«Όχι μείωση του αριθμού των βουλευτών, ναι όμως στην μείωση κατά το ήμισυ της βουλευτικής τους αποζημίωσης. Να παίρνουν δηλαδή 3.000 Ευρώ τον μήνα». Δήλωση του κ. Καρατζαφέρη!Οι τρεις χιλιάδες Ευρώ, φαντάζουν προκλητικά στα μάτια του χαμηλόμισθου και του χαμηλοσυνταξιούχου, που στην ζωή τους (κυρίως οι δεύτεροι) δεν γνώρισαν το χαβαλέ, την πολυτέλεια, το σινιέ ντύσιμο, τον καφέ στο… Κολωνάκι, τις παροχές των ευνοούμενων κλασσάτων πολιτών και προπάντων εκτός σιγουριάς του μεροκάματου. Που δούλευαν παντός καιρού, δεν έτρωγαν συναγρίδα, σφυρίδα, σολομό και αστακούς, αλλά προτιμούσαν εξ ανάγκης φυσικά τα μετακατοχικά φαγητά της φτωχομάνας Ελλάδος. Αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα, για τους υψηλά ιστάμενους και αμειβόμενους του κρατικού μηχανισμού. Αν ο μισθός των βουλευτών είναι 6.000 Ευρώ με τις extra προσαυξήσεις, ας μας πουν πόσα επί συνόλω κατά μήνα μπαίνουν στις τσέπες τους.
Η κ. Μπακογιάννη είναι σύμφωνη με τη μείωση του αριθμού των βουλευτών. Μιλάει βεβαίως εκ του ασφαλούς, ως αρχηγός νεοϊδρυθέντος κόμματος, που θυμίζει την διασφαλισμένη θέση ενός συνδικαλιστή.
Δεν το κουνάει κανείς! Ε! λοιπόν, σίγουρα η θέση έως απαίτηση της πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών είναι η μείωση του αριθμού των βουλευτών (στους 70 τους οριοθετεί ο κ. Καρατζαφέρης) και η μείωση των μισθών τους, πολύ πιο κάτω από τις 3.000 Ευρώ. Για να έρθουν ελάχιστα πιο κοντά στην κατάντια του απλού πολίτη.
Ας δούμε όμως το μείζον θέμα των αποκρατικοποιήσεων και της «αξιοποίησης» της δημόσιας περιουσίας. Η ωραιοποιημένη έκφραση του πλήρους ξεπουλήματος, που ορισμένοι αρνούνται να το δουν μέσα στο πλαίσιο της πραγματικότητας. Ότι μπορεί να ξεπουληθεί, θα πει στην διαδικασία μείωσης της αξίας του και μάλιστα προΐσταντος του «όσο, όσο». Και βέβαια ανεπιστρεπτί. Ούτε με τους όρους του ενέχυρου. Δηλαδή, έστω και κάποτε (ω! του θαύματος) η χώρα κερδίσει σε… ΛΟΤΤΟ και θελήσει να επανακτήσει κάποιον από τους αποκρατικοποιημένους οργανισμούς ή αξιοποιημένα ακίνητα, ας το ξεχάσει. Ο «επαναπατρισμός» είναι αδύνατον να συμβεί. «Τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια»!
Η μέχρι πρότινος ψύχραιμη και αισιόδοξη κυβέρνηση της χώρας, ήρθε επιτέλους αντιμέτωπη με την νεοσύστατη κατ’ αυτήν ανησυχία, μετά δόσης πανικού. Συνειδητοποίησε τα μεγέθη των χρεών, την δική της πολιτική και οικονομική ανεπάρκεια, στην κάλυψη των ελλειμμάτων, που εξυπακούεται πως θα μειώνονταν με τα σκληρά μέτρα και το «αίμα» των πολιτών που δεινοπαθούν, από την παρανόηση του όρου σοσιαλισμός. Τουλάχιστον επί εποχής Γιώργου Παπανδρέου του νεώτερου.
Διότι, το ως άνω ισχυροποιείται από την αλλαγή των όσων δήλωνε προεκλογικά, ο τότε υποψήφιος και νικητής μετεκλογικά, σημερινός Πρωθυπουργός, ο οποίος στήριζε τον αγώνα του στις θέσεις υποστήριξης των χαμηλών και ευαίσθητων κοινωνικά ομάδων του πληθυσμού, που εκ των πραγμάτων απεδείχθη ανέφικτο. Όπως ανέφικτη απεδείχθη η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και η κατάργηση τα εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο.
Με τον τρόπο που λειτούργησε το ΠΑΣΟΚ, ξεκινώντας την επιβολή των μέτρων από τους ασθενέστερους οικονομικά, δεν είναι άλλωστε μιας μορφής εκμετάλλευση; Η εκούσια ή ακούσια ή έστω και για λόγους σκοπιμότητας ανεπάρκεια εφαρμογής των μέτρων, αρχής γενομένης από τους έχοντες και κατέχοντες, δεν ακυρώνει τον σοσιαλισμό; Δεν κολάζει τον πολίτη; Δεν τον ωθεί στο να είναι οπαδός της απαξίας και της αναξιοπιστίας, προς το πολιτικό σύστημα;
Ιδιαιτέρως και επί της παρούσης από το ΠΑΣΟΚ;
