Περιμένοντας για μια θέση κάτω από τον ήλιο…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Η ανακοίνωση των βάσεων για τις διάφορες σχολές της χώρας σήμανε το τέλος της αγωνίας των υποψηφίων. Η περιβόητη κατάργηση της βάσης του δέκα έδωσε την δυνατότητα σε πολλούς υποψηφίους να περάσουν στα διάφορα ΤΕΙ που υπάρχουν, κυρίως σε περιφερειακές περιοχές.
Γίνεσαι φοιτητής και θεωρείς ότι επιτέλους μια καινούργια ζωής ανοίγεται διάπλατα μπροστά σου. Είναι η λεγόμενη εποχή της αθωότητας, γι’ αυτό και είσαι ακόμα σε θέση να κάνεις όνειρα. Τα πιο τρελά όνειρα της ζωής σου. Για παράδειγμα πιστεύεις, εντελώς εσφαλμένα, ότι η εισαγωγή σου σε ένα πανεπιστήμιο συνεπάγεται μια λαμπρή καριέρα στο μέλλον. Είπαμε, όμως, έχεις βολευτεί στο ροζ συννεφάκι σου και αρνείσαι να πιστέψεις τις δυσοίωνες προβλέψεις, που σε τακτά χρονικά διαστήματα ακούγονται για το μέλλον σου. Συνεχίζεις να ονειρεύεσαι ακάθεκτος όλα αυτά τα ωραία που έχεις φανταστεί. Έλα μου ντε, που η ζωή είναι πιο σκληρή από ότι φαίνεται και τα πράγματα γυρίζουν μπούμερανγκ.
Η Ελλάδα, μια μικρή γεωγραφικά χώρα, έχει γεμίσει λογής πτυχιούχους. Η απόκτηση ενός πτυχίου έχει γίνει μια εύκολη υπόθεση, καθώς η τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει απαξιωθεί δραματικά από τις κατά καιρούς αποφάσεις της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας. Φέτος, μάλιστα, περάσανε σε ΤΕΙ υποψήφιοι που παρέδωσαν λευκή κόλλα στις εξετάσεις. (Τώρα μάλιστα, αυτή είναι η δωρεάν δημόσια παιδεία). Η κατάργηση της βάσης του δέκα αποτελεί μια κραυγαλέα περίπτωση κακοποίησης του εκπαιδευτικού συστήματος. Πλέον, οι σπουδές έχουν γίνει αυτοσκοπός, αφού η επαγγελματική αποκατάσταση φαντάζει ένα εγχείρημα δύσκολο και σχεδόν ακατόρθωτο.
Άντε και μπήκες στο πανεπιστήμιο, τι γίνεται, όμως, μετά την απόκτηση του πολυπόθητου πτυχίου; Ποιος σου εξασφαλίζει τα επαγγελματικά σου δικαιώματα; Απολύτως κανείς! Τελικά η δωρεάν, δημόσια, παιδεία που αναφέρουν με λάβρα φωνή οι πολιτικοί μας, είναι πολύ ακριβή. Το θέμα είναι ότι δεν είναι και ανταποδοτική. Σπουδάζεις χωρίς καμία εγγύηση για μια θέση εργασίας. Το κράτος οφείλει να μεριμνάει για τους νέους και μορφωμένους ανθρώπους, τους οποίους έχει σπουδάσει.
Δεν είναι δυνατόν, από την άλλη, οι πτυχιούχοι της χώρας να είναι δεκαπλάσιοι από τις θέσεις εργασίας που υπάρχουν. Ούτε να υπάρχουν ΤΕΙ με ειδικότητες που δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες που έχει η ελληνική αγορά εργασίας. Ποιόν κοροϊδεύουμε επιτέλους; Οι νέοι πτυχιούχοι που βρέθηκαν στον δρόμο της ανεργίας, δεν βρέθηκαν εκεί τυχαία. Το ίδιο το κράτος συνέβαλε με τις ενέργειές του στην άσχημη αυτή κατάληξη μεγάλης μερίδας νέων πολιτών αυτής της χώρας, οι οποίοι φέρουν τίτλους σπουδών και περιμένουν, ακόμα, για μια θέση κάτω από τον ήλιο…
