Φωτιές που δεν σβήνουν…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Η κυνική ομολογία του εμπρηστή που έβαζε φωτιές στην περιοχή της Μεσσηνίας, ότι πρόκειται για μια πράξη που απλά του αρέσει, αν μη τι άλλο προκαλεί την νοημοσύνη του κάθε σώφρονα ανθρώπου. Σε αυτό το σημείο είναι που αναρωτιέται κανείς, πολύ εύλογα κατ’ εμέ, εάν η υπάρχουσα νομοθεσία που προβλέπει κυρώσεις γι’ αυτές τις περιπτώσεις, είναι κάπως ελαστική (;).
Ο καθένας σε αυτή την χώρα, στα πλαίσια της ασυδοσίας που γεννά η αχαλίνωτη δημοκρατία, πράττει κατά το δοκούν. Με άλλα λόγια κάνει ότι του αρέσει, για να μην πούμε κάτι πιο βαρύ και παρεξηγηθούμε.
Ένα απλό παράδειγμα είναι η δημόσια καθαριότητα, δηλαδή η γενική εικόνα που εισπράττει κανείς από τις διάφορες ελληνικές πόλεις που επισκέπτεται. Υπάρχει η διακριτική ευχέρεια στον καθένα να διαχειρίζεται τα σκουπίδια του όπως του αρέσει, με αποτέλεσμα σε κάποιες περιπτώσεις, ορισμένα από αυτά να καταλήγουν, ακόμη, και στην θάλασσα.
Για να μην χάνουμε, όμως, το θεωρητικό του πράγματος, θα ξαναγυρίσω στον εμπρηστή, που με την αφοπλιστική απάντηση που έδωσε στην αστυνομία, σχετικά με τον λόγο που οδηγήθηκε στην παράνομη δράση του, θα έπρεπε να θεωρηθεί ως σημείο της αυθαιρεσίας που μαστίζει αλύπητα τις βασικές δομές λειτουργίας του κράτους, γενικότερα.
Έχουμε κουραστεί να βιώνουμε κάθε καλοκαίρι την ίδια δραματική κατάσταση. Να θρηνούμε δηλαδή δασικές εκτάσεις ή και ανθρώπινες ζωές, εξαιτίας προκείμενων πράξεων.
Δεν ξέρω αν όντως ο συγκεκριμένος ήταν πυρομανής που αρέσκεται στο να βάζει φωτιές ή αν είχε άλλους λόγους που τον οδήγησαν στην πράξη του, το μόνο σίγουρο είναι, ότι με την δράση του έκανε ζημιά, ευτυχώς, μόνον, στο φυσικό περιβάλλον και θα πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Η ανάγκη να γίνουν πιο αυστηρές οι ποινές για παρόμοιες περιπτώσεις είναι επιτακτική. Όποιος επιχειρεί συνειδητά ή μη, να κάνει κακό στο περιβάλλον ή στον συνάνθρωπό του, θα πρέπει να λογοδοτεί για τις πράξεις του, γιατί, μόνον, έτσι θα αποτρέπεται από αυτές, τουλάχιστον, σε σημαντικό βαθμό.
Μετά και τις καταστροφικές πυρκαγιές που ζήσαμε πριν λίγα χρόνια, θα περιμέναμε να δούμε ριζικές αλλαγές, όσον αφορά την αντιμετώπιση του πύρινου εφιάλτη, για να μην βιώσουμε την ίδια εφιαλτική κατάσταση. Πιο ποιοτικά και αποτελεσματικά μέτρα προστασίας, γεγονός που δεν έχει γίνει, δυστυχώς.
Η πυρκαγιά, πλέον, ως φαινόμενο του καλοκαιριού, δεν ξαφνιάζει. Κάθε φορά κινδυνεύουν σπίτια και κατοικημένες περιοχές. Οι πυροσβέστες, πολλές φορές, αδυνατούν να θέσουν υπό έλεγχο την πύρινη λαίλαπα, με αποτέλεσμα να συμμετέχει στον αγώνα για την κατάσβεσή της και ο απλός πολίτης, με ότι μέσα διαθέτει.
Κάποτε θα πρέπει να αλλάξουν ορισμένα πράγματα, πριν όμως μείνει η χώρα κρανίου τόπος, κυριολεκτικά και μεταφορικά…
