ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΔΕΝ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Η προεκλογική διεργασία σχετικά με το ποιος πολιτικός πρέπει να κατέβει υποψήφιος στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές και ποιος όχι, αποτελεί ένα οξύ πονοκέφαλο για τα δύο μεγάλα κόμματα που επιδιώκουν να μαζέψουν όσον το δυνατόν περισσότερες ψήφους στην κάλπη του το καθένα. Η αξιολόγηση των υποψηφίων πρέπει να γίνει με σωστή ακρίβεια, ώστε να διαπιστωθεί ποιος τραβάει περισσότερο και ποιος λιγότερο στις προτιμήσεις του κόσμου, για να απορριφθεί αμέσως. Το λαοπρόβλητο προφίλ ενός ισχυρού άνδρα αποτελεί το βασικότερο κίνητρο για τις ανωτέρω επιλογές, αν λάβουμε σοβαρά υπόψη τις περισσότερες υποψηφιότητες που έχουν ανακοινωθεί. Βέβαια, και αυτό αποτελεί σήμα κατατεθέν των επικείμενων εκλογών, οι διασπαστικές τάσεις που σημειώνονται στα πλαίσια των υποψηφιοτήτων που ανακοινώνονται, αποτελούν “αγκάθια” στην ομαλή άσκηση του αντιπολιτευτικού έργου. Πως να το κάνουμε, άλλωστε, οι προθέσεις της ανεξάρτητης βουλευτή, γνωστής κόρης του μπαμπά της, είναι ολοφάνερες. Προ πυλών το νέο κόμμα με αρχηγό την κυρία Μπακογιάννη. Το θέμα είναι πόσο και πως θα μπορέσει να κρατηθεί, γιατί δεν αρκεί μόνον ένα όνομα, για να μπορέσει να προωθήσει τα φιλόδοξα σχέδιά της η σιδηρά κυρία του πολιτικού στίβου.
Το παιχνίδι των εντυπώσεων από την άλλη που επιχειρεί η κάθε παράταξη ξεχωριστά, μέσα από τις τακτικές που επιλέγει, δεν φαίνεται να ενθουσιάζει τον απογοητευμένο ψηφοφόρο, που ακόμα γεύεται την ξινίλα των τελευταίων εθνικών εκλογών. Κάποιοι εύχονται να τους κοβόταν το χέρι για την λάθος επιλογή που έκαναν στις εκλογές του περασμένου Οκτώβρη, αλλά ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΔΕΝ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ, όπως βροντοφώναζε και ο πιο “ισχυρός” άνδρας της χώρας.
Τρέχουν και δεν φτάνουν τα πολιτικά παιδιά του κάθε κόμματος, στην προσπάθειά τους να μαζέψουν όσο το δυνατόν περισσότερους ψήφους, βασισμένοι στην παλιά και καλά γνωστή συνταγή, αυτήν της άμετρης “υποσχεσιολογίας”.
Τελικά, η προεκλογική περίοδος είναι η πιο αισιόδοξη της ζωής μας, αν λάβουμε υπόψη μας όλα αυτά που λέγονται με στόμφο και σοβαρότητα από τους ενδιαφερόμενους πολιτικούς. Όλες δηλαδή οι πολιτικές δυνάμεις παραδέχονται πως υπάρχει ελπίδα, ένα λαμπρό μέλλον με πολλές προοπτικές εξέλιξης και εξόδου από τα χρόνια προβλήματα της χώρας. Με μια μικρή διευκρίνηση, πάντοτε, το κάθε κόμμα προβάλλεται ως το μοναδικό που μπορεί να κάνει το όνειρο του Έλληνα πολίτη πραγματικότητα.
Ξαφνικά, εκεί δηλαδή που τα πάντα ήταν μαύρα και άραχνα, ξαναζωντανεύει η ελπίδα για κάτι καλύτερο. Η κατάσταση αλλάζει άρδην και αρχίζεις να θεωρείς πως μια καινούργια μέρα θα ξεκινήσει. Παρόλο που κατά βάθος ξέρεις πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, εκτός από τα πρόσωπα στην πυραμίδα της εξουσίας, είσαι τόσο ευάλωτος που έχεις ανάγκη να πιστέψεις σε κάτι καλό. Και εκεί είναι που κάνεις, για άλλη μια φορά άλλωστε, το μεγάλο λάθος! Πιστεύεις σε κάτι που έχει ημερομηνία λήξης, δυστυχώς…
