεθέασης της ελληνικής τηλεόρασης.
Το χαζοκούτι, όπως πολύ σωστά χαρακτηρίζουν πολλοί την τηλεόραση, αναφερόμενοι κυρίως στα μηνύματα που αυτή θέλει να περάσει στους δέκτες της, έχει το χάρισμα να ελέγχει ακόμη και συνειδήσεις. Γιατί δεν εξηγείται διαφορετικά, για το πως είναι δυνατόν, με τα χίλια μύρια κακών που μας έχουν βρει σαν χώρα, εμείς να ασχολούμαστε με το τι έφαγε ο κύριος τάδε και με ποιον τα έχει η κυρία δείνα. Είναι τελείως τρελό και παράλογο, αν και εμπίπτει στην ελληνική πραγματικότητα…
Ανοίγουμε την τηλεόραση και τι βλέπουμε; Την κυρά Κατίνα να βουρτσίζει τα δόντια της επιδεικτικά. Βρε που φτάσαμε, είναι η πρώτη σκέψη που μας έρχεται εκείνη την στιγμή. Συνειδητοποιούμε, ότι γινόμαστε μάρτυρες ιδιωτικών στιγμών μιας ομάδας συνανθρώπων μας, που προφανώς έχει μπερδέψει την προσωπική ζωή με κάποια κωμική ταινία, ωστόσο πέφτουμε στην παγίδα της κλειδαρότρυπας και παρακολουθούμε τις συμπεριφορές των έγκλειστων αυτών ατόμων, που μέχρι εχθές δεν τους ήξερε κανένας. Για μια στιγμή μας πιάνει γέλιο. Είναι πράγματι πολύ αστείοι, για να μην πούμε καμιά άλλη λέξη και παρεξηγηθούμε. Γελάνε, κλαίνε, μαλώνουνε και όλα αυτά στα πλαίσια του reality που συμμετέχουν.
Μας φαίνεται παράξενο... πώς είναι δυνατόν κάποιος άνθρωπος να θυσιάζει κατ’ αυτόν τον τρόπο την προσωπική του ζωή; Ουσιαστικά να γίνεται ο γελωτοποιός της ελληνικής τηλεόρασης για να λάβει το μεγάλο βραβείο, που είναι κάποιες χιλιάδες ευρώ. Τόσο, δηλαδή, όσο κοστολογούν κάποιοι την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Όλα στην φόρα, πεταμένα και ποδοπατημένα για τις ανάγκες της εύκολης δόξας και του γρήγορου χρήματος. Η λέξη σεβασμός υπάρχει, μόνον, για να πλουτίζει το λεξιλόγιό μας, για κανένα άλλον λόγο…
Είναι κρίμα σκέφτεσαι, όταν βλέπεις ανάμεσα στην ομάδα των τηλεοπτικά έγκλειστων, κάποιον συνάνθρωπο με εμφανή ψυχολογικά προβλήματα. Τα λόγια περιττεύουν και τι να πεις δηλαδή. Το μόνο που μένει είναι η διάχυτη απαισιοδοξία…
Ο Έλληνας είναι γνωστός για την αχαλίνωτη τρέλα του. Πώς να το κάνουμε, άλλωστε, είναι θέμα γονιδίων, γι’ αυτό και όλα τα απίστευτα λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα.
Μπορεί η οικονομική κρίση να κρατά καλά και γερά… Οι συνθήκες διαβίωσης να χειροτερεύουν, οι νέοι να αδυνατούν να βρουν μια θέση εργασίας, οι ηλικιωμένοι να μετράνε τα κουκιά της σύνταξής τους, η υπανάπτυξη να δεσπόζει σε όλο της το μεγαλείο, η αναδουλειά και η ανασφάλιστη εργασία να αποτελούν σημεία των καιρών, ο Έλληνας βρίσκει χίλιους τρόπους για να διασκεδάζει την πικρία του και να αναλώνεται σε θέματα χωρίς ουσία και περιεχόμενο.
Ο κόσμος πεινάει και έχει φτάσει στο αμήν, κάποιοι όμως έχουν ξεχαστεί τελείως, αφού προτιμάνε να ασχοληθούν με τα reality shows που ανεβάζουν τα ποσοστά τηλεθέασης της ελληνικής τηλεόρασης.
Το χαζοκούτι, όπως πολύ σωστά χαρακτηρίζουν πολλοί την τηλεόραση, αναφερόμενοι κυρίως στα μηνύματα που αυτή θέλει να περάσει στους δέκτες της, έχει το χάρισμα να ελέγχει ακόμη και συνειδήσεις. Γιατί δεν εξηγείται διαφορετικά, για το πως είναι δυνατόν, με τα χίλια μύρια κακών που μας έχουν βρει σαν χώρα, εμείς να ασχολούμαστε με το τι έφαγε ο κύριος τάδε και με ποιον τα έχει η κυρία δείνα. Είναι τελείως τρελό και παράλογο, αν και εμπίπτει στην ελληνική πραγματικότητα…
Ανοίγουμε την τηλεόραση και τι βλέπουμε; Την κυρά Κατίνα να βουρτσίζει τα δόντια της επιδεικτικά. Βρε που φτάσαμε, είναι η πρώτη σκέψη που μας έρχεται εκείνη την στιγμή. Συνειδητοποιούμε, ότι γινόμαστε μάρτυρες ιδιωτικών στιγμών μιας ομάδας συνανθρώπων μας, που προφανώς έχει μπερδέψει την προσωπική ζωή με κάποια κωμική ταινία, ωστόσο πέφτουμε στην παγίδα της κλειδαρότρυπας και παρακολουθούμε τις συμπεριφορές των έγκλειστων αυτών ατόμων, που μέχρι εχθές δεν τους ήξερε κανένας. Για μια στιγμή μας πιάνει γέλιο. Είναι πράγματι πολύ αστείοι, για να μην πούμε καμιά άλλη λέξη και παρεξηγηθούμε. Γελάνε, κλαίνε, μαλώνουνε και όλα αυτά στα πλαίσια του reality που συμμετέχουν.
Μας φαίνεται παράξενο... πώς είναι δυνατόν κάποιος άνθρωπος να θυσιάζει κατ’ αυτόν τον τρόπο την προσωπική του ζωή; Ουσιαστικά να γίνεται ο γελωτοποιός της ελληνικής τηλεόρασης για να λάβει το μεγάλο βραβείο, που είναι κάποιες χιλιάδες ευρώ. Τόσο, δηλαδή, όσο κοστολογούν κάποιοι την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Όλα στην φόρα, πεταμένα και ποδοπατημένα για τις ανάγκες της εύκολης δόξας και του γρήγορου χρήματος. Η λέξη σεβασμός υπάρχει, μόνον, για να πλουτίζει το λεξιλόγιό μας, για κανένα άλλον λόγο…
Είναι κρίμα σκέφτεσαι, όταν βλέπεις ανάμεσα στην ομάδα των τηλεοπτικά έγκλειστων, κάποιον συνάνθρωπο με εμφανή ψυχολογικά προβλήματα. Τα λόγια περιττεύουν και τι να πεις δηλαδή. Το μόνο που μένει είναι η διάχυτη απαισιοδοξία…
