Η φράση κλισέ που ακούμε έντονα το τελευταίο χρονικό διάστημα και η οποία μας προκαλεί φόβο, τρόμο και αγανάκτηση είναι, ότι -τα χειρότερα έρχονται από τον Σεπτέμβριο.
Η υφιστάμενη κατάσταση, όσον αφορά τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα, θυμίζει σκηνικό από άλλες εποχές, σίγουρα όχι τις καλύτερες.
Τι άλλο δηλαδή μας έμεινε να δούμε; Τι θα γίνει τον Σεπτέμβρη που όλοι το ξέρουν, αλλά κανείς δεν το λέει; Μήπως θα έχουμε και άλλα μέτρα φοροεισπρακτικού χαρακτήρα; Ή μήπως θα μας πετάξουν κλοτσηδόν από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Κάνω τώρα σενάρια με την, ομολογουμένως, ζωηρή φαντασία μου.
Όλοι, λοιπόν, πορευόμαστε με τον φόβο του Σεπτεμβρίου. Και όσο περνάει ο καιρός η απειλή πλησιάζει, γιατί βρισκόμαστε, ήδη, στα τέλη Ιουλίου. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τον χρόνο, που μας δίνει την εντύπωση ότι τρέχει με ταχύτητες φωτός.
Η τρομολαγνεία, ως σημείο των καιρών, καλά κρατεί. Ο Σεπτέμβρης έχει γίνει ο φόβος και ο τρόμος μας. Τι χειρότερο, δηλαδή, από αυτό που, ήδη, ζούμε; Τι άλλο μας επιφυλάσσουν άραγε;
Και ενώ μας έχει κυριεύσει ένα ακατανίκητο άγχος για το τι άλλο μέλλει γενέσθαι, κανείς από αυτούς που έχουμε εκλέξει στα έδρανα του κοινοβουλίου, δεν μας δίνει καμία εγγύηση, ότι όλα θα εξελιχθούν ομαλά.
Τα πάντα δουλεύουν υπογείως. Ο κίνδυνος διαρκώς καραδοκεί και εμείς βρισκόμαστε στην μέση των εξελίξεων.
Η κραιπάλη που μας έχουν ετοιμάσει διαφαίνεται ξεκάθαρα στον θολό ορίζοντα των πολιτικών και κοινωνικών ζυμώσεων της χώρας.
Τι μας μένει λοιπόν; Τι μπορούμε να κάνουμε για να αποφύγουμε τα χειρότερα που ευαγγελίζονται τα διάφορα παπαγαλάκια που μας περικλείουν; Μήπως η μαζική μετανάστευση θα ήταν μια λύση; Το έχουμε σκεφτεί λίγο-πολύ όλοι μας. Το θέμα είναι που θα πάμε; Ποιος μας περιμένει και τι μας επιφυλάσσει; Η αλήθεια είναι ότι δεν μας θέλει κανείς στην Ευρώπη. Μας το δείχνουν εξάλλου με την στάση που κρατάνε απέναντί μας.
Είμαστε αναγκασμένοι να υπομένουμε στωικά τα βάσανα που μας έχουν φορτώσει κλεισμένοι στην φυλακή μας. Αλυσοδεμένοι από την κορφή μέχρι τα νύχια με τα φορολογικά βαρίδια, αγκομαχούμε απελπιστικά.
Ο Σεπτέμβρης είναι προ των πυλών. Τι θα σημαίνει, άραγε, αυτό για όλους εμάς, τους καταπιεσμένους πολίτες της ελληνικής πραγματικότητας; Το μόνον σίγουρο είναι ότι το Φθινόπωρο που έπεται, δε θα είναι το συνηθισμένο. Η ζωή μας έχει αλλάξει ριζικά. Τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο. Βέβαια, οι νέες φόρο-επιδρομές εναντίον μας είναι το μόνο σίγουρο μέσα στην αβεβαιότητα του αύριο.
Ο Σεπτέμβρης έχει γίνει ο μήνας της συμφοράς, ο μήνας που καταριόμαστε αν και δεν μας έφταιξε σε τίποτα. Για τα προσχήματα και μόνον θα πρέπει να μάθουμε να είμαστε πιο εγκρατείς σε δηλώσεις που πυροδοτούν έκρυθμες καταστάσεις, γιατί η κοινωνία μας δεν σηκώνει άλλα άγχη.
Ντιάνα Τσερβονίδου
